Chapter 8
1740 Words
เนื่องมาจากผู้ป่วยไม่รู้ว่าได้รับสารพิษตัวใดแน่ประกอบกับมีไข้สูง แพทย์จึงทำการล้างท้องเพื่อกำจัดสารแปลกปลอมออกจากร่างกาย ให้น้ำเกลือ และทำการตรวจเลือดเพื่อวินิจฉัยสาเหตุเพิ่มเติมในเบื้องต้น
ชายร่างกำยำในชุดสีเขียวของคนไข้ตอนนี้หมดสภาพอยู่บนเตียงผู้ป่วย ใบหน้าหล่อเหลาราวกระดาษขาวซีดกว่ากางเกงยีนที่ใส่มาในทีแรก ทั่วทั้งไรผมสีน้ำตาลเข้มเปียกชุ่มเหงื่อเพราะอุณหภูมิร้อนรุ่ม บางครั้งก็มีอาการหนาวสั่น
“ญาติคนไข้ใช่ไหมคะ?” พยาบาลสาวถาม ก่อนหันไปมองฝรั่งหล่อล่ำกล้ามโต ก็คงจะไม่ใช่เรื่องแปลกตั้งแต่เข็นเตียงผู้ป่วยเข้าโรงพยาบาลมาท่ามกลางสายตาวิบวับของเหล่าสาวน้อยใหญ่ ถ้าไม่มองนี่สิแปลก!
“ค่ะ ใช่ค่ะ...” / “ไม่ใช่ครับ” เอ่ยพร้อมกัน พยาบาลสาวหน้าตาดีถึงกับงุนงง ทว่าไม่ทันจะได้ซักต่อ
“คุณอลัน คุณมีญาติที่ไหนเล่า ก็ต้องยัยปริมเนี่ยล่ะตอนนี้ เลิกทะเลาะกันก่อนนะคะ... ยัยปริม แกอยู่ดูคุณอลันเลยนะ” ปลายเสียงต่อว่าเพื่อนในฝั่งตรงข้ามกัน ตัวต้นเหตุของเรื่องวุ่น ๆ ทั้งหมดคงรู้ตัวเป็นอย่างดี
ในเหตุว่ามีเรื่องฉุกเฉินจำเป็นอะไร ต้องมีญาติคนไข้ลงนามยินยอมให้แพทย์ทำการรักษา
สำหรับชาวต่างชาติที่ไม่ได้เข้าโรงพยาบาลบ่อยนัก เรียกได้ว่าตั้งแต่มาอยู่เมืองไทย อลันไม่เคยป่วยคงไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้
“ก็ไม่ได้บอกว่าจะชิ่ง ฉันรับผิดชอบอยู่แล้วไม่ต้องห่วง มีอะไรฉันแจกลายเซ็นให้เอง แต่คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง” ตอบหน้าตาเฉย ขณะที่ผู้ป่วยแค่พริ้มตาปิดลงนอนขดตัวอยู่กับผ้าห่ม ด้วยตัวเขาเองคงไม่มีแรงต่อปากต่อคำกับใครในตอนนี้ นายแพทย์สูงอายุเปิดประตูห้องเข้ามาบอกอาการด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“หมอตรวจพบสารแคนทราลิดิน (Cantralidin) ในเลือดนะครับ แล้วก็... ไวรัสไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์เอนะ คงต้องแอดมิด”
“หา! ว่าไงนะคะหมอ?” เสียงแหลมเล็กตกใจ ธรรมดาของคนทั่วไปคงจะเข้าใจแค่อย่างหลัง เป็นนัชชาที่ถามด้วยสีหน้าเฉยเมย
“สารอะไรคะหมอ? ไม่เข้าใจค่ะ”
อาจารย์แพทย์หนุ่มใหญ่ถือแฟ้มอยู่ค่อย ๆ ขมวดคิ้วเข้มเครียดด้วยว่าสารพวกนี้ที่จริงแล้วผิดกฎหมายและมันต้องได้รับการอนุญาตจากแพทย์และสถานพยาบาลเท่านั้น เขายังเลือกที่จะอธิบายให้ผู้ป่วยฟังอย่างอ้อมค้อม
