5
1028 Words
สามวันที่ป้าก้อยป่วย มื้อเช้าสามวันมานี้เป็นฝีมือของน้อมกับต่ายที่อ้างว่าช่วยกันทำ เจ้านายทั้งสามอาจเชื่อ แต่ป้าก้อยไม่เชื่อเนื่องจากนางเคยสอนสองสาวให้ทำอาหารง่ายๆ เช่นทอดไข่ สอนหลายครั้งหลายหนก็ยังทำไม่ได้ ทำอาหารผ่านการดูในยูทูปยิ่งเป็นเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้ ป้าก้อยจึงค้านคั้นหาความจริงกับน้อยและต่าย
“แกสองตัวไม่ต้องมาโกหกฉันเลยนะ ฉันรู้ดีว่าแกสองคนทำตามยูทูปไม่ได้ ยิ่งเมนูที่แกสองตัวอ้างว่าทำมันทำยากนะ ข้าวต้มกุ้งพิโรธเอย ไข่กระทะเอย โจ๊กทรงเครื่องเอย ไม่มีทางที่แกสองตัวจะทำได้ บอกมาซะดีๆ ว่าใครทำหรือไปซื้อที่ไหน” น้อมกับต่ายมองหน้ากัน “บอกมา ถ้าไม่บอกฉันจะไปฟ้องคุณๆ คราวนี้แกสองตัวโดนไล่ออกแน่”
“อย่านะป้า อย่าไปฟ้องคุณๆ นะ” น้อมรีบห้าม
“งั้นก็บอกมาว่า มื้อเช้าสามวันมานี้เอาอาหารมาจากไหน”
“คุณหมิวทำ เธอทำทั้งสามวันเลยจ้ะป้า” ต่ายคลายความจริง
“นั่นไง ฉันว่าแล้ว แกสองตัวไม่มีปัญญาทำได้แน่” ป้าก้อยเดาไม่ผิด “แล้วทำไมแกไม่บอกคุณๆ ไปล่ะว่า ใครเป็นทำอาหาร โกหกทำไม”
ป้าก้อยถามสองสาวใช้ที่ทำหน้าสำนึกผิด
“หมิวเป็นคนบอกให้น้อมกับต่ายบอกคุณลุง คุณป้าแบบนั้นเองค่ะ” คนตอบคือพรนับพันที่เดินเข้ามาได้ยินคำถามนี้พอดี
“ทำไมล่ะคุณหมิว ฝีมือตัวเองแท้ๆ แต่กลับไม่บอก บอกไปสิคะคุณๆ จะได้ชื่นชม ไม่ใช่ชมคนอื่นที่ไม่ได้ทำ” ป้าก้อยสงสัย
“หมิวกลัวว่าคุณลุง คุณป้าจะไม่กินอาหารที่หมิวทำน่ะค่ะ ป้าก้อยก็รู้ว่าเจ้านายบ้านนี้ไม่มีใครชอบหมิว พวกเขาเกลียดหมิวกันทุกคน” น้ำเสียงคนพูดช่างเศร้า ทำให้คนฟังพลอยเศร้าตามไปด้วย “แค่หมิวได้ยินคำชมแค่นี้ก็พอค่ะ ป้าก้อยอย่าว่าน้อมกับต่ายเลยนะคะ”
“ด่ามันสองตัวแค่นี้มันไม่สะทกหรอกค่ะ ต้องถูกเผ่นกบาลมันถึงจะรู้สึกเจ็บ” ป้าก้อยมองสองสาวใช้ตัวดีตาเขียว
“ป้าก้อยอย่าเครียดนะคะ เพิ่งหายป่วยเดี๋ยวไข้จะกลับ”
พรนับพันพูดยิ้มๆ
“คงไข้กลับไม่ได้ค่ะ ป่วยบ่อยๆ ก็ไม่ดีกลัวตกงาน อีกอย่างเย็นนี้คุณท่านมีแขก ต้องทำอาหารตามสั่งด้วย” ป้าก้อยตอบ “นังน้อม นังต่าย แกไปซื้อของสด ของแห้งตามที่ฉันจดมานะ แล้วเลือกของสดดีๆ ล่ะระวังแม่ค้าจะแหกตา เอาของไม่สดมาให้”
พูดจบป้าก้อยก็ส่งใบรายการอาหารที่จะต้องซื้อมาปรุงอาหารเย็นนี้ส่งให้น้อมที่กรอกตาอ่าน
“โห...เลือกปลายังพอเลือกเป็น แต่ไอ้กุ้ง หอย ปลาหมึกนี่สิมันเลือกยังไง มีปลาสลิดอีก ฉันถนัดทำงานบ้านนะป้า ไม่ได้เป็นผู้ช่วยเชฟถึงจะเลือกของให้ได้ถูกใจ”
