“กินข้าวเยอะๆหน่อย ผอมมากแล้ว”
พูดจบก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น ฉันจึงไม่เห็นสีหน้าทั้งหมดของเขา ฉันน้ำหนักลงจริงๆ เพราะกินข้าวแค่วันละมื้อ ปกติฉันจะกินข้าวเช้ากับข้าวเย็นที่บ้าน พอโดนดุ ฉันเลยไม่ค่อยได้กินข้าว
“ก็มันไม่อร่อย”
“นอนพักสักหน่อย ดีขึ้นแล้วจะพาไปหาของกิน”
“พูดจริง?”
“งั้นกลับล่ะ”
หมับ!
“อยะ อย่าไปนะคะ”
ฉันจับชายเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีดำไว้เบาๆ อ้อนวอนผ่านม่านน้ำตาที่เอ่อคลอขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ ไม่อยากให้เขาไปหาใครเลย ฉันหวงเขา แต่รู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์เลย
“ถ้าไม่อยากให้ไป ก็อย่าดื้อ”
“อื้อ ไม่ดื้อก็ได้”
“กินยา แล้วไปนอน”
“นอนด้วยกันไหม พี่เหมือนคนไม่ได้นอนเลย”
คนที่อยู่ข้างๆชะงักไปนิดนึง รอยยิ้มแปลกๆส่งมาให้ ฉันแค่พูดเพราะเห็นเขาใต้ตาคล้ำมากเหอะ ไม่ได้ชวนทำเรื่องลามกสักหน่อย
“นอนคนเดียวไม่ได้?”
“นอนได้ แต่อยากนอนด้วยมากกว่า”
เพราะฉันเหลือเวลาอยู่ข้างเขาอีกไม่นาน ฉันไ
