เป็นอีกครั้งที่ฉันงุนงงจนเผลอขมวดคิ้ว เพราะเมื่อปรับระดับสายตาให้สูงกว่าเดิมอีกหน่อย ก็พบว่าผมหน้าม้าของเด็กดื้อซึ่งเดิมทีแล้วมักจะปรกตาอยู่เสมอ ตอนนี้ถูกเสยขึ้นแล้วติดด้วยกิ๊บสีชมพูหวานแหววเพื่อไม่ให้เส้นผมสุดแสนน่ารำคาญหลุดมาบดบังทัศนียภาพ
กิ๊บสีชมพูนั่น ของฉันไม่ใช่เหรอ?
“หนูคะ” เงียบไปชั่วครู่ฉันก็ปริปาก
“ครับ?” ขานรับสุภาพแต่น้ำเสียงกลับห้วนเป็นที่สุด
“ตอนออกไปโลตัส เราติดกิ๊บนั่นไปด้วยเหรอคะ?”
“อือ ทำไมเหรอ?”
ตัวสูงอย่างกับยักษ์ กล้ามโตเกินวัย ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่แผล หน้าตาก็ไม่รับแขก แต่ติดกิ๊บสีชมพูออกไปข้างนอก...
หรือจริง ๆ แล้วน้องเกมส์จะเป็นคนหวาน ๆ กันนะ?
แอบตั้งคำถามขณะพิจารณาความไม่เข้ากันของกิ๊บสีหวานกับเด็กหนุ่มผู้เกรี้ยวกราดอย่างขบขัน นึกเอ็นดูรสนิยมของน้องจนเผลอหลุดยิ้มออกมา ทำเอาเจ้าตัวต้องถามอีกครั้งด้วยความข้องใจ “ถามว่าทำไม?”
เสียงเข้มเชียว อย่าเพิ่งต่อยพี่น
