พันธะร้ายสิงหราช

พันธะร้ายสิงหราช | 4

“บอกพ่อกับแม่ดีไหม ให้ท่านช่วยไม่งั้นมึงลำบากแน่ส้มหวานในเมื่อน้องมึงมาหาถึงหอทั้งๆที่ไม่เคยมา” เมย์พูดขึ้นทันทีเพราะตัวเธอเองก็เป็นห่วงเพื่อนสนิทอย่างส้มหวานไม่น้อยเลย

“ไม่อยากให้พ่อกับแม่เป็นห่วงแค่นี้พวกเขาก็คิดมากแล้ว” ส้มหวานตอบกลับไปตามตรงเพราะเธอรู้ดีว่าทุกวันคุณพ่อกับคุณแม่คงคิดเรื่องนี้ไม่มีตกเพราะไม่มีครอบครัวไหนอยากให้ลูกเกลียดกันหรอก

“ดีเพราะถ้าบอกมึงเจ็บตัวมากกว่านี้แน่ๆส้มหวาน” น้ำเสียงเยือกเย็นดังขึ้นพร้อมกับเจ้าของร่างหนาอย่างสิงหราชที่เดินเข้ามาในห้อง

เมย์ที่เห็นว่าน้องชายของเพื่อนสนิทกำลังเดินตรงเข้ามาก็จับมือส้มหวานให้อยู่ด้านหลังของตัวเองตามด้วยน้ำชาที่บังส้มหวานไว้อีกคนพราะอย่างน้อยไอ้เด็กสิงหราชที่ขึ้นชื่อว่าเป็นน้องชายของเพื่อนคงไม่กล้าทำอะไรพวกเธอ

“แค่จะมาดูว่ามีปัญญาเอาเชือกออกหรือเปล่าแต่ก็เก่งดีที่มีปัญญาโทรหาเพื่อน ไว้คราวหน้าจะหาอะไรที่ยากกว่านี้มาเล่นอีกนะส้มหวาน” สิงหราชพูดจบก็ยกยิ้มขึ้นราวกับตัวเองเป็นดั่งคนชนะและเดินออกจากห้องไปทันที ทำให้ตอนนี้ภายในห้องพักของส้มหวานมีแค่เธอ เมย์และน้ำชาสามคนเหมือนเดิม

“กูุามจริงๆนะ น้องมึงเป็นโรคจิตหรือเปล่าส้มหวาน” น้ำชาถามขึ้นทันทีเพราะตอนนี้เธออดคิดไม่ได้

“สิงห์ไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอกเพียงแค่เขาเจ็บปวดจากอะไรสักอย่างและเอาความเจ็บเหล่านั้นมาลงกับกูโดยการแกล้ง” ถึงจะไม่รู้ว่าเหตุผลที่แท้จริงคืออะไรทำไมสิงหราชถึงเป็นแบบนี้มันเกิดขึ้นเพราะอะไรแต่มันก็คงเดาได้ไม่ยากว่ามันคงเป็นอย่างที่เธอพูด

และสิงหราชก็ไม่ได้เข้าข่ายว่าเป็นโรคจิตแบบที่น้ำชาพูดหรอกเพราะถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ คงคลุ้มคลั่งทำอะไรเธอไปมากกว่านี้และคงไม่วางโทรศัพท์ไว้ใกล้ๆให้เธอสามารถโทรหาเพื่อนได้

“มึงจะทนต่อไปจริงๆหรอส้มหวาน” เมย์ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง ถึงจะไม่รู้ว่าที่ผ่านมาน้องชายของส้มหวานแกล้งหรือรังแกอะไรส้มหวานบ้างแต่เธอไม่อยากให้ส้มหวานทนแล้ว

“ถ้ามันรุนแรงก็คงต้องต่อต้านบ้าง” ส้มหวานพูดขึ้นพร้อมคิดย้อนไปถึงเมื่อวาน

การที่สิงหราชถือเครื่องช็อตไฟฟ้ามันทำให้เธอกลัวมากและสิ่งที่กลัวมากไปกว่าเดิมคือกลัวว่าสิงหราชจะช็อตเธอจริงๆและกลัวว่าคำพูดที่สิงหราชพูดมาเขาจะทำจริง

