น้ำพั้นช์รู้สึกตัวตื่นอีกครั้งภายในอ้อมกอดของมาเฟียหนุ่ม เธอเงยหน้ามองใบหน้าคมคายของเขาอย่างตั้งใจ
ทั้งๆ ที่ถูกเขาทำร้ายมาตลอดทั้งร่างกาย และจิตใจ แต่ทำไมเธอถึงหวั่นไหวกับเขา เพียงแค่เขาทำดีด้วยไม่กี่ครั้ง หัวใจของเธอมันไม่รักดีเลยจริงๆ
เธอหยัดกายลุกขึ้นใช้ข้อศอกค้ำยันกับพื้นเตียงเอาไว้ ก้มใบหน้าหวานบรรจงจูบริมฝีปากหนาของมาเฟียหนุ่มเบาๆ เลื่อนขึ้นหอมแก้มสากฟอดใหญ่ หยาดน้ำตาเออรื้นคลอเบ้าตา ใจหาย เธอรู้สึกใจหาย
เธอมองมาเฟียหนุ่มที่กำลังนอนหลับอย่างมีความสุขอยู่บนเตียงนอนของเธอ
"ขอโทษนะป๋า แต่หนูต้องไป หนูต้องรักษาหัวใจของตัวเอง"
เธอก้มลงจูบมาเฟียหนุ่มอีกครั้ง ในขณะที่เขายังนอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวเธอจำเป็นจริงๆ และเธอไม่หนีหนี้เขาแน่นอน ตอนนี้เธอมีงานทำระหว่างเรียนแล้ว
@สนามบิน
"พี่เมฆ ขอบคุณนะที่มาส่งพั้นช์"
เหนือเมฆมาส่งน้ำพั้นช์ที่สนามบิน เขาไม่รู้หรอกว่าน้ำพั้นช์เจอปัญหาอะไรม
