เหนือฟ้าลืมตาตื่นขึ้นมายามเช้าเหมือนดั่งเช่นปรกติดังเดิม ร่างกายของเธอปวดระบมอีกครั้งจากศึกรักที่พึ่งผ่านพ้นมาเมื่อคืนนี้
ข้างกายของเธอยังคงว่างเปล่า บ่งบอกได้ถึงว่าใครอีกคนไม่ได้อยู่ข้างกัน แล้วเธอก็ไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่าเจ้าหล่อนจากไปตอนไหนเพราะความง่วงซึมนั้นเล่นงานหนัก
เอียงหากลับไปที่องศาของโต๊ะหัวเตียง ก่อนจะพบกระดาษโพสอิทที่ยังคงวางอยู่ที่เก่าแม้จะไม่ใช่ห้องของดาวเหนือ คำหวานของเธอยังก้องอยู่ในหัวใจจนต้องรีบรุดตัวขึ้นมองดู และเผยแย้มยิ้มหวานออกมาอย่างมีความสุข
‘ฉันต้องกลับก่อน แล้วไว้จะติดต่อกลับไป ตั้งใจทำงานล่ะ’
เท่านี้ก็เพียงพอต่อความรู้สึกดี ๆ ที่ล้นอยู่ในอก พาลให้คนตัวสูงลุกขึ้นจากเตียงอย่างอารมณ์ดีและเดินทางกลับไปที่ห้องของตัวเองที่ห่างจากห้องนี้ประมาณสองถึงสามห้อง
เหนือฟ้าเปิดประตูเข้าไปพบกับร่างบางของคนที่เธอเรียกมาเมื่อคืนนั้นนอนฟุบหลับอยู่บนเตียงนอน ความรู้สึกผิดถาโถมเ