“คราวหน้าถ้ามีปัญหาเรื่องหย่อนสมรรถภาพทางเพศ หมอแนะนำว่ามาปรึกษาแพทย์ดีกว่านะครับ ไม่ควรซื้อมาทานเอง ยาที่อ้างว่าปลุกเซ็กส์ได้บางตัวมีผลข้างเคียงร้ายแรง เช่นแมลงวันสเปนสกัดได้สารแคนทราลิดิน จัดเป็นยาควบคุมพิเศษในบ้านเรา ยาชนิดนี้ยังไม่ได้รับการประกอบขึ้นทะเบียน ไม่ปลอดภัยแน่นอน”
“แมลงวันสเปน? หมอหมายถึงยาปลุกเซ็กส์เหรอคะ?” คนขี้สงสัยอย่างนัชชาถามขึ้นก่อนคุณแม่ที่ยังทำหน้างุนงงตกใจ คุณหมอรุ่นใหญ่จึงค่อย ๆ อธิบาย
“ปัจจุบันยังไม่มียาชนิดใด กระตุ้นหรือปลุกอารมณ์ทางเพศได้นะครับ เป็นการแอบอ้างสรรพคุณทางการค้าในรูปแบบที่ผิดกฎหมายเพื่อขายของมากกว่า มีแต่ยาซิดิลนาฟิลที่ทำให้อวัยวะเพศชายแข็งตัวนาน แต่ก็อาจจะมีอาการปวดแสบปวดร้อนบริเวณอวัยวะเพศตามมา ซึ่งอาการชาและบวมอาจทำให้เข้าใจผิดว่าเกิดอารมณ์ทางเพศ จริง ๆ แล้วไม่ใช่ครับ”
สองสาวมองหน้ากันด้วยสีหน้าตื่นตะลึง หญิงสาวในชุดคลุมท้องยกมือขึ้นลูบหน้าท้องตัวเองเบา ๆ พร้อมอารมณ์กร้าวโกรธชัดเจนเต็มวงหน้า “ขอบคุณค่ะหมอ ยังไงฉันขอใบรับรองแพทย์ด้วยนะคะว่าเขารับประทานอะไรมา”
“ครับ” อาจารย์แพทย์อายุมากตอบ ก่อนจะขอตัวออกจากห้องไป ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพยาบาล ชี้แจงรายละเอียดเล็กน้อยเรื่องค่าใช้จ่ายหากมีสิทธิ์เบิกได้ ในเรื่องส่วนตัวของคนไข้เอง ทางโรงพยาบาลคงไม่มีสิทธิ์ก้าวก่าย
บรรยากาศตึงเครียดภายในห้องผู้ป่วยพิเศษกว้างขวางสมราคาโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ใบหน้าบึ้งตึงของนัชชาบอกว่าเธอจะต้องเอาเรื่องให้ถึงที่สุด! พอคนนอกออกจากห้องไปแล้ว เสียงเข่นเขี้ยวบอกคนในฝั่งตรงข้ามกันของเตียงผู้ป่วย
“แกเอาเอกสารจากหมอ ไปลงบันทึกประจำวันไว้ก่อนเลยนะ นังอสรพิษนี่มันต้องโดนของจริงบ้าง มันเห็นแกหงิม ๆ ไม่อะไรกับมันไง ดีนะที่ตัวเล็กไม่เป็นอะไร”
“เออ... ฉันกับพี่เปาไม่ยอมมันแน่ ๆ” ปรายลดาเออออตามอย่างโมโหพอกัน ไม่อยากนึกว่าถ้าเธอรับประทานเข้าไปจะมีผลอย่างไรกับเด็กในครรภ์อ่อน ๆ ผู้ป่วยพอยาลดไข้ และน้ำเกลือเริ่มออกฤทธิ์ถ่ายสารพิษออกไปจากร่างกายเขาพอจะพูดได้ เอ่ยเสียงแหบสั่นพร่า
“ผมจะ... จัดการให้นะ... ครับ”
“ดูแลตัวเองก่อนเถอะค่ะ คุณอลัน ไม่ต้องมาห่วงฉันกับพี่เปา รักษาตัวให้หายก่อนค่อยกลับมาทำงานนะ” ตอบแล้วก็อดเป็นห่วงเขาไม่ไหว ดวงตาคู่สวยระรื่นมองคนบนเตียงอย่างสงสาร ตรงข้ามกับกันอีกคนที่ปากบ่น
“ฮึ่ย... ไม่ดูตัวเองเลยจริง ๆ อยู่ดีไม่ว่าดี วัคซีนไม่รู้จักฉีดให้ครบ มาจูบฉันทำไม? สมน้ำหน้า”
คนได้ยินสองคนเบิกตากว้าง อีกคนยกมือเรียวเล็กขึ้นป้องปากอ้าโตอย่างตกใจสุดขีด ตะกุกตะกักว่า “นะ... นี่แก กับคุณอลัน?”
