ตอนที่ 7
1022 Words
ตอนที่ 7
ปัญญาวีร์ไปยืนสงบสติอารมณ์ก่อนจะนำอาหารและเครื่องดื่มที่ดีที่สุดและแพงที่สุดในร้านมาให้ลูกค้าจอมยียวน และหลังจากบอดี้การ์ดหน้าห้องส่งสัญญาณและเปิดประตู เธอจึงเดินเข้าไปในห้อง ก่อนจะมองหาชายหนุ่มอีกสองคน เพราะเธอจำได้ว่าลูกค้าหนุ่มนั่งอยู่ในห้องสามคน แต่ตอนนี้เหลือเพียงชายหนุ่มเจ้าของดวงตามีเสน่ห์เย้ายวนเพียงคนเดียวเท่านั้น
“สนใจบอดี้การ์ดผมหรือไง” มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามเสียงห้วน ในอกเต็มไปด้วยไม่พอใจ
“เปล่าค่ะ ดิฉันก็แค่แปลกใจ” หญิงสาวเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเย็นจนเกือบเย็นชา จากนั้นก็หันไปจัดวางอาหารและเครื่องดื่ม และเมื่อจัดการเสร็จหญิงสาวก็ลุกขึ้นเตรียมเดินออกไปจากห้อง
“ผมจำได้ว่ายังไม่ได้อนุญาตให้คุณออกไป” เสียงดุดันแฝงอำนาจดังขึ้น เมื่อปัญญาวีร์ก้าวเท้าเดินได้เพียงสามก้าว หญิงสาวหมุนตัวหันมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม
“หากท่านต้องการคนผสมเครื่องดื่มให้ ดิฉันจะไปตามเด็กนั่งดริ้งมาให้นะคะ ไม่ทราบว่าท่านต้องการสักกี่คนคะ” ปัญญาวีร์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลที่สุดเท่าที่เธอจะระงับอารมณ์เอาไว้ได้ เธอต้องย้ายที่ทำงานบ่อยกว่าใครๆ ก็เพราะเจอพวกชีกอ คิดว่าพนักงานอย่างเธอทำงานไปด้วยขายตัวไปด้วย
“ผมไม่ต้องการเด็กนั่งดริ้งคนไหนนอกจากคุณ หรือคุณมีปัญหา เจ้าของผับไม่ได้บอกคุณหรอกหรือว่าให้คุณบริการผมให้เต็มที่” มาเฟียหนุ่มบอกเสียงเรียบๆ ทว่าแววตาดุดันและบีบบังคับ
“ได้ค่ะ ดิฉันจะบริการท่านให้เต็มที่” พูดจบก็เดินกลับไปหาลูกค้าหนุ่ม ย่อตัวนั่งใกล้กับโต๊ะกระจกเตี้ยๆ ที่มีอาหารและเครื่องดื่มวางอยู่ จากนั้นมือเล็กก็สาระวนกับการผสมเครื่องดื่ม พอจัดการได้แล้วก็ยื่นแก้วเครื่องดื่มให้ลูกค้าจอมเรื่องมาก ทว่าลูกค้าหนุ่มไม่ขยับร่างกายส่วนใดออกมารับเครื่องดื่ม แต่ดวงตาคมมีเสน่ห์จดจ้องที่ดวงหน้าสวย แต่ติดจะบึ้งตึงไปเสียหน่อย แต่นั้นไม่เป็นปัญหาสำหรับเขา เพราะยิ่งได้มองเขายิ่งถูกใจและอยากเป็นเจ้าของ
ปัญญาวีร์วางสายตาไว้ที่แผงอก ที่ปลดกระดุมออกจากรังดุมสามเม็ด เผยให้เห็นไรขน และนี่คือเหตุผลที่ทำให้เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองหน้าลูกค้าหนุ่ม
“เงยหน้าขึ้น ที่รัก”
“เครื่องดื่มคะท่าน” ปัญญาวีร์ไม่ทำตามคำสั่ง แต่ยังคงเร่งเร้าให้ลูกค้าหนุ่มรับเครื่องดื่มไป
“ผมสั่งให้คุณเงยหน้า” เขาเตือนเธออีกครั้งด้วยเสียงที่แฝงไปด้วยอำนาจ
