Lovely shot 4
891 Words
Lovely shot 4
สองทุ่มเกือบครึ่งพี่กั้งโทรมาและแน่นอนว่าเรื่องเดิม ๆ นั่นคือเรื่องหอพัก ฉันจะย้ายแล้วล่ะไม่สิครั้งนี้ย้ายไปที่คอนโดพี่กั้งเพราะพี่กั้งกับสามีจะย้ายไปอยู่บ้านที่เพิ่งซื้อ คอนโดนั้นที่จริงพี่กั้งจะยกให้ฟรี ๆ แต่ฉันขอซื้อแบบผ่อนจ่ายแทนฉันไม่อยากได้ของมาฟรี ๆ น่ะ ระหว่างที่คุยกับพี่สาวฉันยังคงมีอาการปวดศีรษะอยู่ดังเดิมแต่ไม่ได้หนักเท่ากับเมื่อช่วงเช้าแล้ว
(อยู่แบบถาวรเลยนะ ไม่ให้ย้ายแล้ว) พี่กั้งบอกเจือเสียงขบขัน
“รู้แล้วค่ะ จะอยู่ถาวรเลยจะซื้ออัลบั้มลูกชายมาเยอะ ๆ เลยทีนี้ มีที่เก็บแล้ว”
(จ้า อันไหนมีความสุขก็ทำพี่ไม่ห้ามแต่มีอะไรต้องบอกพี่ไม่ว่าเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่)
“รับทราบค่ะ พรุ่งนี้หนูลาหยุดแล้ว หนูย้ายพรุ่งนี้เลยได้ไหม”
(ได้ ๆ พวกพี่ย้ายของหมดแล้วตั้งแต่เมื่อวาน พรุ่งนี้เดี๋ยวเอารถไปไว้ให้ใช้)
“ไม่เอาค่ะ”
(ไม่ได้ พี่จะเอาให้ต้องใช้เท่านั้นเจอกันพรุ่งนี้ค่ะที่รัก)
“เจอกันค่ะ รักพี่นะ”
(รักเหมือนกันไอ้ดื้อ) พี่กั้งวางสายไปพร้อม ๆ กับฉันที่ลุกจากที่นอนเก็บของใส่กล่อง ย้ายบ่อยจนฉันไม่กล้าซื้ออะไรเข้าห้องแล้ว มีกระเป๋าเสื้อผ้าสองใบ ของจุกจิกอีกสองกล่อง แค่นั้นแหละพวกของต่าง ๆ ที่สั่งจากอินเทอร์เน็ต อัลบั้มที่สั่งจากเกาหลีถามว่าอยู่ไหน ฉันสั่งเข้าห้องพี่กั้งหมดเลย ตอนนี้แม่กำลังเดินทางไปหานะลูก เจอกันนะ
ข้าวของถูกขนมารวมกันที่ปลายเตียงนอน ฉันนั่งมองข้าวของเหล่านั้นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ย้ายบ่อยจริง ๆ สินะ พอกำลังจะชินกับห้องก็ต้องย้าย แต่ก็เต็มใจที่จะย้ายออกเพราะไม่ไหวกับการถูกรุกรานจากคนพวกนั้น
เกือบสามทุ่มหลังจากทานข้าวเสร็จฉันถึงถึงได้ไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วกระโดดขึ้นไปนอนเล่นโทรศัพท์บนเตียงนอน เล่นโทรศัพท์ไปจนถึงตีสอง กว่าจะหลับก็ตีสี่ แล้วก็ต้องตื่นเก้าโมงเพราะเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์จากพี่กั้ง ที่เอารถมาให้และช่วยขนของไปขึ้นรถ เมื่อทำเรื่องคืนห้องเสร็จฉันก็ออกจากที่นั่นทันที
KhunKORN
วันนี้ไม่มาทำงาน?
ป่วยตั้งแต่เมื่อวานทำไมไม่บอก
พี่มาหาที่ห้อง
ย้ายอีกแล้วเหรอ!