“ก็ดีที่คิดได้ กูก็กลัวว่ามึงจะยอมให้น้องมึงทำร้ายแบบไม่ลืมหูลืมตา” น้ำชาพูดขึ้นเพราะเธอเองก็ไม่ชอบหรอกที่ส้มหวานเอาแต่ยอมแต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้แค่ตอนนี้แค่ส้มหวานคิดจะต่อต้านเธอก็ดีใจมากแล้วเพราะที่ผ่านมาส้มหวานไม่เคยพูดแบบนี้เลย

แต่จะพูดได้ยังไงล่ะเพราะการแกล้งในครั้งก่อนๆส้มหวานไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าจะถูกแกล้ง ถูกรังแก มีแค่ครั้งนี้ที่สิงหราชถือเครื่องช็อตไฟฟ้าให้เห็นและทำเหมือนจะทำแต่จริงๆก็ไม่ได้ทำ

“ปิดเทอมครั้งนี้สามเดือนเลยนะส้มหวาน มึงจะกลับบ้านจริงๆใช่ไหม” เมย์ถามขึ้นอีกครั้งเพราะการปิดเทอมในครั้งนี้เป็นการปิดเทอมสำหรับการจบชั้นปีที่สองของพวกเธอ

“ยังไงก็ต้องกลับ” เพราะถ้าไม่กลับส้มหวานก็ไม่รู้จะไปไหน ไม่อยากขอเงินคุณพ่อคุณแม่ไปเที่ยว ถึงแม้ว่าทุกบาททุกสตางค์ที่พวกท่านให้จะทำให้เธอเหลือกินเหลือใช้ก็เถอะ

“เป็นห่วงว่ะ” น้ำชาพูดขึ้นทันที

“เลิกพูดเรื่องนี้แล้วไปเรียนกันดีกว่า อีกนิดจะสายแล้วนะ” เป็นส้มหวานเองที่พูดเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่งั้นเพื่อนๆของเธอก็คงจะคุยเรื่องสิงหราชและเรื่องการเป็นห่วงเธอไม่จบไม่สิ้น

หลังจากสิงหราชกลับจากหอพักของคนเป็นพี่สาวอย่างส้มหวานเขาก็ตรงมายังโรงเรียน แน่นอนว่าสิงหราชเข้าสายและเด็กเกเรอย่างสิงหราชก็ไม่เดินเข้าทางประตูโรงเรียนให้ถูกทำโทษหรอกนะแต่เขาเลือกที่จะปีนรั้วเพื่อหนีการโดนกักและทำโทษของคนมาสาย

สิงหราชโยนกระเป๋านักเรียนให้ข้ามรั้วของโรงเรียนตามต่อด้วยตัวเองที่เหยียบรั้วและกระโดดลงมาในที่สุด ถึงมันจะสูงแต่มันก็ไม่เป็นอุปสรรคต่อสิงหราชเพราะเขาปีนบ่อยจนชิน

“ไปไหนมาวะไอ้สิงห์” ต้าเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของสิงหราชถามขึ้นทันที

“ตื่นสาย” สิงหราชโกหกออกไป

“ปล่อยกูนั่งเรียนคนเดียวสองคาบเลยนะ” ต้าพูดขึ้นอีกครั้ง

“อย่ามาพูดน่า ความจริงมึงก็ไม่ได้เรียนหรอกไอ้ต้า” สิงหราชที่รู้ดีก็พูดขึ้นเพราะต้ากับสิงหราชก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่หรอกนะ ไม่ว่าจะเกเร ไม่ตั้งใจเรียน ไม่เอาไหน มีดีแค่ทำเรื่องไร้สาระไปวันๆ

“เอ้อ…ไอ้สิงห์มึงไปเอางานแก้ศูยน์ของมึงด้วยนะ อาจารย์บอกว่าถ้ามึงไม่ไปเอามาทำอะ เขาคงไม่ให้มึงจบ” ต้าพูดขึ้นทันทีพร้อมหยิบงานหลายๆแผ่นขึ้นมา แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้มีไม่ต่ำกว่าห้าสิบแผ่นกระดาษเอสี่เพราะมันรวมทุกวิชาตั้งแต่ที่ติดศูนย์มา

