Bazen öyle bir an gelir ki insan ne bitmesini ister ne de devamının gelmesini. Asena boş bulunup telefonu çalan adama haber vermek istediğinde öpüşmek üzere olan abisiyle Umay’ı görmeyi beklemiyordu. Ama yalan yok bu görüntü yüzünde kocaman bir gülümsemeye neden olmuştu.
“Ben çok yanlış bir zaman da geldim hemen gidiyorum.”
Balamir dişleri arasından sakin bir tonla “Gel kardeşim gel” diye adeta hırladı. Umay ise suyun altından çıkmış da ciğerleri yeniden havaya tanışıyormuş gibi büyük sık ve dengesiz soluklar alırken arkasını dönüp tezgahtaki salatalıkları hızlı hızlı doğramaya çalışırken bu defa parmağını kesti. Her ne kadar sesi çıkmasın diye uğraşsa da “Ah” nidası genç adama çoktan ulaşmış ve Balamir ışık hızında Umay’a uzanıp elini tutarak gözleri önüne getirmişti.
“Elini kest
