ตอนที่ 7 พิสูจน์ความจริง

1305 Words

ชายหนุ่มตระกองกอดร่างเหนื่อยอ่อนอย่างพึงพอใจ อยากรู้เหมือนกันว่าจะยังเงียบอยู่อีกไหม “เด็ดจริงนะยัยนกกระจิบ อ๊าา” เสียงมาเฟียหนุ่มกระซิบกับแก้มที่แดงเปล่งจากอารมณ์พิศวาส หญิงสาวได้แต่นอนอย่างหมดแรงน้ำตาใสค่อย ๆ ไหลออกจากข้างดวงตาหมดหนทางหนีให้พ้นจากนรกขุมนี้ รู้สึกสมเพชและขยะแขยงร่างกายนี้นักที่ตอบสนองให้โจรชั่วคนนี้อย่างหน้าไม่อาย “ฮือ ๆ ๆ ได้ในสิ่งที่ต้องการก็ปล่อยได้แล้ว ฮือ หรือไม่ก็ฆ่าเปาะแปะไปเลยก็ได้ ฮือ ๆ ๆ” มือบางดึงเอาผ้าห่มมาคลุมร่างที่เสื้อผ้าขาดวิ่นไปทั้งตัวพร้อมกับเอ่ยออกมาอย่างไม่มีทางสู้ “ฆ่าหรอ ง่ายไปมั้ง สำหรับคนทรยศ” เสียงเย็นชากระซิบข้างใบหูเล็กพร้อมกับเม้มติ่งหูเบา ๆ “เลว คุณหัวหน้าโจร ฮือ ๆ ๆ ๆ อื้อ” ปากน้อยพูดยังไม่ทันจบก็ถูกจูบปิดปากเอาไว้ อยากจะด่าคนอื่นแต่ก็ยังเรียกซะเพราะเชียว ยัยนกกระจิบนี่แกล้งแอ๊บรึเปล่า ถ้าจริงแอ๊บได้ดูผู้ดีมาก “จะไม่นอนใช่มั้ย จะได้ต่อ ฉันไม่เกี่ยงหรอกนะ” คารอสถอนจูบพร้อมกับถามหญิงสาวที่ใบหน้าเปื้อนน้ำตาพร้อมกับแขนแกร่งที่ยกแขนให้เป็นหมอนแก่หญิงสาว “ฮือ ๆ อย่านะ ฮึก ๆ นอน เปาะแปะง่วงแล้ว ฮึก ๆ” หญิงจำยอมนอนทับท่อนแขนแกร่งพร้อมกับพยายามข่มตาให้หลับลงพร้อมทั้งสะอื้นน้อย ๆ ไปด้วย คารอสมองหน้าหญิงสาวในความมืดชัด ๆ ทำไมถึงได้ดูเด็กมากขนาดนี้นะ “นี่กูเอาเด็กม.ปลายรึเปล่าวะเนี่ย” มาเฟียหนุ่มพึมพำกับตัวเองแต่ด้วยความที่นอนติดกันทำให้หญิงสาวได้ยินทั้งหมด “ฮึก ไม่ใช่เด็กนะ เปาะแปะโตแล้ว อุ๊บ!” มือเรียวรีบยกขึ้นมาปิดปากน้อย ๆ ที่เผลอพูดออกไป หล่อนมักจะเถียงทุกครั้งที่บิดาว่าหล่อนเป็นเด็ก “หึ สรุปจะไม่นอน??” หน้าคมมองหน้าจิ้มลิ้มที่เอามือปิดปากเอาไว้แน่นอย่างตลก ยัยนี่ดูปัญญาอ่อนจังวะ มาเฟียหนุ่มได้แต่คิดในใจ “นะ นอนค่ะ ขยับออกไปได้มั้ย เปาะแปะอึดอัด” หญิงสาวหลบสายตาคมที่มองหล่อนราวกับราชสีห์ที่จ้องจะกินกระต่ายตัวน้อย ๆ “อย่าเรื่องมากยัยนกกระจิบ ถ้ายังไม่หุบปาก อย่าหาว่าฉันไม่เตือน” ตาคมหลับลงพร้อมกับกระชับอ้อมแขนให้หญิงสาวเข้ามานอนซบอยู่ที่อก