ตอนที่ 5
1031 Words
สายตาทุกคู่จับจ้องมองมาที่เขา แต่สายตาเดียวที่ตรึงประสานกับเขาเอาไว้แน่นคือเข็มหอม เจ้าหล่อนมองมาอย่างสงสัย กังขา และข้องใจ แต่เขาไม่คิดจะอธิบายใดๆ ให้กับหล่อนฟัง
“เลขาของผมจะติดต่อมาในวันพรุ่งนี้ แล้วเราจะนัดวันทำสัญญากันโดยเร็วที่สุด”
ใบหน้าของอรณีเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มแห่งความพึงพอใจ “ตกลงค่ะ ฉันจะเฝ้ารอการติดต่อกลับมาของเลขาของคุณนะคะ คุณเนโลคลิส ซาเวลลาส”
กรามแกร่งขบกันแน่นจนเป็นสันนูน “ครับ ผมขอตัวกลับก่อน” เขาโค้งคำนับให้อีกครั้ง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปโดยเร็ว เข็มหอมที่เต็มไปด้วยความสงสัยรีบวิ่งตามหลังมา
“คุณ... นี่คุณหยุดเดินก่อนสิ”
เขาเดิน ในขณะที่หล่อนซอยเท้าวิ่งตาม แต่กลับตามเขาแทบไม่ทัน แถมยังหอบแฮ่กๆ ด้วยความเหน็ดเหนื่อยอีกต่างหาก
“ฉันเหนื่อยแล้วนะ”
เนโลคลิสหยุดเท้า ก่อนจะหมุนตัวกลับมากะทันหัน และนั่นก็ทำให้คนที่วิ่งตามมาเบรกไม่ทัน ร่างนุ่มนิ่มชนเข้ากับเรือนร่างกำยำที่แข็งแกร่งเต็มแรง หล่อนจะหงายหลังล้ม แต่เขาคว้าเอวคอดเอาไว้ได้ทัน
“อีกแล้วนะ คุณน่ะ จะหยุดเดินก็ไม่ยอมบอก”
“แล้วเธอวิ่งตามมาทำไม” ชายหนุ่มโต้กลับสีหน้าเย็นชา ปล่อยมือและถอยหลังออกมารักษาระยะห่าง
“ก็ฉันงงนี่ คุณตกลงอะไรกับคุณย่าเหรอคะ”
นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มเปลี่ยนเป็นสีดำทันที “ไปถามจากคุณย่าของเธอดูสิ ฉันไปล่ะ”
“คุณย่าไม่ยอมบอกฉันหรอก เดี๋ยวนี้ท่านมักมีความลับกับฉันเสมอ”
“ฉันคือท็อปซีเคร็ต ลับยิ่งกว่าคุณย่าของเธออีก” เนโลคลิสตอบเสียงเย็นชา หมุนตัวจะเดินหนี แต่ท่อนแขนถูกคว้าเอาไว้ด้วยมือนุ่มของเข็มหอม เขารู้สึกได้ถึงความสั่นสะเทือนภายในส่วนลึกของร่างกายได้อย่างชัดเจน จนต้องขบฟันแน่น และขยับแขนหนี
เข็มหอมเห็นกิริยาของเขาก็รีบเอามือออกก่อนจะพูดเสียงหมั่นไส้ “นึกว่าฉันอยากแตะแขนคุณนักหรือไง ฉันก็แค่อยากรู้เฉยๆ”
“ฉันไม่มีคำตอบอะไรให้หรอกนะ ฉันไปล่ะ”
“ฉันไม่เชื่อหรอก นี่บอกมาซะดีๆ นะ” หญิงสาววิ่งอ้อมไปดักข้างหน้า
เนโลคลิสหรี่ตาแคบมองเด็กสาววัยสิบหกด้วยสายตากระด้าง พร้อมกับถามตัวเองเบาๆ ในอกอย่างเหลือเชื่อ
‘เด็กผู้หญิงคนนี้น่ะหรือที่เขากำลังจะจดทะเบียนสมรสด้วย’
ใช่ ถูกต้อง เข็มหอมคือสตรีที่กำลังจะผูกมัดเขาด้วยการแต่งงานไปชั่วชีวิต
แล้วทำไมเขาถึงได้ตัดสินใจยอมรับข้อเสนอบ้าบอนั่น ทำไมเขาถึงได้ยอมทำตามในสิ่งที่ตัวเองขาดทุน มันไม่ใช่นิสัยของเขา แล้วเพราะอะไรล่ะ เพราะอะไรถึงได้ยอมรับเด็กสาวคนนี้เข้ามาในชีวิต
ในที่สุดชายหนุ่มก็ผ่อนลมหายใจออกมาแผ่วเบา “อีกไม่นานเธอก็จะได้รู้ กลับเข้าไปหาคุณย่าของเธอได้แล้ว อ้อ แล้วนี่เงินนะ เอาไว้ใช้จ่ายจะได้ไม่ต้องกระเบียดกระเสียรอีก”
เขายื่นธนบัตรไทยสีเทาให้ แต่เด็กสาวส่ายหน้าไม่ยอมรับ “ฉันไม่รับเงินจากคนแปลกหน้าหรอก”
เนโลคลิสยิ้มหยันที่มุมปาก “อีกหน่อยเราสองคนก็จะไม่ใช่คนแปลกหน้าซึ่งกันและกันแล้ว รับไปซะ”
“แต่ฉันไม่รับ”
“เธอไม่อยากให้คุณย่าของตัวเองกินอาหารดีๆ หรือไง แล้วไหนจะต้นไม้พวกนั้นอีก รดน้ำพวกมันได้แล้ว เงินนี่พอที่จะจ่ายค่าน้ำให้เธอได้สองสามเดือนเชียวนะ”
“แต่ฉัน...”