“กูต้องไปเอาที่ใคร” สิงหราชถามขึ้นเพราะเทอมนี้มันเทอมสุดท้ายของการเป็นนักเรียนแล้ว ถ้าเขาไม่ทำเขาก็จะไม่จบ ถึงแม้ความจริงแล้วความอยากทำมันจะไม่มีในหัวของเขาก็เถอะ

“อาจารย์ชัย เขารวมไว้ให้หมดแล้วแต่ของมึงจะเยอะกว่าของกูนะสิงห์เพราะมึงติดมากกว่ากู” สิงหราชพยักหน้าเป็นคำตอบพร้อมกับเดินออกจากห้องตรงมายังห้องพักครูหยิบเอกสารที่ขึ้นชื่อเป็นงานสำหรับเด็กแก้ศูยน์อย่างเขาและเดินออกมา

แน่นอนว่างานของสิงหราชมันเยอะกว่าของต้าที่เป็นเพื่อนสนิทมากๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าเยอะขนาดนี้ทำสิบปีจะเสร็จหรือเปล่า

“สัส ! ทำไมเยอะแบบนี้วะไอ้สิงห์” ต้าถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นงานในมือของสิงหราช ตอนแรกคิดว่าของตัวเองเยอะแล้วแต่เมื่อเห็นของสิงหราชต้องพูดว่าตัวเองโชคดีแล้วที่ไม่ได้งานเยอะแบบนี้

“กูก็ไม่รู้ว่ะ” สิงหราชตอบกลับไปตามตรงเพราะตัวเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเยอะขนาดนี้แต่เยอะก็ไม่แปลกเพราะตลอดเวลาสามปีกับการเรียนห้าเทอมที่ผ่านมา เขาแทบจะไม่เคยแก้สักวิชา งานมันเลยมาเยอะในเทอมสุดท้ายที่เขากำลังจะจบ

“แล้วมึงจะทำยังไงให้หมดวะนั่น เยอะฉิบหาย กูว่าสองเดือนยังไงก็ไม่ทัน” เพราะงานแก้ศูนย์ในครั้งนี้มีระยะเวลาที่กำหนดไว้ให้สองเดือนซึ่งเวลาจะถึงช่วงปิดเทอมพอดี

“หมดแน่ๆเพราะยังไงกูก็ไม่ทำเอง” สิงหราชพูดขึ้นอีกครั้งเพราะงานเยอะแบบนี้ไม่มีทางที่สิงหราชคนนี้จะทำเองแต่ถึงไม่เยอะเขาก็ไม่ทำอยู่ดีเพราะทำไปก็ไม่ช่วยให้ได้อะไรขึ้นมา

“มึงไม่ทำแล้วใครจะทำ”

“มีแล้วกัน” สิงหราชยกยิ้มขึ้นเพราะคนที่จะต้องรับหน้าที่ทำงานแก้ศูนย์ให้เขาเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากส้มหวานคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่สาว

“มึงจะจ้างหรอวะ บอกกูหน่อยดิจ้างใคร กูอยากจ้างด้วยแม่งเยอะฉิบหาย” เพราะต้ากับสิงหราชก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก ที่คบกันได้เพราะนิสัยเหมือนกันราวกับแกะ พากันไปแต่ในทางที่ไม่ดี ทางที่ผิด ไม่เคยจะพากันดีขึ้นเหมือนคนอื่นๆ

“ไม่ได้จ้างแต่ถ้าอยากฝากก็เอามา รับรองว่าฟรีไม่คิดเงิน” ต้าที่เห็นแบบนั้นก็รีบส่งแผ่นกระดาษงานแก้ศูนย์ของตัวเองให้กับสิงหราช

“ฝากด้วยนะไอ้สิงห์ เราจะจบหรือไม่จบขึ้นอยู่กับมึง”

“จบแน่เพราะยังไงคนที่จะต้องทำให้มึงกับกู มันไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธ”

❤️

ไอ้สิงห์