Meeting again ( การพบกันอีกครั้ง ) #3
1095 Words
แอชเชอร์เดินไปหาพวกเขา และเจสันก็หันมาหาเขาเมื่อได้ยินเขาเดินเข้ามา
“อาหารกลางวันจะพร้อมที่สวนตอนสิบสองนาฬิกาครับนายท่าน” เขาพูดขณะเปิดประตูหลัก
“เงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มสิ” แอชเชอร์สั่งเธอด้วยน้ำเสียงดุดัน “อย่ามาทำกิริยามารยาทไม่ดีต่อหน้าแด๊ดกับมัมของฉัน ถ้าเธอไม่ทำตามแล้วเธอจะเสียใจ”
แอชเชอร์เดินออกไปข้างหน้าทันเวลาที่รถเมอร์เซเดสเบนซ์คลาสสิกของครอบครัวหยุดอยู่ตรงหน้าบ้านพอดี เขาเดินลงบันไดและมองดูพ่อบ้านเปิดประตูรถให้กับทั้งสองคน
“สวัสดีครับมัม” แอชเชอร์ทักทายขณะก้มลงหอมแก้มมัมของเขา
อิซาเบลล่ายืนเงียบ ๆ ข้างหลังสามีของเธอ ขณะที่พวกเขามองดูรถยนต์ที่กำลังขับออกไปจอด เธอประสานมือของเธอไว้ข้างหน้า จับมือตนเองเบา ๆ ขณะที่พยายามสงบสติอารมณ์ตัวเอง หญิงสาวได้ยินแอชเชอร์ทักทายมัมของเขา
“สวัสดีอิซาเบลล่าที่รัก” จูดี้ทักทายหญิงสาวด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“สวัสดีค่ะ ดีใจที่ได้พบคุณอีกครั้งค่ะคุณนายแคมป์เบลล์” อิซาเบลล่าทักทายอย่างเป็นทางการด้วยรอยยิ้มนอบน้อม
“ฉันคิดว่าถึงเวลาที่เธอจะเรียกฉันว่ามัมได้แล้วนะ” จูดี้พูดด้วยรอยยิ้มเอ็นดู ก่อนที่เธอจะหันมาหาลูกชายและขมวดคิ้วเล็กน้อย “ลูกห้ามเบลล่าเรียกมัมว่ามัมเหรอ”
“เปล่าค่ะ เขาไม่ได้… มัม” อิซาเบลล่าตอบอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้แอชเชอร์โกรธ “ฉันแค่คิดว่ามันดูเป็นทางการมากขึ้น ฉันขอโทษที่เรียกผิดค่ะ”
“โอ้!…ที่รัก” จูดี้พูดพร้อมรอยยิ้ม “ฉันได้ลูกสาวอีกคนแล้วดีใจมากเลย และนาธานก็เช่นกันเขาเป็นแด๊ดของเธอ”
“เธอคือคนในครอบครัวเราเบลล่า” จูดี้ยืนยันอย่างอ่อนโยน
อิซาเบลล่าพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม โดยไม่รอดูปฏิกิริยาของสามี เธอเชื้อเชิญให้จูดี้เดินเข้าไปในบ้านอย่างเป็นกันเอง เธอได้ยินเสียงผู้ชายทั้งสองที่เดินตามหลังเข้ามา พวกเขาพูดคุยกันเกี่ยวกับโครงการอะพาร์ตเมนต์ที่กำลังเตรียมการก่อสร้างอยู่ในเมืองลอนดอน
“ฉันจะไปเตรียมชาให้มัมก่อนนะคะ” เธอพูดเบา ๆ เมื่อจูดี้นั่งลงบนโซฟาภายในห้องนั่งเล่นที่กว้างขวาง
“ให้เจสันจัดการก็ได้ลูก” จูดี้ตอบขณะที่เธอตบพื้นที่ข้าง ๆ เธอ “ทำไมไม่มานั่งตรงนี้กับมัมแล้วคุยกัน ภาพวาดของเธอเป็นยังไงบ้าง ใกล้เสร็จหรือยัง? อันนั้นเก็บไว้ให้ฉันแล้วใช่ไหม บ้านของเราที่ลอนดอน น่าจะเข้ากับภาพวาดของเธอได้อย่างดีเลย”
“เหลืออีกไม่เยอะก็เสร็จแล้วค่ะ รอเก็บรายละเอียดอีกนิดหน่อย” อิซาเบลล่าตอบขณะยิ้มให้สาวใช้ที่กำลังเสิร์ฟชาให้พวกเธอ เธอยื่นให้จูดี้อย่างระมัดระวัง "ฉันจะรีบหาเวลาจัดการให้เสร็จ พรุ่งนี้เวลาที่มัมเดินทางกลับจะได้เอามันไปด้วย”
