เมียลับซีอีโอ..Ceo Secret Little Wife

เขาไม่เคยแม้แต่จะปกป้องฉัน ( he never even protect me )#2

แอชเชอร์มองเธอด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

หลังจากดูคลิปบางส่วนแล้ว แอชเชอร์เอามือสางผมยุ่ง ๆ ของเขา อย่างไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ทำไมเธอถึงปล่อยให้คนพวกนั้นรังแกเธอแบบนี้

“อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าเอรินา ทำไม!?” เขาพูดอย่างโมโหขณะนั่งลงตรงหน้าเธอ ผู้หญิงงี่เง่าคนนั้นทำให้เขาอารมณ์เสีย ถึงเขาจะชอบรังแกเธอหรืออะไรก็ตามแต่คนอื่นไม่มีสิทธิ์มาทำกับเธอแบบนี้

“ไม่ใช่ว่าเธอรับไม่ได้ และบางทีเธอก็พยายามที่จะเป็นมิตรกับพนักงานคนอื่น พนักงานที่นี่ไม่ให้เธอกินข้าวที่โรงอาหาร เธอต้องไปกินข้าวที่ห้องเก็บไม้กวาด”

เอรินาเพียงแค่มองมาที่เขาอย่างงุนงง

“ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าทำไมผู้หญิงที่น่าสงสารคนนั้นถึงเรียกร้องการหย่าร้างจากนาย”

เธอพูดออกมาด้วยความโกรธ เธอสะบัดมือเมื่อแอชเชอร์อ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง

“แล้วทำไมนายลงมาที่นี่”

แอชเชอร์ไม่ตอบเขาเอาแต่คิดเรื่องที่เขาเห็นในคลิป หลังจากนั้นเขาก็นั่งดูต่อจนจบ

แอชเชอร์ปิดโทรศัพท์หลังจากดูคลิปวิดีโอที่อิซาเบลล่าถูกรังแกมาเป็นเวลาสามสิบนาที มันเป็นคลิปที่เธอถูกส่งไปแผนกพัสดุที่ชั้น 65 พร้อมกับกล่องกระดาษปอนด์ประมาณ 20 กล่อง เธอวางกล่องอย่างระมัดระวังบนรถเข็นก่อนที่จะออกแรงผลักไปยังลิฟต์ มันหนักเขารู้ ขนาดเขาเป็นผู้ชายเขายังไม่เคยยกอะไรหนักขนาดนี้มาก่อน

แอชเชอร์ออกจากห้องทำงานของเอรินาไปโดยไม่ได้พูดอะไรต่ออีก เขาขึ้นลิฟต์ไปที่ห้องทำงานของเขา ดวงตาที่ดำมืดของเขากำลังครุ่นคิดถึงเรื่องของอิซาเบลล่า ที่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงยอมคนพวกนั้นมากขนาดนี้ แอชเชอร์เข้าห้องมาได้ เขาก็เอาแต่นั่งจ้องเอกสารโดยไม่ได้ทำอะไร ‘ฉันจะทำยังไงกับเธอดี’ แอชเชอร์ถามตัวเอง เขาอยู่ในห้องทำงานของเขาจนถึงสามทุ่ม เขาจึงเรียกคนขับรถมารับเขาที่หน้าบริษัท

“เธอมาถึงแล้วครับนายท่าน” คนขับรถพูดขึ้นมาเมื่อมองไปเห็นอิซาเบลล่ากำลังเดินมา “ให้ผมไปรับเธอมาที่นี่ไหมครับ”

แอชเชอร์มองดูนาฬิกาข้อมือและต้องประหลาดใจที่ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว เขามองไปที่อิซาเบลล่าที่กำลังขอบคุณคนขับแท็กซี่อยู่

“พาฉันไปที่ลิฟต์” เขาสั่ง “แล้วรอรับสายของฉัน นายกินข้าวหรือยัง?”

