"ฉันไม่ค่อยได้กลับบ้านหรอก เธอนั่นแหละทำ หน้าไม่ซีดแล้วนิ ทำอะไรให้กินหน่อย อุตส่าห์เก็บของให้" บูมเอ่ย
"ก็บอกให้กลับไม่ได้ให้ทำให้สักหน่อย"
"แค่ทำข้าวให้กินแค่นี้ไม่ตายหรอก ไปทำซิ"
บูมนั่งลงมองไปรอบๆบ้าน บ้านหลังเล็กที่เดินเข้าหน้าบ้านไม่กี่ก้าวก็ถึงประตูหลังแล้ว ไนเจลอยู่ที่นี่งั้นเหรอ
"ไอ้นั่นมันไม่อยู่เหรอ" บูมเอ่ยในขณะที่ไนเจลกำลังทำข้าวผัดให้
"พี่โน๊ตไม่งาน"
"อืม...เธอคบกับมันแล้วเหรอ" บูมเอ่ย
"พี่โน๊ตเป็นคนดี"
"..............."
ไม่นานข้าวผัดไข่หอมๆก็ถูกวางลงตรงหน้าบูม เขาตักมันเข้าปากทีละคำๆ รสชาติที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี ตอนนี้บอกไม่ถูกว่าจะรู้สึกอะไรก่อน นอกจากจุกอยู่ในอก ไนเจลไม่ใช่ของเขาอีกต่อไป เธอกำลังมีชีวิตใหม่ ซึ่งเขาไม่ได้สมยอมให้เป็นแบบนี้ แต่ก็เลือกจะนิ่งจนกว่าอะไรๆจะจบ
"อร่อย" บูมเอ่ยสั้นๆ
"ก็แค่ข้าวผัดไข่ธรรมดาๆ"
"อืม แต่นัยยะมันต่างกันกับข้าวผัดไข่ข้างนอก"
