“ตายแล้วคุณหนู...! นั่นไปทำอะไรมาคะ ทำไมเป็นแบบนี้คะ...”
ป้าสมศรีร้องอุทานลั่นบ้าน เมื่อเห็นสภาพของตันหยงที่วิ่งกลับเข้ามาในบ้านชัดเจนเต็มๆ ตา หล่อนรีบวิ่งเข้าไปกอดร่างอรชรที่สั่นเทาปานลูกนกแนบอก
“ใคร... ใครทำอะไรคุณหนูคะ บอกป้ามา... ป้าจะไปจัดการมันให้”
หญิงสาวร้องไห้ ส่ายหน้าไปมา “ไม่มี... ไม่มีใครทำอะไรหยงหรอกค่ะ ไม่มี...”
ป้าสมศรีดันร่างอรชรของตันหยงออกห่าง แล้วมองสำรวจหญิงสาวตรงหน้าอย่างละเอียดลอออีกครั้ง ก่อนจะพูดออกมาด้วยความตกใจ
“ใครทำคุณหนูของป้าคะ บอกป้ามาเถอะ...”
“ไม่มี... ไม่มีค่ะ... พาหยงกลับห้องนะป้าสมศรี หยงอยากนอน...”
“แต่คุณหนู...”
“ได้โปรดเถอะป้าสมศรี พาหยงกลับห้อง และอย่าบอกให้พ่อรู้เรื่องนี้ รับปากกับหยงสิป้าสมศรี รับปากกับหยงนะคะ”
ป้าสมศรีกำลังจะรับปาก แต่พ่อเลี้ยงพิรุณโผล่เข้ามาเสียก่อน
“บอกมาลูกหยง ใครทำลูกหยงของพ่อ”
น้ำเสียงของพ่อเลี้ยงพิรุณดังลั่น โทสะอั
