แสงแดดสาดส่องลอดผ้าม่านเข้ามา ทำให้ร่างสูงที่กำลังนอนหลับตาพริ้มนั้นมีสติขึ้นมาในทันใดเพราะรำคาญแสงแดดที่กำลังส่องแยงตา
เธอขยับกายเล็กน้อยก่อนจะพบว่ากล้ามเนื้อของตนนั้นปวดระบมไปหมดจากกิจกรรมที่พึ่งผ่านพ้นมาเมื่อคืนนี้
ก่อนตัวเองจะเผลอยกยิ้มเล็กน้อย และหันหลังกลับไปเพื่อตั้งใจจะพบหน้าของคนที่นอนอยู่เคียงข้างกันตลอดทั้งคืน แต่กลับต้องผิดหวัง เพราะข้างกายของเธอนั้นมีเพียงแต่ความว่างเปล่า
เหนือฟ้าพยายามสอดส่องและมองหาคนสวยที่เคียงข้างกายของเธอเมื่อคืนนี้ แต่ในห้องกลับมีเพียงความเงียบสงบ จึงทำให้เดาได้ไม่ยากว่าเธออาจจะอยู่ในห้องแต่เพียงลำพัง
พลันสายตาก็เหลือบไปที่โต๊ะข้างเตียง มีกระดาษใบเล็ก ๆ ถูกวางเอาไว้ เธอเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาดู ก่อนจะรู้สึกได้ถึงหัวใจของตัวเองที่ปวดหนึบ แต่จะให้ทำอย่างไร...เส้นทางนี้เธอก็เป็นคนเลือกมันด้วยตัวเอง
‘ห้ามติดต่อฉันมาจนกว่าฉันจะติดต่อกลับไปเอง แล้วอย่าให
