ตรวนร้ายซาตานทมิฬ ซีรี่ส์ ซาตานเมดิเตอเรเนียน

February 25, 2009 กรุงเทพมหานคร, ประเทศไทย            มันไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดอะไรเลย หากนักธุรกิจที่ในหัวอัดแน่นไปด้วยคำว่า ‘ความสำเร็จ’ จะยอมแลกทุกสิ่งทุกอย่างเพียงเพื่อจะปีนป่ายขึ้นไปให้ถึงเป้าหมายอันหอมหวาน            เนโลคลิส ซาเวลลาส มังกรดำลำดับที่ 2 แห่ง Black Dragon ชายหนุ่มหล่อ รวย และสุดแสนจะอหังการ นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มจัดร้อนแรงราวกับเปลวไฟ ในหัวทระนงมีแต่คำว่าบงการและไร้การผ่อนปรนเสมอมา แต่กระนั้นผู้ชายที่มีสายเลือดซาตานอยู่เต็มตัวเช่นเขา ก็ยังต้องยอมแลกบางอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ปรารถนามาครอบครองเฉกเช่นเดียวกัน            “คุณชายรองครับ คนของเราพึ่งแจ้งกลับมาว่าเจ้าของที่ดินไม่ยอมตกลงขายที่ดินให้เราครับ”            ใบหน้าหล่อจัดปานเทพบุตรเงยขึ้นช้าๆ นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มกลายเป็นสีมืดดำ เสียงลมหายใจผ่อนออกมาจากลำคอสีแทนกำยำแผ่วเบา            “งั้นปรับราคาซื้อให้สูงขึ้นอีก” ผู้ชายร่างสูงใหญ่หกฟุตสามนิ้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินอ้อมโต๊ะทำงานออกมาเผชิญหน้ากับเลขาคนสนิท            “คุณก็รู้ว่าผมต้องการที่ดินผืนนี้มาก แบล็คดาร์กอนจะต้องสร้างโรงแรมตรงนั้นเท่านั้น มันคือทำเลทองที่ผมไม่อาจจะปล่อยให้หลุดมือไปได้”            “ผมทราบครับคุณชายรอง แต่...”            “ไม่มีแต่ ถึงแม้ว่าเราจะถูกปฏิเสธมาแล้วสิบสองครั้งก็ตาม”            สีหน้าของเนโลคลิสเรียบเฉย แต่กระนั้นความหล่อเหลาคมเข้มตามแบบฉบับของหนุ่มกรีกผู้เลอโฉมก็ยังคงสะท้อนออกมามากมาย จมูกโด่งเป็นสันงาม จนน่าตกใจว่าในโลกนี้จะมีมนุษย์คนไหนอีกบ้างที่มีจมูกโด่งสวยพอเหมาะพอเจาะแบบเนโลคลิส แต่ไม่ใช่แค่นั้นหรอก เพราะดวงตารียาวใต้ขนคิ้วดกหนาก็มีมนต์เสน่ห์ไม่แพ้กัน จอกอร์ส ซานพิซิดิส ที่รับใช้ในฐานะเลขาคนสนิทที่ดูแลทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวมานานมาก อดทึ่งในความสมบูรณ์แบบของเจ้านายหนุ่มไม่ได้ บนใบหน้าของเนโลคลิสไม่มีส่วนใดเลยที่ไม่น่าดึงดูดใจ แม้กระทั่งผู้ชายเช่นเขาก็มีบางครั้งที่หวั่นไหวเช่นกัน            “จ้องหน้าผมทำไม จอร์ส”            “เอ่อ เปล่าหรอกครับ ผมก็แค่... แปลกใจว่าทำไมคุณชายรองถึงต้องการที่ดินนั้นหนักหนา”            “เพราะมันคือทำเลทอง และเหมาะที่จะสร้างแบล็คดาร์กอน โฮเทลสาขาที่เก้าสิบแปดที่สุด”            “แต่ยังมีที่ดินตรงอื่นที่น่าสนใจอยู่อีกมากมายนะครับ ถึงแม้ทำเลจะไม่ดีเท่าที่ดินของตระกูลสวัสดิกุล แต่มันก็ไม่ได้ไกลกันสักเท่าไหร่ ผมว่าคุณชายรองน่าจะ...”            