ทำไมเธอไม่ต่อสู้ #2
1590 Words
หลังจากใช้เวลาอยู่ในห้องอาบน้ำสักพัก เขาก็กลับไปที่ห้องของเธอพร้อมผ้าขนหนูพันรอบเอว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็กสถานะคนขับ อีกชั่วโมงกว่าที่คนขับรถจะมาถึง เขาออกจากห้องไปกดโทรหาคนขับรถ
“เอาเครื่องดื่มของฉันมาด้วยสามขวด” เขาสั่ง
แอชเชอร์นั่งลงบนโซฟาและกดหมายเลขโทรศัพท์ของรีเบคก้า
(คืนนี้คุณจะมานอนที่นี่ไหมคะ) เสียงของเธอถามเขา
“ไม่!” เขาตอบห้วน ๆ “เธอจะนอนหรือยัง”
(ฉันเพิ่งอาบน้ำเสร็จค่ะ) เธอพึมพำ (คุณมีอะไรในใจหรือเปล่าคะ)
“ฉันแค่เบื่อ” เขาพูดเรียบ ๆ
(ทำไมคุณถึงพูดอย่างนั้น) เธอเบิกตาโพลงอย่างตกใจ (แบรนด์ชุดชั้นในที่ฉันเพิ่งไปถ่ายแบบมา พวกเขาส่งของมาให้ให้ฉัน และฉันกำลังสวมมัน คุณอยากเห็นไหมคะ)
ทั้งสองเปลี่ยนไปใช้แฮงเอาท์วิดีโอ แอชเชอร์เห็นเธอสวมชุดชั้นในผ้าซาตินประกบลูกไม้ตาข่ายคอวีสีดำ มันเป็นชุดชั้นในที่อวดหุ่นที่โค้งมนของเธอ แอชเชอร์รู้สึกบางอย่างขึ้นมาทันทีที่เห็นเธออยู่ในชุดเย้ายวนใจ
“ชั้นในนี้ดูเหมาะกับเธอนะ” เขาคำราม “เธอรู้ไหมว่าเธอมีอะไรดีอีก”
รีเบคก้ายิ้มให้โทรศัพท์อย่างเย้ายวน เธอวางโทรศัพท์ไว้บนหัวเตียง
(บอกฉันทีสิคะ) เธอกระซิบ
“เธอ!” เขาตอบ “ถอดมันออกแล้วให้ฉันดูเธอมีความสุขกับตัวเองสิ”
เธอยิ้ม เริ่มโชว์ท่าเต้นที่เย้ายวนให้เขาดูก่อนจะค่อย ๆ ถอดชุดชั้นในที่เธอสวมออก โชว์หน้าอกข้างหนึ่งแล้วก็อีกข้าง พลางเลื่อนผ้าลูกไม้ลงไปจนสุด ตลอดชั่วโมงที่เหลือพวกเขาก็ส่งเสียงครางและหอบบนหน้าจอโทรศัพท์ ทั้งคู่ตอบสนองความหิวของร่างกายจนถึงจุดสุดยอด
……
อิซาเบลล่าค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เธอจ้องไปที่เพดานสักครู่ เป็นครั้งแรกตั้งแต่เธอมาถึงลอนดอนที่รู้สึกสบายตัวแบบนี้ เธอเอาผ้าห่มปิดหน้าปิดตาพลางพลิกตัวไปมาอีกสองสามนาทีก่อนที่จะตกใจเมื่อชนกับบางสิ่งที่แข็งแกร่ง เธอลืมตาขึ้นแล้วลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นสามีของเธอนอนอยู่ข้าง ๆ
เขาสวมแต่กางเกงวอร์ม เธอหันไปที่โต๊ะข้างเตียงและเห็นว่านาฬิกาของเธอเป็นเลขแปดแล้วตอนนี้ เธอก็กระโดดลงจากเตียงรีบไปเข้าห้องน้ำ
“ฉันเพิ่งรู้ว่ามันสายมากขนาดนี้” เธอพึมพำ
เธอถอดเสื้อผ้า เริ่มอาบน้ำอย่างรวดเร็ว นึกภาพใบหน้าของหัวหน้างานของเธอที่จะกรีดร้องด่าเธอ เธอครุ่นคิดขณะปิดฝักบัว หยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาเช็ดตัวและพันรอบกายของเธอ จากนั้นเธอก็เอื้อมมือไปทาโลชั่นอย่างรวดเร็วเช่นกันกับครีมทาหน้าของเธอ
“ฉันต้องรีบไป!” เธอพึมพำแล้วหันหลังรีบเดินออกไปที่ห้องนอนของเธอ เธอเดินกระแทกร่างกับแอชเชอร์ที่ทางเข้าประตู เธอก้าวถอยหลัง กลั้นหายใจขณะที่ดวงตาของเธอจ้องมองจากไหล่กว้างไปยังหน้าอกที่เปลือยเปล่าของเขาที่มีความกระชับกล้ามเนื้อแน่น ๆ เธอจ้องไปที่หน้าท้องของเขาเป็นเวลานานและเงยหน้าขึ้นมองเมื่อนึกขึ้นได้
“มองพอหรือยัง!?” เขาถามด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “เธอไปทำบ้าอะไรในนั้น?”
