UMAY’DAN …
Uyanmış camdan kararmış havayı izliyordum. Yıldızlar burada daha parlaktı. Şehrin o şaşalı ışık gösterilerinden uzak kendi halinde ve özgür gibilerdi. Bende onlar kadar dünyaya uzak ve özgür olmak isterdim. Kimseye hesap vermeden kimsenin sorgulamasına maruz kalmadan öylece parlamak ve zamanım geldiğinde ışığımı kaybedip yok olmak.
Bugün duyduklarım, hikayemi öğrenen herkesin bir süre sonra edeceği muhabbetin sadece bir kısmıydı. Üstelik bana ömür boyu bebek sesini haram eden abim olacak adam bile namusu yüzünden yaptı denilerek aklanabiliyordu. Sahi yaşadıklarımdan yine en çok yarayı ben alıp suçlanan ben değil miydim? Evet. Kafası karışmış allak bullak olan yine bendim. Sevgi neydi artık bilmiyordum. Kardeş ve insan sevgisinde sorun yoktu da bir adama duyulan aşkın pusula