“ถ้าติดตั้งเสร็จแล้ว เธอจะถ่ายรูปไว้ดูก็ได้นะเมื่อเธอไปถึงที่นั่น” จูดี้กล่าว
อิซาเบลล่ามองดูเธอครู่หนึ่งไม่รู้จะพูดอะไร
จูดี้สังเกตเห็นสีหน้าของอิซาเบลล่าจึงหันไปทางลูกชายแล้วพูดว่า
“ลูกยังไม่ได้บอกเธองั้นเหรอแอช” จูดี้ถามอย่างใจเย็น วางถ้วยชาลงบนโต๊ะหลังจากจิบแล้ว เธอวางมือไว้บนตักมองดูแอชเชอร์ “ลูกพยายามจะบ่ายเบี่ยงอีกแล้วใช่ไหมแอช” จูดี้จ้องมองลูกชายอย่างคาดคั้น
“ผมจะบอกเธอวันนี้ครับมัม” แอชเชอร์ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ถ้าอย่างนั้น บอกเธอเดี๋ยวนี้” จูดี้กดดัน “ทุกอย่างที่เราได้พูดคุยกันแล้วและลูกก็เห็นด้วย”
“มัมหมายถึงอะไรคะ?” อิซาเบลล่าถามอย่างสุภาพขณะมองกลับไปกลับมาที่จูดี้และแอชเชอร์
“เธอจะต้องไปอยู่ลอนดอนกับพวกเรา” แอชเชอร์กล่าวอย่างหนักแน่นขณะที่เขามองที่ อิซาเบลล่าตรง ๆ
“พวกเราคุยกันแล้วว่าจะแนะนำเธอในฐานะภรรยาของฉันในวันที่เธอครบยี่สิบสามปีบริบูรณ์ แต่ก่อนจะถึงวันเกิดเธอจะต้องไปทำงานกับฉันเพื่อเรียนรู้งานในบริษัทเป็นพนักงานของเรา ส่วนเรื่องที่พักฉันเตรียมอะพาร์ตเมนต์เอาไว้ให้เธอแล้ว”
อิซาเบลล่าเงียบไปครู่หนึ่ง พยายามคิดตามคำพูดของแอชเชอร์ ก่อนที่เธอจะหน้าซีดหลังจากเรียบเรียงเรื่องราวทั้งหมด
“อีกไม่กี่เดือนแล้วเบลล่า” จูดี้ยืนยันขณะเอื้อมมือออกไปบีบมือบางของเธอ
“หลังจากแถลงข่าว เธอจะอยู่กับแอชต่อไป เราแค่ต้องระมัดระวังตัวมากขึ้น และให้เธอได้มีเวลาปรับตัวสักสองสามเดือน”
“ไม่ค่ะ!” ในที่สุดอิซาเบลล่าก็พูดออกมา เธอดึงมือออกแล้วลุกขึ้นยืน “ฉันไม่เข้าใจ ฉันสับสนมากค่ะ”
จากนั้นเธอก็หันหลังวิ่งออกจากห้องไป เธอกำลังตกใจกับเรื่องที่เพิ่งได้ยิน
ฉันจะไม่ไปที่นั่น เธอคิดซ้ำแล้วซ้ำอีกในใจของเธอและเดินไปที่สระว่ายน้ำข้างสวนเพื่อสงบสติอารมณ์‘มันไม่ถูกต้อง’ เธอคิดในใจ
“เธอกล้าดียังไงถึงหนีออกมาแบบนี้!” แอชเชอร์ตะคอกจากข้างหลังเธอด้วยน้ำเสียงโกรธจัด ก่อนที่เขาจะคว้าตัวเธอเข้าไปหาเขาอย่างเกรี้ยวกราดและตบหน้าเธอจนเป็นรอยแดงเขาจับคางเธอแน่นพลางเอียงหน้าขึ้นแล้วจ้องมองอย่างเกรี้ยวกราด “ฉันเตือนเธอแล้วอิซาเบลล่า เธอจะต้องเสียใจถ้าเธอไม่เคารพมัมกับแด๊ดของฉัน”
“ปล่อยฉันนะ!” เธอขอร้องเขาทั้งน้ำตา
อิซาเบลล่าถูกผลักออกไปอย่างรุนแรง และเธอพยายามทรงตัว แต่อย่างไรก็ตามในขณะที่เธอก้าวถอยหลังเพื่อหนีจากเขา ในชั่วพริบตาร่างเล็กของหญิงสาวก็ตกลงไปในสระว่ายน้ำทำให้น้ำกระเซ็น เธอโบกมือเรียกให้ช่วยด้วยความกลัวคืบคลานเข้ามา
“ช่วยฉันด้วย!” เธอตะโกนอย่างหวาดกลัว
“อิซาเบลล่า!” เสียงของจูดี้กรีดร้องด้วยความกลัว
“นายท่านครับนายหญิงว่ายน้ำไม่เป็นครับ!” เจสันร้องออกมาอย่างตกใจ
- Writer
