“ไปไหนอีกแล้ววะ แม่ง! ชอบทำให้คนเขาเป็นห่วง”
แม้ผมจะเกลียดปลาดาวมากๆ แต่ผมก็รักและเอ็นดูเธอไม่น้อย ซึ่งผมไม่รู้เลยว่าความรู้สึกส่วนนั้น มันเป็นความรู้สึกในฐานะอะไร ระหว่างน้องสาวของผู้หญิงที่ผมรัก หรือในฐานะเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง
ปลาดาวหน้าตาน่ารักมาตั้งแต่อยู่มัธยมแล้ว ดวงตากลมโตเป็นประกายดูใสซื่อ เธอมักจะใช้มันมองมาที่ผมเสมอ ยามที่เธอถูกปลาวาฬหอบหิ้วมาเจอจูเน่และพวกผม ตอนแรกผมก็ชอบที่ถูกมองแบบนั้น แต่เมื่อความรู้สึกที่มีต่อวาฬมันเอ่อล้น และโดนวาฬปฎิเสธอ้อมๆมาตลอด ผมก็เริ่มไม่ชอบสายตาของปลาดาว
ไม่ชอบสายตาชื่นชมของเธอ ตอนนี้ก็ด้วย โดยเฉพาะตอนที่เธอใช้สายตาแบบนั้นมองคนอื่น ผมยิ่งไม่ชอบ
“นัดของเราวันนั้นคงไม่ต้องแล้วใช่ไหมคะ”
“วันนี้ผมไม่ได้เตรียมอะไรมา นัดกันอีกรอบแหละดีแล้ว ผมจะได้เตรียมของพวกนั้นมาให้”
ผู้ชายชาวต่างชาติพูดไทยได้ชัดถ้อยชัดคำ สายตาที่มองปลาดาวมีประกายความพอ