“ครับท่าน” คนขับรถพูดขณะหยุดรถที่หน้าลิฟต์ซึ่งอยู่ที่ชั้นใต้ดิน

แอชเชอร์ลงจากรถแล้วตรงไปที่ลิฟต์ว่าง กดเลขเพื่อขึ้นไปหาเธอที่ห้อง

เขาได้ยินเสียงลิฟต์หยุด เขาเงยหน้าขึ้นมองเมื่อประตูลิฟต์เลื่อนเปิดออกเผยให้เห็นอิซาเบลล่าที่ดูเหนื่อยล้าและหดหู่ เธอเงยหน้าขึ้น เธอยังคงอยู่ที่เดิมของเธอเมื่อสบตาเขา

“เข้ามา!” เขาเรียกเธอด้วยความโมโห ก่อนจะดึงเธอเข้ามาข้างใน หญิงสาวสะดุดเล็กน้อย

“รีบไปเปิดประตู” เขาสั่งเมื่อขึ้นมาถึงชั้นยี่สิบหก ก้าวออกไปนอกลิฟต์ก่อนเธอ “อย่าให้ฉันต้องรอ! สำหรับคนที่เรียกตัวเองว่านักแข่งรถ เธอช้ามาก"

“คุณมาทำอะไรที่นี่คะ” เธอถามหลังจากปิดประตูลง

“หยุดถามคำถามโง่ ๆ สักที!” เขาดุขณะถอดเสื้อสูทออกแล้วโยนลงบนโซฟา เขาคลายเนคไทแล้วนั่งลง “ฉันเพิ่งเลิกจากการประชุมและยังไม่ได้ทานอาหารเย็น ฉันหิวทำอะไรให้กินหน่อย ร้านอาหารปิดหมดแล้ว” แอชเชอร์พูดโกหกเธอเพราะไม่รู้จะบอกเธอว่าอะไรดี ทำไมเขาถึงมาที่นี่ เพราะเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เขาจึงจำเป็นต้องแต่งเรื่องขึ้นมาเพื่อให้ดูมีเหตุผลขึ้นมาหน่อย ถ้าจะบอกว่าเขาตั้งใจมาหาเธอ หึ! แม้แต่เขายังไม่เชื่อว่าตัวเองจะทำตัวงี่เง่าแบบนี้ นรกเถอะถ้าเขาจะยอมรับว่าเขาเป็นห่วงเธอ ไม่มีทาง!

อิซาเบลล่ามองดูเขาครู่หนึ่ง

“เหม่ออะไรอยู่เหรอ” เขาถามอย่างไม่พอใจ “ไปทำอาหารได้แล้ว!”

เขามองเธออยู่ครู่หนึ่งขณะที่เธอเดินไปในห้องครัวและเปิดตู้เย็นดึงส่วนผสมบางอย่างออกมา เขาเห็นเธอหยิบเนื้อขึ้นมา เธอหมักเนื้อด้วยส่วนผสมอย่างระมัดระวัง หลังจากที่ดูเธออยู่สักพัก เขายืนขึ้นพลางเดินไปรอบ ๆ อะพาร์ตเมนต์สองห้องนอนของเธอ

เขาเดินเข้าไปในห้องที่ใกล้ที่สุด เขาพบว่าเธอได้เปลี่ยนห้องนี้เป็นห้องสตูดิโอสำหรับวาดภาพของเธอไปแล้ว

เธอย้ายเตียงไปด้านข้าง คลุมผ้าอย่างดีเพื่อป้องกันคราบต่าง ๆ มีสองขาตั้งอยู่ริมหน้าต่าง ซึ่งเป็นที่บรรจุภาพวิวทิวทัศน์ของภูเขา เมื่อเขามองเข้าไปใกล้ ๆ เขาเห็นเงาและการพรางตัวของบุคคล ผืนที่สองคือผู้หญิงไร้หน้าผมยาวสีเข้มและผิวสีซีดยังไม่เสร็จ เขามองไปรอบๆเพื่อมองดูภาพอื่น ๆ ภาพวาดพิงอยู่ข้างผนังห้องในขนาดต่าง ๆ บางอันมีโน๊ตว่า ‘จองแล้ว’ แล้วเขาก็เห็นว่ามีสี่รายการที่มีเครื่องหมาย ‘ขายแล้ว’ พร้อมจำนวนเงินที่ระบุไว้

