ข้ามีนามว่าหลินหลิน

ตอนที่ 13 ขุดหลุมฝังพี่ชายของตน

ตอนที่ 13 ขุดหลุมฝังพี่ชายของตน

หรือว่า หลินซานซานยังไม่ตาย ? ฉันคิดอยู่ในใจ ฉันคงคิดมากไปเองแหละมั้ง ใบหน้าของคนเรายังมีคล้ายคลึงกัน นับประสาอะไรกับดวงตา

“เถ้าแก่ ท่านเห็นบุรุษสูงประมาณนี้ ใบหน้าหวานๆ มาทางนี้หรือไม่” เสียงจินฝานถามเถ้าแก่ร้านขายเสื้อผ้าสตรี พร้อมกับทหารอีกหลายนาย

เถ้าแก่ส่ายหัวน้อย ๆ บอกว่าไม่เห็น

จินฝานขมวดคิ้ว ไม่เชื่อคำที่เถ้าแก่พูด

“เถ้าแก่หากท่านไม่พูดความจริง และช่วยคนร้ายแอบซ่อนตัว ท่านรู้หรือไม่ องค์ชายสามจะจัดการท่านอย่างไร”

เถ้าแก่ใบหน้าซีดเผือด คุกเข่าลง ใช้มือถูกันไปมาเพื่อขออภัย

“เช่นนั้นท่านค้นดูให้ทั่วเถิด ยกเว้นในห้องนั้น พอดีมีแม่หญิงกำลังลองชุดที่ร้านของข้าอยู่” แม้น้ำเสียงจะสั่น แต่เถ้าแก่กำลังปกป้องฉันอยู่

ฉันรีบนำผ้าปิดหน้ามาผูกปิดใบหน้าไว้ เพราะกลัวว่าจะมีคนจำได้ ฉันนี่รอบคอบจริงๆ แล้วจัดแจงชุดผ้าแพร เผยให้เห็นบริเวณไหล่ และแผ่นหลังที่เนียนขาว เท่านี้ก็เหมือนแก้ผ้าลองชุดแล้ว

จินฝานเปิดห้องเข้ามาพอดี ฉันแกล้งทำหน้าตกใจ รีบหยิบผ้าคลุมด้านล่างมาคลุมไหล่ ด้วยท่าทางเหนียมอาย เป็นไงล่ะ รางวัลตุ๊กตาทองต้องเข้าฉันแล้ว

จินฝานชะงัก รีบละสายตาจากแผ่นหลังของฉัน

“ขออภัยแม่นางที่ล่วงเกิน ท่านแต่งกายให้เรียบร้อยเถิด ” จินฝานพูดทั้งๆที่หันหาไปทางอื่น

“เช่นนั้นข้าขอตัว ขออภัยแม่นาง ข้าเพียงแต่ตามหาบุรุษที่ลอบทำร้ายองค์ชายสามเพียงเท่านั้น” จินฝานพูดพร้อมกับออกคำสั่งให้องครักษ์ประจำตัวองค์ชายสามไปค้นหาทางอื่น

ฉันยิ้มกรุ้มกริ่ม คิๆ แม้แต่องครักษณ์ก็ยังจับไม่ได้ แต่ใครกันที่ลอบทำร้ายองค์ชายสาม นิยายที่ฉันแต่งจบแค่ตอนหลินซานซานกระโดดแม่น้ำฆ่าตัวตาย ตัวละครร้ายในนิยายน่าจะหมดไปแล้วนี่ หรือว่าจะเป็นตัวละครร้ายที่ฉันสร้างขึ้นจริง ๆ แต่ทำร้ายองค์ชายสามมีจุดประสงค์อะไรล่ะ

ฉันครุ่นคิดพร้อมกับเก็บปิ่นไว้ในเสื้อ แล้วหยิบพัดออกมา เคาะที่จมูกเบา ๆ สองที คงต้องกลับตำหนักของจื่อรุ่ยในคราบของผู้หญิง

ซะแล้ว ตอนนี้ทหารและองครักษ์ต่างตามหาคนร้ายกันให้ควั่ก

ฉันเดินลั้นลา ออกจากร้านขายเสื้อผ้าสตรี ด้วยชุดผ้าแพรสีแดง และปิดบังใบหน้า เห็นแค่เพียงดวงตาเท่านั้น พร้อมกับเดินชมเมืองแห่งนี้ด้วยความปลาบปลื้มเมื่อได้มาเห็นโลกที่ตัวเองได้สร้างขึ้น แต่ก็แอบหวั่นใจไม่น้อย หากคนที่นี่จะโดนคนร้ายนิรนามมาปองร้าย แบบนี้คนที่ไม่รู้