จอกอร์สยังพูดไม่ทันจบก็ถูกเนโลคลิสยกมือขึ้นห้าม ดวงตาสีน้ำเงินเข้มเต็มไปด้วยความกระหายอยากได้ความสำเร็จเป็นที่สุด            “ผมต้องการที่ดินตรงนั้นครับ และทางสวัสดิกุลจะต้องขายที่ดินให้ผมด้วย”            “ที่ดินแค่แปดไร่เศษ แต่เราเสนอไปถึงพันห้าร้อยล้านแล้วนะครับ แถมคุณอรณีก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะยอมขายง่ายๆ ด้วย” คนพูดอ่อนอกอ่อนใจจนสัมผัสได้อย่างชัดเจน            “สองพันล้านผมก็จะซื้อครับ คุณไปแจ้งทางเจ้าของได้เลย”            จอกอร์สแสดงสีหน้ากระอักกระอ่วนใจอย่างที่สุด แต่สุดท้ายก็จำต้องพูดในสิ่งที่เก็บไว้ออกมา            “คุณอรณีแจ้งความประสงค์มาว่า... ต้องการพบคุณชายรองครับ”            คิ้วเข้มหนาดกเลิกสูง มุมปากหยักสวยราวกับอิสตรียกขึ้นเล็กน้อยด้วยความแคลงใจ            “ต้องการพบผม?”            “ใช่ครับ เธอบอกว่าต้องการพบคุณชายรอง”            ไหล่กว้างผึ่งผายไหวน้อยๆ “ก็เอาสิ หากการพบหน้ากันแล้วจะทำให้ผมได้ที่ดินผืนนั้นง่ายขึ้น”            “คุณชายรอง... ตกลงหรือครับ”            “ใช่ แจ้งเจ้าของที่ดินได้เลยว่าผมจะเข้าไปพบที่บ้านในเย็นวันนี้”            “ครับ คุณชายรอง” คนตัวโตเดินอ้อมโต๊ะทำงานไม้กลับไปนั่งบนเก้าอี้เช่นเดิม มือหนาหยิบปากกาด้ามทองหมุนไปมา “อ้อ แล้วเตรียมกระเช้าของขวัญให้ผมด้วยล่ะ” “รับทราบครับคุณชายรอง” %%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%            ซุปเปอร์คาร์สุดหรูแล่นเข้ามาจอดภายในคฤหาสน์โบราณที่ปลูกสร้างอยู่บนที่ดินแปดไร่เศษใจกลางเมืองกรุง เนโลคลิสก้าวลงจากรถหรู หยุดยืนมองไปรอบๆ สถานที่ตรงหน้าด้วยความแคลงใจ            เขาไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าคฤหาสน์โบราณของตระกูลสวัสดิกุลจะทรุดโทรมขนาดนี้            ชายหนุ่มละสายตาจากตัวคฤหาสน์เก่าแก่มาที่รถ เปิดประตูหยิบกระเช้าผลไม้ที่จอกอร์สเตรียมเอาไว้ให้ขึ้นมาถือ กำลังจะก้าวเท้าเข้าไปภายใน แต่แล้วก็ต้องเซเมื่อถูกวัตถุนุ่มนิ่มบางอย่างชนเข้าอย่างจังที่ด้านหลัง ด้วยสัญชาตญาณของนักล่า มือใหญ่ตวัดคว้าวัตถุที่พุ่งเข้าใส่แผ่นหลังของตัวเองเข้ามากอดเอาไว้แน่น ก่อนที่วัตถุนั้นจะกระเด็นกระดอนหรือลอยหายไป            “ว๊ายยย...”            เสียงหวีดร้องตกใจของผู้หญิง ไม่สิ... เด็กผู้หญิงต่างหากดังขึ้นสนั่นแก้วหู พร้อมกับมือเล็กที่ทุบลงบนต้นแขนล่ำเต็มแรง            “ปล่อยนะ ไอ้คนบุกรุก”            เนโลคลิสปล่อยมือจากเจ้าวัตถุนุ่มนิ่มที่พุ่งเข้ามาใส่ตามคำสั่งแหลมเล็ก แต่ดวงตาคมกริบยังไม่ได้ละไปจากดวงหน้าละมุนอ่อนเยาว์ของสตรีวัยแรกสาวตรงหน้า            เขาพบว่านอกจากใบหน้าที่อ่อนเยาว์ของเจ้าหล่อนแล้ว ไม่มีส่วนไหนของแม่คุณที่บ่งบอกว่ายังเป็นเพียงแค่เด็กหญิงอยู่เลย สัมผัสนุ่มนิ่มที่แนบชิดเมื่อครู่ทำให้เขาอดอมยิ้มเอ็นดูไม่ได้            “ฉันไม่ได้บุกรุกหรอกสาวน้อย”            ดวงตากลมโตขุ่นขวางหรี่แคบมองมาที่เขาอย่างพิจารณา “ไม่ได้บุกรุก แล้วเข้ามาในบ้านของฉันทำไม”