เมื่อสาวเจ้ายังนิ่งเอเรสจึงยื่นมือไปรับแก้วเครื่องดื่ม แล้วนำไปวางห่างๆ ตัว ก่อนจะกระซิบบอกหญิงสาวอีกครั้ง “เงยหน้ามองผม ที่รัก”
ปัญญาวีร์เงยหน้าขึ้นเมื่อไอความร้อนเป่ารดอยู่ใกล้ๆ ริมฝีปากอิ่มสวยเผยออย่างยั่วยวน ทั้งที่เธอไม่ได้ตั้งใจ มาเฟียหนุ่มที่รอโอกาสอยู่แล้วจึงแนบริมฝีปากบดคลึงเรียวปากอิ่มอย่างไม่รอช้า เขาส่งลิ้นร้อนซอกซอนไล่ต้อนหาความหวานแบบไม่ทันให้อีกฝ่ายตั้งตัว
ปัญญาวีร์ตัวแข็งทื่อ เพราะไม่เคยพบสัมผัสเร่าร้อนพาใจหวามไหวเช่นนี้มาก่อน กระทั่งฝ่ามือร้ายกาจของอีกคนลากผ่านก้อนเนื้อนุ่มนิ่ม เธอจึงได้สติ สองมือของเธอกำเป็นหมัดแล้วระดมทุบตีไปยังเรือนกายแกร่ง เพราะสัญชาตณานจากสิ่งที่เธอเคยเป็นและปกปิดทุกคนเอาไว้สั่งให้เธอต่อสู้กับชายหนุ่ม
“ที่รัก ยอมผมดีๆ ดีกว่า จะได้ไม่เจ็บตัว” เสียงทุ้มพร่าดังชิดริมฝีปากอิ่มหลังเขาถอนจูบ ก่อนกระตุกยิ้มบาดใจที่เขารู้แล้วว่ามันจะทำให้หญิงสาวระทวยคาอกและก็เป็นจริง เพราะหญิงสาวตาพร่าไปหมดแล้วเลยเป็นโอกาสให้มาเฟียหนุ่มเคลื่อนมือตรึงท้ายทอย แล้วกดริมฝีปากร้อนผ่าวของตนลงบนปากอิ่ม ควานหาความหวาน
มืออีกข้างเคลื่อนไล้เนินไหล่ ไต่ไปยังแผ่นหลัง ต่ำลงถึงสะโพกงามงอน พอได้สัมผัสถึงได้รู้ว่าสะโพกน่าเคล้นคลึงมากที่สุด ช่างเหมาะกับรูปร่างบอบบางของเธอเหลือเกิน หนำซ้ำยังให้ความรู้สึกดีต่อเขาอย่างมากมาย แล้วเขาจะปล่อยให้เธอหลุดมือได้อย่างไรกัน!
“ที่รัก ตัวคุณหอมเหลือเกิน” มาเฟียหนุ่มกระซิบชิดปากอิ่ม ลากฝ่ามือสัมผัสผิวเนื้อเนียนนุ่มที่เขาเริ่มชื่นชอบ เพราะไม่ว่าตรงไหนก็นุ่มไปเสียหมด
“หยุดทำแบบนี้กับฉันสักที” คำสั่งจากหญิงสาวฟังแทบไม่รู้เรื่อง และอีกคนก็ไม่คิดจะใส่ใจถามไถ่ให้รู้ความ เพราะเขากำลังลุ่มหลงอยู่กับซอกคอหอมกรุ่นที่เย้ายวนใจยิ่งกว่าผู้หญิงคนไหน ฝ่ามือร้อนผ่าวเริ่มเกเรไปทั่วผิวเนียนหนักขึ้น ราวกับจะกลั้นแกล้งอีกคนให้ขาดใจตาย
“คุณห้ามผมไม่ได้หรอก ที่รัก” มาเฟียหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงคล้ายเย้ยหยัน
“ปล่อยฉัน” เธอร้องบอกเสียงแผ่วๆ เหมือนคนใกล้ขาดอากาศ
“ผมบอกคุณไปแล้วว่าคุณห้ามผมไม่ได้หรอก แล้วคนอย่างผม ถ้าอยากได้ก็ต้องได้ ฉะนั้นที่รักอย่าห้ามผมให้เสียเวลาเลย ไม่งั้นผมจะไม่ปราณีคุณอีกต่อไป” เขาบอกด้วยน้ำเสียงพร่า ปัดป่ายริมฝีปากหยอกเย้ากับกลีบปากอิ่มสวย ขบเม้มหยอกเอินกระตุ้นอารมณ์สาวให้แตกกระเจิงมากยิ่งขึ้น
อึดใจต่อมาเขาเคลื่อนมือยังเนินอกอวบ
“จะทำอะไร” หญิงสาวเอ่ยถามเสียงดัง ตะครุบสาบเสื้อเอาไว้ แต่กลับถูกเขาปัดมือทิ้ง หนำซ้ำยังส่งยิ้มให้เธอเสียอีก รอยยิ้มที่มันทำให้ร่างกายเธอระทวย
- Writer