อิโหน่อิเหน่ก็แย่สิ ยิ่งเด็กตัวเล็ก ๆไม่รู้ความนั่นอีก ฉันต้องสืบสาวเรื่องราวโดยเร็วที่สุด ไม่งั้นโลกที่สงบแห่งนี้จะเละเทะ

“พระชายาซานซานใช่หรือไม่” เสียงบุรุษเรียกฉันจากข้างหลัง

ซวยแล้ว! มีคนรู้จักฉัน ฉันรีบเร่งฝีเท้าในการเดินให้เร็วขึ้น จากเดินอย่างรีบเร่ง กลายเป็นวิ่งอย่างสุดชีวิต จะให้ใครรู้ว่าฉันหนีเที่ยวอย่างเด็ดขาด

ฉันปลีกตัวเ­ข้ามาในซอกซอยที่เปลี่ยวแห่งหนึ่ง พร้อมกับดึงผ้าปิดหน้าออก เพื่อหายใจ เหนื่อยจนหอบแฮ่กๆ ไม่วายแอบหลบตรงซอกหันหลังกลับไปมองว่าบุรุษผู้นั้นจะไม่ตามมา

เมื่อไม่พบเห็นผู้ใดตามมา ฉันจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่ทว่า.....

“แม่นางเหตุใดจึงหลบหน้าข้าหรือ” เขาถามพร้อมกับชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ฉัน

“กรี๊ดดดด!” ฉันหวีดร้องด้วยความต๊กกะใจ! เป็นผีหรือไง ทำไมถึงโผล่มาแบบนี้!

ฉันกรีดร้องแล้วใช้เท้าถีบไปที่หน้าท้องของชายผู้นี้จนล้มตึง หัวของเขาไปฟาดกับเสาที่อยู่ใกล้ ๆ จนสลบไป

ตายละ ! ตายไหมเนี่ย ฉันนั่งลงพร้อมกับเอามือไปจิ้มๆ ที่แขนของเขา แต่กลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใด ๆ เขาตัวแข็งท่อ ฉันฆ่าคนงั้นหรือ T^T

งั้นต้องทำลายหลักฐานก่อน ก่อนที่ใครจะมาเห็น ฉันค่อยๆ ลากตัวบุรุษผู้นี้ตัวหนักอย่างกับควาย พร้อมกับแอบขโมยอุปกรณ์ทำสวนติดมือมาด้วย เพื่อฝังร่างบุรุษผู้นี้ ฉันไม่ได้ตั้งใจจจจ ฉันกลัวโดนประหาร

เมื่อลากเขาเข้ามาในป่า ฉันก็ลงมือขุดดินเพื่อฝังร่างของเขาทันที ฉันเลือกพื้นที่ ที่ดินไม่แข็งมากนัก ทำให้การขุดพื้นดินเป็นไปอย่างราบรื่น ขอโทษนะพ่อหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา จมูกโด่งเป็นสัน ขนตายาวเป็นแพ ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ แถมอนาคตไกล ขอโทษที่ต้องมาจบชีวิตด้วยวัยเท่านี้ อโหสิกรรมให้ฉันด้วย

ในขณะที่ฉันกำลังขะมักเขม้นในการขุดดินอยู่นั้น.......

“แม่นางเจ้ากำลังทำสิ่งใดรึ”

“ขุดดินฝังเจ้าน่ะสิถามได้!” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่พึงพอใจ คนกำลังตั้งใจขุดดินอยู่

หืมมม เอ๊ะ! ใคร๊ ฉันหันขวับไปยังต้นเสียงที่ถามฉันเมื่อกี้

O[]O <<<< สีหน้าของฉัน ช็อคเจ้าค่ะ !

“ทะ ท่านยังไม่ตายหรอกรึ” ฉันถามออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ตกใจสุดขีด

“ข้าไม่ตายง่าย ๆ หรอก” เขาพูดพร้อมกับลุกขึ้น ปัดฝุ่นที่ติดตามตัวออก

ฉันชะงัก ถอยหลังไปหนึ่งก้าว

“ท่านเป็นใคร”

“ซานซาน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่มนวลขึ้น แล้วเดินเข้ามาหาฉัน

“ท่านอย่าเข้ามานะ!” ฉันพูดเสียงเข้ม พร้อมกับชูด้ามเสียมขึ้น ทำท่าจะฟาดเขา

“ซานซาน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยอ่อน ใบหน้าฉายแววเศร้าสร้อย

“ท่านเป็นใคร!!” ฉันถามอีกครั้ง ด้วยความไม่ไว้วางใจ

“ซานซาน ข้าไปตำหนักจื่อรุ่ย เพื่อเยี่ยมเจ้า เห็นเจ้าตกน้ำไม่ฟื้นหลายวัน ด้วยความเป็นห่วง ข้าจึงกลับมาหาเจ้า เมื่อข้าไปพบเจ้าที่ตำหนัก กลับพบแค่เพียงเชาเย่ สาวใช้ของเจ้า เชาเย่ได้เล่าเรื่องของเจ้าให้ข้าฟัง ว่าเจ้านั้นเลอะเลือน แต่ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะเป็นหนักถึงเพียงนี้ ต้องโทษข้าที่ดูแลเจ้าได้ไม่ดี” เขาพูดด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย

แล้วเขาเป็นใคร๊!