ทำไมงี่เง่าแบบนี้วะกานต์
มีอะไรทำไมไม่บอกพี่ดี ๆ จะย้ายหนีทำไม
ข้อความเหล่านั้นฉันเห็นและอ่านจากโนติแล้ว แต่ก็ไม่ตอบอย่างเคย ฉันจะคุยแค่เรื่องงานในไลน์กลุ่มของแผนกและไลน์กลุ่มออฟฟิศเท่านั้น
“จัดของเสร็จจะพาไปกินข้าวนะ” พี่กั้งเอ่ยบอกเมื่อเราย้ายของขึ้นมาบนห้องพักหมดแล้ว
“ไปตอนนี้ก็ได้ เดี๋ยวกลับมาค่อยจัดค่ะ”
“เอางั้นก็ได้ ไปล้างหน้าก่อนไปมอมแมมมากน้องฉัน” พี่กั้งหัวเราะระคนเอ็นดูก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นหาน้ำดื่ม ฉันจึงเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปล้างหน้า ก่อนที่เราทั้งสองคนจะออกจากห้องพักไปยังห้างสรรพสินค้าที่อยู่ไม่ไกลจากที่พัก
“เรื่องที่บ้าน...”
“พี่กั้ง หนูไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว”
“พี่เข้าใจเรานะ แต่มันผ่านมานานแล้วลองกลับไปดูไหม” พี่กั้งตักอาหารใส่จานให้
“หนูไม่เห็นทางที่จะกลับไปเหมือนเดิมเลยพี่กั้ง ทุกอย่างในวันนั้นหนูจำได้ดี”
“แม่อยากเจอนะ...”
“ใช่เหรอ? เจอกันข้างนอกพวกเขายังหลบหน้าหนูเลย หนูเหนื่อยแล้วค่ะพี่กั้ง หนูขออยู่แบบนี้เถอะนะ”
“อื้อ พี่อยู่ข้างเราเสมอ”
“ขอบคุณค่ะ” เราเลี่ยงที่จะคุยเรื่องครอบครัว และคุยเรื่องทั่วไปแทน หลังจากกินข้าวเสร็จพี่กั้งก็มีสามีมารับกลับบ้านส่วนฉันยังเดินซื้อของเข้าห้องพักต่ออีกเล็กน้อยหน่อย ก็พวกน้ำดื่มของใช้แล้วก็อาหารนิดหน่อย เห็นแบบนี้ทำอาหารเป็นนะแต่เพราะย้ายห้องบ่อยเลยไม่ค่อยมีเครื่องครัว ตอนนี้มีแล้วทำอาหารได้แล้วเย้!
ตอนเย็นฉันกลับมาถึงห้องพัก หอบหิ้วของที่ซื้อมาขึ้นบนห้อง วนไปมาสองรอบถึงขนของมาจนหมด อยู่คนเดียวก็จะเหนื่อย ๆ แบบนี้สินะ ไม่มีใครถือแพ็กน้ำหนัก ๆ ให้ ไม่มีใครหิ้วของช่วย คิดแล้วก็จะร้องไห้ ทำไมถึงโสดมานานแบบนี้นะยัยกานต์
“เก็บของเสร็จแล้ว ต่อไป จัดน้องเข้าตู้” อา จะว่าไปก็เหมือนคนบ้านะคุยกับตัวเองขนาดนี้ ฉันส่ายหน้าพร้อมกับขำน้อย ๆ กับความคิดตัวเอง จัดของขึ้นตู้โชว์เสร็จ จัดเตียงนอนต่อทันที ล้างห้องน้ำเรียบร้อยสุดท้ายคือทำความสะอาดห้อง โอเคแล้ว ฮื่อ สวัสดีห้องใหม่ ขออยู่ที่นี่นาน ๆ เลยนะ ไม่อยากย้ายแล้ว
- Writer