“รับไปเถอะ”
เข็มหอมลังเล รู้สึกกระอักกระอ่วนยิ่งนัก
“แต่ฉันไม่อยากเอาเปรียบคุณนี่ เราพึ่งพบกัน และฉันก็ไม่ได้พูดจาดีๆ กับคุณสักเท่าไหร่ แถมยังขู่คุณเรื่องดื่มน้ำอีก”
เนโลคลิสฟังก็เผลอยิ้มออกมา “ก็เธอมันเด็กดื้อนี่ เอาล่ะ รับเงินไปเถอะ”
“ก็ได้” เด็กสาวยื่นมือไปรับเอาไว้ “แต่ฉันจะจดจำหนี้ครั้งนี้เอาไว้ ฉันมีเงินเมื่อไหร่ฉันจะเอามาใช้คืนคุณทันที” แล้วเข็มหอมก็คลี่ธนบัตรในมือนับจำนวนช้าๆ
“สามหมื่นหก”
“ฉันมีเงินสดติดตัวมาแค่นี้ ถ้ามีมากกว่านี้ฉันคงให้ทั้งหมด”
“แค่นี้ก็มากเกินพอแล้วล่ะค่ะ นี่คุณรู้ไหมครั้งสุดท้ายที่ฉันได้จับเงินหมื่นมันนานแค่ไหนแล้ว”
“อดีตก็ลืมๆ มันไปบ้างเถอะ”
“ฉันไม่ลืมหรอก เพราะฉันจะต้องกลับไปรวยอีกครั้งให้ได้”
“แล้วเธอจะทำยังไงให้มีเงินเท่าเดิมล่ะ เรียนหนังสือก็ไม่จบไม่ใช่หรือ”
คนฟังหน้าเศร้าลง แต่ก็ยังคงยิ้มมีความหวัง
“ฉันทำงานได้นี่ เดี๋ยวอายุฉันครบสิบแปดเมื่อไหร่ ฉันจะออกไปทำงานตามโรงงาน แต่มันก็อีกตั้งสองปีแน่ะ งั้นฉันหาสามีรวยๆ มาเลี้ยงดีกว่าเนอะ จะได้รวยเร็วดี”
เข็มหอมพูดเล่น แต่ทำให้ใบหน้าของคู่สนทนากระด้างขึ้นทันที “ฉันพูดเล่นน่ะ ทำไมต้องทำหน้าเครียดด้วยล่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอก ฉันกลับแล้วนะ อ้อ แล้วผลไม้ในตะกร้าน่ะกินไปเลยนะไม่ต้องกระมิดกระเมี้ยนเก็บไว้วันอื่นหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันให้คนเอาเข้ามาให้ใหม่”
“คุณนี่คิดราวกับมานั่งในใจฉันเลยนะ แต่ฉันไม่รบกวนคุณหรอก แค่นี้ก็ฉันก็กินได้หลายวันแล้ว”
ทั้งๆ ที่ขุ่นเคืองอยู่แต่กลับเผลอยิ้มออกมาจนได้ “เธอชอบแอปเปิ้ลหรือ”
“เฮ้ ทำไมคุณรู้ล่ะ นี่อย่าบอกนะว่าคุณเป็นหมอดู”
จากที่เผลอยิ้มคราวนี้หลุดหัวเราะเลยทีเดียว “หมอดูที่ไหนจะหล่อขนาดนี้ได้ยังไงกันล่ะ”
“อ้าว ก็ใครจะรู้ล่ะ เห็นคุณทายถูกตลอดเลย”
- Writer