หญิงสาวได้แต่นอนเกร็งแต่ร่างกายที่อ่อนล้าก็ทำให้หล่อนทนได้ไม่นานเปาะแปะหลับลงในไม่ช้า ชายหนุ่มยิ้มมุมปากเบา ๆ เมื่อมั่นใจแล้วว่านางนกกระจิบของเขานั้นหลับลงไปแล้วจริง ๆ มือหนาควานหาโทรศัพท์มือถือก่อนจะส่งข้อความสั่งงานลูกน้อง พร้อมทั้งกำชับว่าให้ตรวจสอบอย่างดี งานไหนไอ้ฮัททำด้วย ฉิบหายได้ตลอด มันน่าด่านัก ‘สืบประวัตินางนกต่อที่จับมาให้ละเอียดที่สุด ขอย้ำอีกครั้งว่าละเอียดที่สุด ด่วน !! ขอไม่เกินพรุ่งนี้ เช็กให้ดี ถ้าพลาดกูจะกระทืบพวกมึง’ “เห้ย เจ้านายสั่งงานด่วน” แม็คตะโกนบอกฮัทที่นั่งเล่นเกมออนไลน์ในมือถืออยู่ “งานอะไรวะ เชี่ย!! ตายเลย” ฮัทถามพร้อมกับสบถคำหยาบเมื่อแพ้คู่ต่อสู้ในเกม “สืบประวัตินางนกต่อ ขอพรุ่งนี้” แม็คบอกงานที่ได้รับมอบหมาย “วุ้ !! มึงไปจัดการละกันนะ ช่วงนี้กูติดธุระ ไปละ บาย” ฮัทคว้าโทรศัพท์พร้อมกับรีบเดินหนี “ไอ้เชี่ยฮัท!! เออ กูทำเองก็ได้ ไอ้เพื่อนเวร โยนแต่ขี้มาให้กู” ชายหนุ่มมองตามเพื่อนไปอย่างเข่นเขี้ยวในใจ ร่างบางพยายามจะลุกออกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำก็ต้องทรุดฮวบลงไปข้างเตียง จนคนตัวโตต้องรีบลุกจากเตียงมาดู “ลุกขึ้นมาทำไมห๊ะ!! โง่ ไหนดูสิเจ็บตรงไหนรึเปล่า” คารอสจับตามเนื้อตัวหญิงสาวก็ไม่พบอาการบาดเจ็บ จะมีก็แต่รอยที่เขาฝากเอาไว้ทั้งตัว “อย่ามองนะ เปาะแปะโป๊อยู่” หล่อนยกเอามือขึ้นมาปิดอกสวยที่พยายามอย่างไรมันก็ปิดไม่มิด “อย่ามาดัดจริต มากกว่านี้ฉันก็เห็นมาหมดแล้ว ไปขึ้นไปบนที่นอน” ชายหนุ่มจับท่อนแขนให้ลุกขึ้นแต่หญิงสาวก็ทรุดลงไปอีกรอบ “อุ้ย!! เจ็บค่ะ เปาะแปะเจ็บ คุณหัวหน้าโจรทำไมต้องใจร้ายด้วย ฮึก ๆ ๆ” หน้าหวานเงยขึ้นสบกับตาคมที่เริ่มอ่อนแสงลง อดสงสารหญิงสาวไม่ได้จึงอุ้มร่างน้อยขึ้นมาบนเตียง “พูดมาก อยู่เฉย ๆ อย่าคิดหนีล่ะ ไม่งั้นฉันจะให้คนมารุมโทรมเธอแน่" มาเฟียหนุ่มขู่เสร็จก็รีบไปใส่ชุดคลุม แล้วเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตมาใส่ให้หญิงสาวที่พยายามขัดขืนจนเสร็จ “เดี๋ยวจะให้คนเอาชุดมาให้ ใส่ชุดนี้ไปก่อน” “คุณหัวหน้าโจรจะปล่อยเปาะแปะตอนไหนคะ” หญิงสาวตั้งสติได้จึงหยุดร้องไห้ถามอย่างมีความหวัง