ใบพลูเริ่มหายใจติดขัด เมื่อภาพวันนั้นผุดขึ้นมาอีกครั้ง น้ำตาใสๆ ค่อยๆ ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย หญิงสาวเอาแต่เหม่อลอยมองไปด้านหน้าอย่างไร้จุดหมาย ภาพวิสัยทัศน์เริ่มพร่ามัวเบลอไปหมด สมองของเธอเริ่มที่จะไม่อยากรับรู้อะไร ราวกับคนสติหลุดไปแล้ว
“ใบพลู ใบพลู!” ออสตินเรียกชื่อหญิงสาวออกมาด้วยใบหน้าตื่นตระหนก เขาไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต ชายหนุ่มไม่รอช้า หลังจากขับรถลงมาจากทางด่วน ออสตินรีบตีไฟเลี้ยวเข้าหาไหล่ทาง เมื่อเขารู้สึกผิดที่แกล้งใบพลูแรงเกินไป จนทำให้หญิงสาวเกือบช็อก
“ใบพลู ฉัน... ฉันไม่ได้ตั้งใจ ก็เธอทำให้โกรธทำไมกันเล่า ใครใช้ให้ไปกินข้าวกับมัน” น้ำเสียงที่ฟังดูตำหนิหญิงสาวได้แฝงการตัดพ้อเธอเอาไว้ในที แต่ก็มีความห่วงใยใบพลูจนไม่อาจปิดบังเอาไว้ได้
“เธอจะด่าจะว่าอะไรฉันก็ได้ อย่าเงียบแบบนี้สิใบพลู” ออสตินพยายามพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแข็ง ทั้งที่สีหน้าของเขาดูห่วงใยเสียจนแทบอยา