ปกติคนไปตลาดคือป้าก้อย แต่ครั้งนี้ที่ไม่ไปเองเพราะอยากลงโทษน้อมกับต่าย อีกทั้งไข้เพิ่งหายดี นางกลัวว่าไปตลาดเจอแดดเจอลมอาจทำให้เป็นไข้อีกครั้ง จึงให้ลูกน้องไปซื้อแทน
“ฉันไปเป็นเพื่อนเองน้อม” พรนับพันขันอาสา “อยู่บ้านเฉยๆ เหมือนคนไร้ค่ายังไงไม่รู้”
ป้าก้อย น้อมและต่ายมองหน้ากัน ต่างสงสารและเห็นใจพรนับพันแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากให้กำลังใจเงียบๆ
“ดีเลยค่ะ จะได้ไปช่วยน้อมเลือก ป้าก็กลัวเหมือนกันว่า มันจะเลือกของไม่ดีมา” ป้าก้อยไม่ห้าม “นังต่ายก็ไม่ต้องไป ไปขัดพื้นหน้าบ้านเป็นการลงโทษแทน”
หลังจากตกลงกันได้ พรนับพันกับน้อมจึงพากันไปตลาดสดใกล้บ้าน พรนับพันที่ถนัดเรื่องการทำอาหาร เธอเลือกซื้ออาหารทะเลจากตลาดอย่างคนชำนาญ ส่วนผักสดและอาหารแห้งไม่น่าเป็นห่วงมาก แค่บอกร้านค้าก็จัดเตรียมมาให้ทุกอย่าง
พรนับพันกับน้อมช่วยกันถือของที่ซื้อเดินออกจากตลาด เมื่อได้ทุกอย่างตามรายการ เดิมทีตั้งใจจะนั่งสามล้อเครื่องที่จอดรอลูกค้าข้างตลาด ทว่ากลับไม่มีสักคัน สองสาวจึงพากันเดินมายังหน้าตลาดเพื่อเรียกรถแท็กซี่กลับบ้าน ซึ่งติดกับร้านอาหารชื่อดัง ระหว่างรอรถแท็กซี่พรนับพันมองไปยังประตูรั้วร้านอาหารที่ติดป้ายประกาศไว้
“สนใจเป็นแม่ครัวหรอคุณหมิว เห็นจ้องเอาๆ” น้อมถาม
“แค่มองอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ” ปากพรนับพันไม่ตรงกับใจ ป้ายที่เห็นเปิดรับสมัครพนักงานเสิร์ฟวุฒิการศึกษามัธยมปีที่สามสองตำแหน่ง และแม่ครัวหนึ่งตำแหน่ง ซึ่งเป็นวุฒิที่พรนับพันสามารถสมัครเข้าทำงานได้ “รถมาแล้วน้อม”
น้อมละความสนใจจากเรื่องที่พูดคุย เธอโบกมือเรียกแท็กซี่ให้จอด ก่อนที่ทั้งสองจะเข้าไปนั่งในรถ ขณะที่รถเคลื่อนออกไป สายตาของพรนับพันยังคงมองป้ายประกาศรับสมัครงานด้วยสายตาแน่วแน่ และมีประกายความหวังในนัยน์ตาเธอ
17.45 น.
รถยนต์ราคาเกือบสิบห้าล้านบาทของพีรภัทรแล่นเข้ามาจอดในโรงจอดรถของบ้าน ก่อนที่เขาจะก้าวเข้าไปในบ้านที่ไม่ได้มาเหยียบนานนับเดือน แต่ที่กลับมาวันนี้เพราะเหตุผลสองอย่างคือ บ้านหลังนี้คือบ้านของเขา เขาสมควรอยู่หาใช่อีกหนึ่งชีวิตที่ไม่มีใครต้องการให้อยู่ร่วมบ้านด้วย ข้อสองคือเย็นนี้ครอบครัวน้องชายบิดาที่กลับมาจากฝรั่งเศส จะมาร่วมกินมื้อเย็น ซึ่งถือว่านานๆ ครั้งจะได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน
- Writer
