“เฮ้ย คุณร้องไห้ทำไมเนี่ย?”
อีกฝ่ายแลดูจะตกใจไม่น้อยยามสัมผัสได้ถึงหยดน้ำอุ่น ๆ จากดวงตาทั้งสองข้างของฉัน และแน่นอนว่าสิ่งที่ทำให้เขาแน่ใจว่าฉันกำลังร้องไห้อยู่จริง ๆ คงเป็นเสียงสะอื้นผะแผ่วที่พยายามเก็บกลั้นแทบตายแต่ก็ยังเล็ดลอดออกไป...
ด้วยความที่เราสองคนอยู่ใกล้กันมากจนลมหายใจรินรด ไม่แปลกเลยที่เกมส์จะรับรู้ได้ถึงความผิดปกตินี้ ดังนั้นไม่กี่วินาทีต่อมาหลังจากร้องถามด้วยความตื่นตกใจ เขาก็รีบผละตัวออกทันควัน ทำทีจะยื่นมือไปเปิดไฟบนหัวเตียง
แต่…
หมับ
เมื่อเห็นว่าเงาจากปลายนิ้วกำลังจะนาบติดสวิตช์ ฉันที่รู้สึกกังวลขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุจึงรีบคว้าข้อมือข้างนั้นไว้
เมื่อเทียบกันแล้ว เรี่ยวแรงขี้ประติ๋วนี้มีน้อยเกินกว่าทัดทานเขาได้
แต่ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร...เกมส์ถึงยอมหยุดเคลื่อนไหวอย่างง่ายดาย ซึ่งไม่นานนักเสียงแหบทุ้มอันเป็นเอกลักษณ์ก็ดังขึ้น “อะไรของคุณครับเนี่ย...”