“ไม่ต้องมาทำหน้าสยอง ปล่อยเพื่อนไว้กับเสือโหยตัวโตขนาดนี้ ฉันไม่ถูกขย้ำไปก็ดีเท่าไร” ในทีท่าว่าไม่พอใจ นัชชาหลุบตามองคนป่วยที่ถ้าหากว่าเขามีแรงสักหน่อย คงเอาเลือดหัวเธอออกได้ในตอนนี้
“ให้ตายเถอะ... ผมไม่ทำมันอีกแน่ น่าจะปล่อยให้ป่วยตาย”
“นั่นสิ... ฉันว่าคุณอลันน่ะ น่าสงสารกว่าเยอะ เขาน่าจะเป็นอันตรายเพราะแกมากกว่า ผู้ชายบนโลกนี้ควรหวาดกลัวแก ยัยปริม”
หญิงสาวถึงกับสำลักเสียงหัวเราะออกมา ยกมือขึ้นกอดอกโดยไม่ละวางสายตาคมปลาบ ก่อนชี้ปลายนิ้วไปที่กลางผืนของผ้าห่ม อย่างให้รู้ว่าหมายถึงอะไร
“หนอนน้อยน่ารักยังกับจู๋เด็ก ฉันไม่หน้ามืดเอามาทำพืชทำพันธุ์หรอก แกดูดี ๆ สิยัยพุด นี่ขนาดมันชูหน้าชูคอยังอันแค่นี้ ฉันไม่ได้ใส่ความเขาเลยนะ”
ถ้อยคำดูถูกเหยียดหยามไม่มีความจริงสักนิด! ทำเอาคนถูกกล่าวหาถลึงตามองค้อนปานจะกินเลือดเนื้อ ไม่มีใครคิดว่านัชชาจะพูดมันออกมาหน้าตาเฉย ปรายลดาถึงพอรู้นิสัยความหยาบคายปากร้ายอยู่ด้วยความสนิทสนม ยังเผลอมองหนอนน้อยน่ารัก! ทำตาโตเท่าไข่ห่านก่อนเลื่อนมือขึ้นปิดตาสบถว่า
“อี๋! อีปริม แกกล้าพูดเรื่องแบบนี้หน้าตาเฉยได้ไงวะ”
“แหม... มาทำดัดจริต รู้เรื่องใต้เตียงดีกว่าฉันอีกมั้งคุณแม่ ไป ๆ ฉันขับรถไปส่งแกก่อน” เธอไม่รอช้าที่จะเดินไปโอบไหล่เพื่อนสาว แต่บอกกับอีกคนด้วยน้ำเสียงแสนสุภาพเสแสร้ง
“ให้พยาบาลสาว ๆ ดูแลไปก่อนนะคะ รับรองว่าไม่เกินสิบห้านาที หื่นนิดก็อดทนหน่อย เดี๋ยวน้องปริมจะรีบมาเฝ้าคุณอลันเนอะ”
สองหญิงสาวโบกมือลาคนป่วยก่อนเดินออกจากห้องไป อลันถึงหงุดหงิดผู้หญิงช่างกวนประสาทสักแค่ไหน แต่สุดท้ายแล้วเขาก็พริ้มตาปิดลงหลับไปอย่างเหนื่อยอ่อนเพราะฤทธิ์ยา
“หน็อย... นังเด็กบ้า!” เสียงตวาดกร้าวดัง มือทุบพวงมาลัยในรถยนต์ที่คนขับเหยียบคันเร่งแรงตามอารมณ์ ผ่านความมืดสลัวของกรุงเทพฯ ยามค่ำคืน น้ำตานองแก้มแดงก่ำบนใบหน้าสดสวยเพราะความโกรธและเสียใจ
