“งั้นก็ปล่อยพี่ก่อนนะ จะได้ไปทำต้มยำกุ้งให้เรากินไง” พี่ควีนเสียอาการอยู่ประมาณหนึ่ง แต่ไม่ถึงขั้นเขินม้วนเหมือนสาวน้อยในการ์ตูนตาหวาน
ผมส่ายหน้าอย่างดึงดัน กักขังพี่ควีนที่กำลังจะกระโดดลงจากเคาน์เตอร์ด้วยการเปลี่ยนมาเท้ามือระหว่างสะโพกทั้งสองข้างของเธอ “...ไม่อยากกินกุ้งแล้ว”
“งั้นอยากกินพี่เหรอคะ?”
แทนที่จะเคอะเขินให้สมกับเป็นผู้หญิงสักหน่อย กลับกลายเป็นเคลื่อนปลายนิ้วขึ้นมาสัมผัสกรอบหน้าผมอย่างแผ่วเบา กรีดกรายด้วยปลายเล็บแหลมคมจนขนอ่อนตามร่างกายลุกซู่ชูชัน...
เชื่อเหอะ ปฏิกิริยาของเธอแทบไม่แตกต่างอะไรไปจากการเชื้อเชิญเลย
ผมนั้นหลังจากเฝ้าสังเกตการตอบสนองของอีกฝ่ายราว ๆ ครึ่งนาทีก็รู้สึกฮึกเหิมจนเกือบจะลงมือจริง ๆ แล้ว เพียงแต่จิตใต้สำนึกกระซิบบอกให้หยุด อย่าเพิ่งไปไกลกว่านี้
“เล่นตัวบ้างก็ได้” สงบสติอารมณ์ได้ผมจึงแค่นหัวเราะ “อะไรจะอยากโดนกินขนาดนั้น”
“น้องเกมส์บอกเองว่าไม่อยากก
