Doğan güneş yeni sabahlara hayatlara hatta müjdelere vesile olurken Hayime Hanım’ın koynunda gözlerini bir kez daha açan Umay sanki anasından şimdi doğmuş gibiydi. Kalbindeki keder kara bulut gibi bir rüzgarla kıyı köşelere çekilirken derince soluk aldı. Anne kokusu. Bir insan ilk doğduğunda almaz mıydı ana kokusunu? O koku sayesinde tanımaz mıydı yapa yanlız olduğu dünya da emanet edildiği meleği? Peki Umay neden şimdi sanki ilk seferki gibi alıyordu mis gibi kokuyu ve kalben daha da bağlanıyordu kollarında uyuduğu kadına?
Gözlerini kaparken başını kadının göğsüne biraz daha gömdü. Huzur deryasında boğulmak ve tüm çirkinlikleri dışarı da bırakmak istedi. Hayime ise göğsüne sokulan kız ile onu dünyaya getiren kadına bir kez daha kızdı. Böylesine kalbi huyu ömrü yumuşak bir cana ettikler