แม้จะเสียดายความสาวแต่ชีวิตรอดนั้นสำคัญกว่า “ยังไม่รู้ ถ้าเธอบอกว่าไม่ใช่นางนกต่อ ก็อยู่พิสูจน์สิ ฉันจะได้เชื่อ” มาเฟียหนุ่มหาข้ออ้างข้าง ๆ คู ๆ เพราะเขาเริ่มมั่นใจขึ้นมาแล้วว่าหญิงสาวคนนี้ไม่น่าจะใช่นางนกต่อ เป็นแค่นางนกกระจิบที่บินมาติดกับลูกน้องเขา “ถ้าพิสูจน์จนรู้ความจริง คุณหัวหน้าโจรก็จะปล่อยใช่มั้ยคะ” หล่อนยิ้มให้คารอส ทำเอามาเฟียหนุ่มถึงกับนิ่ง เขาชอบรอยยิ้มนี้จัง “เออ แล้วเลิกเรียกฉันว่าหัวหน้าโจรได้ละ ฉันชื่อคารอส” เขาบอกหญิงสาว “ค่ะ คุณคารอส” สีหน้าหญิงสาวดีขึ้นเล็กน้อย “เธอชื่ออะไร” ถามไปอย่างนั้นปากว่างพอดี “เปาะแปะค่ะ แม่ตั้งชื่อนี้ให้เพราะเปาะแปะเกิดตอนฝนตกเปาะแปะ” หญิงสาวเล่าให้คนที่มองหล่อนฟังยิ้ม ๆ จนเขาเผลอมองมันอีกครั้ง “พูดมาก!! ถามแค่ชื่อ” เสียงเข้มดุ เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกในใจ “คารอสทำไมต้องดุ” เสียงหวานดังอ้อมแอ้ม แต่ไม่วายคนหูดีได้ยิน “ใครใช้ให้เรียกชื่อเฉย ๆ” ชายหนุ่มรวนหาเรื่องหญิงสาวที่เชิดหน้ามองเขาปากน้อยยื่นออกมาอย่างขัดใจ “เรียกเอง เปาะแปะอยากเรียก” หล่อนว่าอย่างไม่สนใจใคร หล่อนทำอะไรก็ผิดไปหมดเลยหรือไง “ปากดี เถียงเก่ง ๆ แบบนี้ให้ตลอดละกัน” มาเฟียหนุ่มมองหน้าหวานที่ทำหน้าเหมือนงอนเขาก่อนจะแสร้งพูดเสียงเข้มข่ม “ค่ะ ทำอะไรเปาะแปะก็ผิดหมดนั่นแหละ ใช่สิเปาะแปะเป็นแค่เหยื่อที่คุณจับมานี่ ถึงได้อยากว่าอะไรก็ได้” มือเรียวดึงผ้าห่มมาคลุมตัวแล้วหันหลังให้ชายหนุ่มที่ยืนมองหล่อนอยู่ รู้สึกผิดแปลก ๆ ปากหมาไปว่าหล่อนมาก ทั้งที่ความจริงหล่อนก็ไม่ได้ทำอะไรผิดมากมาย เอ๊ะ นี่เขามาใส่ใจยัยนี่ทำไม! “ทำอย่างกับงอนผัวเลยนะ” ปากหนายังไม่หยุดพ่นคำพูดก่อกวนหญิงสาว “คนหยาบคาย เปาะแปะไม่มีผัวยังไม่ได้แต่งงาน” หล่อนบ่นพร้อมกับเถียงมาเฟียหนุ่ม “โลกสวย ที่เอากันเมื่อคืนนะ เขาเรียกผัวเมียอีหนู” มาเฟียพูดอย่างมีชัยชนะ เมื่อไร้คำเถียงจากหญิงสาวที่นอนหน้าแดงซ่านเมื่อคิดถึงบทรักที่ได้รับเมื่อคืน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more