มาร์ตินลืมตาตื่นขึ้นในช่วงสายของเช้าวันใหม่ เขาควานหาคนข้างกายที่เคยนอนกอดกันอย่างอบอุ่นบนเตียงนอนนุ่มแต่กลับไม่เจอใครทั้งนั้น
น้ำพั้นช์หายไปไหนนะเนี่ย รึว่าไปเรียนแต่นี่ก็ปิดเทอมแล้วนี่นา หัวสมองประมวลผลความคิดตลอดเวลา แต่มาร์ตินยังคงชะล่าใจเขาไม่คิดว่าน้ำพั้นช์จะหายไปไหนไกลจากสายตาของเขาได้
มาเฟียหนุ่มเดินเข้าห้องน้ำ อาบน้ำทำความสะอาดร่างกายตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติเพราะจิตใจของเขามันรู้สึกหวั่นๆ ยังไงก็ไม่รู้เขาควรทำยังไงดีเนี่ย
เขาพยายามข่มจิตใจเอาไว้ไม่ให้รู้สึก ทำไมยังคงรู้สึกแปลกๆ เขารู้สึกเคว้งคว้าง ราวกับกำลังลอยอยู่ในแม่น้ำใหญ่ตัวคนเดียว
มาร์ตินสะบัดหน้าสองสามครังไล่ความรู้สึกออกไป เขาพยายามจัดการกับความรู้สึกของตัวเองโดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังศูนย์เสียอะไรไป
"พั้นช์ละ"
เมื่อจัดการกับตัวเองเรียบร้อยมาร์ตินเดินออกมาจากห้องโดยที่มีพาทิศยืนคุ้มกันอยู่ เขาถามพาทิศเมื่อเห็น