ปิ่นแก้วคบ ๆ เลิก ๆ กับปรเมษฐ์มาตั้งแต่เรียนจบ หล่อนเคยที่จะเข้าออกบ้านได้ตลอดเหมือนเป็นญาติมิตรกันอีกคนหนึ่ง เคยนอนกกกอดทำเรื่องสนุก ๆ อยู่บนเตียงของเขา จนกระทั่งเขาปฏิเสธที่จะอยู่ในฐานะคู่นอน และคงความสัมพันธ์ฉันเพื่อนไว้ เพราะหัวใจมีแค่ผู้หญิงเพียงคนเดียวมาตลอด
‘ปิ่น... ผมจำเป็นต้องเลิกคบกับคุณนะ แล้วที่คุณเจตนาทำร้ายครอบครัวผม เตรียมทนายเอาไว้ด้วยล่ะ’
นั่นคือข้อความหลังจากที่เธอปิดเครื่องไป ด้วยกลัวความผิดอันสั่งสมมาจากความริษยา เธอจงใจใส่ยาปลุกเซ็กส์ลงไปในน้ำส้มดันเป็นอลันที่กินเข้าไปแทน
ทีแรกเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอลันกับนัชชาจะอยู่ด้วย แผนการเฉดหัวลูกเลี้ยงออกจากบ้านล้มเหลวไม่เป็นท่า ยัยปริมดันพาเลขานุการหนุ่มไปโรงพยาบาล! อย่างน้อยถ้าอลันไม่ไป ก็ยังมีลุ้นว่าจะได้เห็นอะไรดี ๆ บ้าง
เสียงโทรศัพท์สั่นดัง มือเรียวยกขึ้นปาดแก้มไว ๆ ก่อนรับสายผ่านลำโพงที่เชื่อมต่อกับโทรศัพท์ภายในรถ ปิ่นแก้วเห็นอยู่ว่าปลายสายเป็นใคร พยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปรกติ
“นนท์เหรอ? อืม... เดี๋ยวไปหานะ ปิ่นต้องไปเคลียร์งานที่ฟิลิปปินส์ก่อน”
[ผมแค่จะโทรบอกว่าไม่ต้องมา ผมกำลังจะหมั้นกับลูกสาวคุณนายนิตยาเร็ว ๆ นี้แล้ว เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกนะ]
เสียงที่กรอกมาตามสายนั้นชัดเจน แม้กระทั่งในตอนที่ชายหนุ่มวางหูใส่เธออย่างไร้เยื่อใย ปิ่นแก้วใช้ชีวิตแบบผู้หญิงรักสนุก ไม่ได้คิดจริงจังอะไรกับใคร
“พวกแกสองคนมันมารจริง ๆ นังเด็กแสบ” แววตาคู่สวยเต็มไปด้วยโทสะ ไม่ต่างจากหมั่นไส้เด็กสาวทั้งสองคนไปอย่างคนแพ้แล้วพาล
ความเจ็บแค้นใจวูบหนึ่งกลับปะทุขึ้นมา แต่ในเมื่อหล่อนไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ ปิ่นแก้วไม่ลืมส่งข้อความหาน้องสาวก่อนจะออกเดินทางไปต่างประเทศ
‘ทิพย์... พี่ไปเคลียร์งานที่ฟิลิปปินส์หลายเดือนนะ ฝากบอกป๊าม๊าด้วย’
- Writer