“ฉันอาบน้ำจะไปทำงานค่ะ” เธอตอบขณะเดินผ่านเขาไปที่ตู้เสื้อผ้า เพื่อหยิบชุดชั้นในก่อนที่จะถือเดินไปเข้าห้องน้ำอีกครั้งเธอรีบสวมชุดชั้นในและกางเกงชั้นในของเธอแล้ว เธอเดินออกมาอีกครั้งในสภาพผ้าเช็ดตัวพันร่างอยู่ “ฉันควรจะออกจากห้องไปนานแล้ว”
“ฉันโทรไปลางานให้เธอแล้ว วันนี้เธอจะไม่ไปทำงาน” เขาพูดบอกเธอในขณะที่เขายังยืนอยู่ที่เดิมด้วยท่าทางเกียจคร้าน เขารู้สึกบางอย่างกำลังเรียกร้องอยู่ภายใน หลังจากที่เขาได้สัมผัสผิวนิ่มและกลิ่นหอมของเธอรบกวนจิตใจเขา
อิซาเบลล่าหยุดขณะถือเสื้อสีฟ้าอ่อนหลังจากได้ยินคำพูดของเขา
“คุณพูดว่าอะไรนะคะ” เธอถามเมื่อเขาขยับเข้ามาใกล้เธออีก
“เธอหูหนวกเหรอ!” เขาถามด้วยน้ำเสียงขุ่น “ฉันบอกว่าฉันโทรไปลางานให้เธอแล้ว วันนี้เธอจะไม่ไปทำงาน ฉันต้องพูดแบบนี้กับเธออีกกี่ครั้ง?”
“ทำไมคะ” เธอถามอีกครั้งเพราะยังข้องใจ
แอชเชอร์มองเธอด้วยความรำคาญ
“เธอถามแบบนี้ได้ยังไง?” เขาถามกลับ “พระเจ้า!..อิซาเบลล่า เธอพิสูจน์ตัวเองจริง ๆ ว่าเธอโง่ ทำไมเธอถึงคิดเรื่องแค่นี้ไม่ได้? อย่าบอกนะว่าเธอจำไม่ได้ว่าเธอเป็นลมไปเมื่อคืน”
อิซาเบลล่าคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็จำได้
แอชเชอร์ทำเสียงในลำคออย่างรำคาญทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา เขามองเธออย่างตั้งใจตอนนี้เธอยังคงห่อตัวด้วยผ้าเช็ดตัวอยู่และเธอกำลังกำมันแน่น
“ไปทำอาหารเช้าได้แล้ว ฉันหิว” เขาขัดจังหวะ
เธอยืดตัวอย่างรวดเร็วเพื่อจะเดินไปใส่ชุดในห้องน้ำ ทำให้ผ้าเช็ดตัวของเธอหลุดลงไปกองที่พื้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ แอชเชอร์มองเธอด้วยสีหน้าตะลึงหลังจากที่ได้เห็นร่างกายเกือบเปลือยของเธอ ในหุ่นทรงนาฬิกาทราย เรียวขายาวกระชับรับกันทุกสัดส่วน ทำให้เขาหงุดหงิดมากกว่าเดิม เธอได้ยินแอชเชอร์พึมพำพร้อมคำสบถก่อนที่เขาจะกระแทกประตูห้องน้ำใส่เธออย่างแรง เธอจึงรีบใส่เสื้อผ้าของเธอ
หนึ่งชั่วโมงต่อมา แอชเชอร์ก็ออกมาจากห้องนอน ขณะที่เธอวางแพนเค้กสำหรับเขาพร้อมกับไข่คน เบคอน เธอเทน้ำส้มหนึ่งแก้ว ขณะที่เขานั่งลงบนเก้าอี้ เธอวางถ้วยกาแฟไว้ข้างเขา
“ชงกาแฟให้ฉันใหม่” เขาตะคอกใส่เธอ “แก้วนี้หวานเกินไปสำหรับฉัน"
อิซาเบลล่าเงียบและรีบทำให้เขาใหม่ทันที เธอมองอย่างคาดหวังในขณะที่เขาจิบ รอบนี้เขาวางถ้วยลงและไม่พูดอะไร เธอหันไปทางอ่างล้างจาน วางจานลงอย่างระมัดระวัง
“แล้วเธอไม่กินเหรอ!?”