จากนั้นเขาก็เดินเตร่ไปที่ห้องนอนของเธอ รู้สึกประหลาดใจที่เห็นว่ามันรกเล็กน้อย เขาเดินไปทางโต๊ะทำงานของเธอ ที่ซึ่งมีแล็ปท็อปเก่า ๆ ถูกใช้งานมานาน กระดาษและสมุดโน๊ตที่เป็นระเบียบวางซ้อนกันบนหิ้งเล็กๆ ที่เธอติดตั้งไว้เหนือโต๊ะไม่กี่นิ้ว สายตาของเขามองไปยังภาพวาดที่เธอถือเมื่อมาถึงและรู้ว่ามาจากมัมของเธอ

“To My Bella” ชายหนุ่มอ่าน “ฤดูหนาวจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับลูกเสมอ รักลูกมาก…มัม”

เขาเดินไปรอบ ๆ ห้องแล้วหยุดที่ชั้นหนึ่งซึ่งมีรูปของเธอวางอยู่เมื่อเธอยังเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ พร้อมครอบครัว และรูปของเธอกับแด๊ดที่กำลังยิ้มให้เธอแม้ว่าเขาจะเจ็บป่วยก็ตาม

ผ่านไปสักพัก ในที่สุดเขาก็ออกจากห้องไปและพบว่าเธอจัดโต๊ะเรียบร้อยแล้วสำหรับอาหารค่ำของเขา เขาเดินไปที่โต๊ะอาหาร เห็นว่าเธอทำสเต๊กเนื้อพร้อมเครื่องเคียงให้เขาจัดบนจานอย่างสวยงาม

“แล้วอาหารเย็นของเธออยู่ที่ไหน” เขาถามเมื่อรู้ว่ามีเพียงจานเดียว

“ฉันไม่กินอาหารเวลานี้ในตอนกลางคืนค่ะ เพราะมันดึกแล้ว” เธอตอบเบา ๆ “ฉันกินข้าวที่ออฟฟิศแล้วขณะทำงานให้เสร็จ”

แอชเชอร์มองดูเธออย่างจริงจังก่อนจะนั่งลงและเอื้อมมือไปหยิบมีดกับส้อม ที่เธอวางอยู่ข้างจานอย่างพิถีพิถัน เธอวางแก้วน้ำทรงสูงไว้ข้างเขา

“ดื่มชาหน่อยไหมคะ?” เธอถามเสียงเบา "ฉันไม่มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์"

“งั้นก็ไปซื้อมาให้ฉันซะ!” เขาสั่ง

อิซาเบลล่าพยักหน้าและรีบออกไปทำตามคำสั่งเขา เธอกลับมาในสิบนาทีต่อมาพร้อมกับไวน์ เธอเปิดขวดอย่างระมัดระวัง แล้วเทใส่แก้วให้เขา

แอชเชอร์ยังคงนิ่งเงียบไปตลอดการทานอาหารเย็นของเขา แต่เขาสังเกตเห็นว่าเธอเฝ้าดูเขาอย่างระมัดระวัง ครั้งหนึ่งเมื่อไวน์ของเขาหมด เธอจะรินให้เขามากขึ้นโดยอัตโนมัติ เมื่อเขาไม่ได้สังเกตว่ามีเศษเล็ก ๆ ติดอยู่ที่มุมปากของเขา เธอก็ยื่นผ้าเช็ดปากให้ เธอคอยดูแลเขาโดยไม่พูดอะไรที่จะทำให้เขาโกรธ