สองวันต่อมา
ตลอดสองวันที่ผ่านมา ฉันขังตัวเองอยู่แต่ในคอนโด เสียเวลาทั้งวันทั้งคืนไปกับการร้องไห้เสียใจ แม้ร่างกายและหัวใจจะไม่พร้อมออกไปไหน สุดท้ายก็ต้องลากมันมาเรียนอยู่ดี ฉันเรียนอยู่ปีสุดท้ายแล้ว และเหลือเวลาอีกไม่กี่เดือนก็จะจบ
“พวกเราไปกินบิงชูกันไหม”
เมื่อหมดคาบเช้าพวกเราก็กรูกันออกมาจากตึกคณะ เพราะมีเรียนอีกทีตอนบ่าย ฉันจึงเอ่ยปากชวนเพื่อนออกไปหาของกินข้างนอก แล้วค่อยกลับเข้ามาเรียน
“อะไรจะชอบของหวานขนาดนั้น กินแล้วก็ไม่อ้วน เสียของหมด”
“แล้วไม่ไปเหรอ?”
ฉันทำท่าอ้อนจนเพื่อนๆหัวเราะให้ พาเพลินเดินมาคล้องแขนเข้ากับลำคอ ออกแรงบังคับให้ก้าวเดิน กลุ่มของเราใหญ่มาก ขยับตัวไปไหนทีมีแต่คนมอง ซ้ำยังมีแต่คนหน้าตาดี จึงเป็นเป้าสายตาได้ไม่ยาก
“น้องคนนั้นมองดาวอีกแล้ว”
“มองคนอื่นหรือเปล่า”
“ไม่ๆ มองดาวนั่นแหละ”
ฉันหันไปมอง เป็นรุ่นน้องคณะวิศวะที่จ้องอยู่ จึงส่งยิ้มกลับไปให้เขา ฟินิ