“ซานซานเจ้ากลับตำหนักไปกับข้าเถิด ข้าสัญญาว่าข้าจะคุยกับจื่อรุ่ย ไม่ให้เพิกเฉยหรือไร้น้ำใจต่อเจ้า”

“ท่านเป็นใคร” ฉันถามออกไปเป็นรอบที่สาม เขามัวแต่พล่ามอะไรไม่รู้แต่ไม่ยอมบอกชื่อซักที - -

“ซานซาน ข้าหลินซีหยางอย่างไรเล่า ข้าคือพี่ชายของเจ้า”

หลินซีหยาง ? ฉันใช้สมองอันน้อยนิดเพื่อประมวลผลออกมา เขาคือพี่ชายแท้ๆ ของหลินซานซาน คุณชายใหญ่ของตระกูลหลิน ผู้สืบทอดตำแหน่งเจ้ายุทธภพต่อจากคุณปู่

O[]O ว๊ากกกก ฉันเกือบฝังพี่ชายแท้ ๆ ของหลินซานซาน ผิดบาปมหันต์ท่านเทพคงไม่ให้อภัย แถมเรื่องนี้ไปถึงหูของปู่ตระกูลหลิน ชีวิตน้อยๆ คงจบสิ้น T^T

“แหะๆ พี่ซีหยาง ที่ข้าขุดหลุมฝังท่าน เป็นเพียงเรื่องหยอกเล่น ข้าจะทดสอบท่านดูว่า ผู้สืบทอดเจ้าแห่งยุทธภพคนต่อไป จะใช้การได้หรือไม่ บัดนี้ข้าได้ประจักแล้วว่าท่าน เก่งสมคำล่ำลือเป็นอย่างยิ่ง ซานซาน

ขอคารวะท่าน” ฉันพูดส่งยิ้มเจื่อนๆ ทำท่าคารวะเขา ดูเหมือนว่าฉันจะหาเหตุผลมารองรับการกระทำของฉันได้ หวังว่าเขาจะไม่ใจแคบลงโทษฉัน

“ฮ่า ๆ เรื่องแค่นี้ข้าไม่เอาผิดเจ้าหรอก ซานซานเจ้ารีบขึ้นจากหลุมก่อนเถิด”

“ฮ่า ๆ ๆ”

ฉันหัวเราะกลบเกลื่อน แล้วรีบปีนขึ้นไป ตอนนี้หลุมสูงท่วมหัว ทำให้ฉันปีนขึ้นไปอย่างทุลักทุเล เพียงชั่วพริบตา ขาของฉันก็ลื่นดินที่กำลังเหยียบ ทำให้ร่างของฉันร่วงลงในหลุม เสียงดังตุบ นอนแอ้งแม้งอย่างน่าอนาถ พร้อมด้วยเศษดินหล่นมาใส่ใบหน้าจนมอมแมม

นี่คือการ ขุดหลุมฝังตัวเอง ชัดๆ ! T^T

“ซานซานเจ้าเป็นอย่างไร” ซีหยางตะโกนมาจากข้างบน

มันก็เจ็บสิยะ ถามมาได้ ไปหมดแล้วกระดูกของฉัน

“ข้าไหว ยังไม่ตาย” ฉันตอบซีหยาง พร้อมกับยกมือขึ้นทำท่าโอเค

“เจ้าไม่มีวรยุทธงั้นรึ เชาเย่บอกข้า แต่ไม่คิดว่าเจ้าจะเสียวรยุทธไปจนหมดสิ้น” ซีหยางพูดพร้อมกับกระโดดลงมาในหลุม ช้อนตัวฉัน แล้วกระโดดพาร่างของฉันขึ้นไปบนพื้นได้อย่างง่ายดาย

ว้าว ! พี่ชายของหลินซานซานโคตรเท่ห์

ซีหยางปล่อยฉันลง แล้วพยุงตัวฉันให้กลับมายืนในท่าปกติ ฉันปัดเศษดิน เศษฝุ่นที่ติดตามเสื้อผ้า และใบหน้าออกจนหมดเกลี้ยง ตอนนี้เหลือเพียงใบหน้าขาวเนียนที่สวยตามฉบับหญิงงามล่มเมือง ^O^

ดีนะ คนที่ฉันจะฝังคือพี่ชายตัวเอง หากเป็นคนอื่น ฉันล่ะไม่อยากจะคิด