เธอมองดูเขาสักครู่
“เดี๋ยวฉันทำงานให้เสร็จก่อนค่อยกินค่ะ” เธอตอบอย่างใจเย็น
“ทำไม! เธอรู้สึกรังเกียจที่จะกินข้าวกับฉันงั้นเหรอ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ พร้อมกับกระแทกกำปั้นลงบนโต๊ะ และมองไปที่เธอ “กินข้าวเช้าซะอิซาเบลล่า ตอนนี้แพตตี้ไปบอกมัมของฉันเรื่องที่เธอเป็นลมเมื่อคืนนี้แล้ว”
“ใครคือแพตตี้?”
“เธอคิดว่าใครล่ะ?” เขาถามกลับพร้อมกับไม่อธิบาย
เพื่อหลีกเลี่ยงที่จะมีปัญหากับเขาอีก อิซาเบลล่าแสร้งทำเป็นเข้าใจว่าเขาหมายถึงใคร หญิงสาวหยิบจานของเธอจากเคาน์เตอร์กลางแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ของเธอ เธอดื่มน้ำส้มและเริ่มทาเชอรี่แยมบนแพนเค้กของเธอพลางกินอย่างเงียบ ๆ
จู่ ๆ โทรศัพท์ของแอชเชอร์ก็ดังขึ้น
Rrr! Rrr!
“แอชเชอร์พูด” เขารับสายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เขามองอิซาเบลล่า
อย่างตั้งใจขณะฟังผู้โทรมา “ใช่ครับผมอยู่กับเธอตอนนี้ เรากำลังทานอาหารเช้าด้วยกัน”
“มัมอยากคุยด้วย” เขาบอก
อิซาเบลล่ารีบลุกขึ้น หยิบโทรศัพท์จากมือเขาอย่างระมัดระวัง
(เบลล่า!) น้ำเสียงของจูดี้เต็มไปด้วยความกังวล (ตอนนี้เธอเป็นไงบ้างที่รัก? ฉันหวังว่าเธอจะกินอาหารให้ครบถ้วนนะ บางทีฉันควรเรียกนักโภชนาการและนักโปรแกรมอาหารมาให้เธอ)
“มัม ฉันสบายดีค่ะ” อิซาเบลล่าตอบอย่างสุภาพ เธอเห็นสามีของเธอส่งสายตาเตือน เธอจึงพูดต่อว่า “ฉันหมายความว่ามัมไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นค่ะ ฉันสัญญาว่าจะกินอาหารให้เยอะมากกว่าเดิมตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปค่ะ”
(เอาล่ะ) จูดี้กล่าว (ฉันจะทำให้แน่ใจว่าแอชเชอร์จะคอยติดตามความเป็นอยู่ของเธอที่นั่น อย่างไรก็ตาม ฉันจะไปพักผ่อนกับแด๊ดหนึ่งหรือสองเดือนตั้งแต่พรุ่งนี้ ฉันจะให้วิด้าดูแลเรื่องอาหารของเธอ โทรหาวิด้าเมื่อเธอต้องการอะไร โอเคไหม)
“ค่ะมัม” อิซาเบลล่าตอบ “พักผ่อนเที่ยวกับแด๊ดให้สนุกนะคะ”
จากนั้นเธอก็คืนโทรศัพท์ให้สามีของเธอเมื่อวางสายเสร็จแล้ว
“วันนี้เธอพักผ่อนนะเบลล่า” นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกเธอแบบนี้ “พรุ่งนี้มีลูกค้าคนสำคัญมาที่บริษัทและฉันไม่ต้องการฟังรายงานที่ไม่จำเป็นในวันพรุ่งนี้”
“ฉันจะซื้อยามากินหลังจากนี้” เธอพูดเสียงเบา
แอชเชอร์มองเธอด้วยความโกรธ “เธอจงใจกวนประสาทฉันงั้นเหรอ!?” เขาตะคอก
“ฉันพูดอะไรผิดไปงั้นเหรอ?” อิซาเบลล่าไม่เข้าใจ
“แพตตี้ทิ้งยาไว้บนโต๊ะข้างเตียงของเธอ” เขาพูดต่ออย่างไม่สบอารมณ์ “โทรเรียกร้านซักแห้งที่ชั้นล่าง ให้เขาขึ้นมาเอาชุดของฉันไปทำความสะอาด ฉันจะให้คนขับรถมารับภายหลัง”
จากนั้นเขาก็จากไปเมื่อได้รับโทรศัพท์จากคนขับรถ
- Writer
