“เกิดอะไรขึ้นครับท่าน”
เทิดไทเอ่ยถามนายอำเภอหนุ่มพลางขมวดคิ้วยุ่งหลังเดินออกมาจากวงเต้นรำแล้วพบกับร่างอรชรฟุบหน้าอยู่กับตักเจ้านาย โดยมีบัวรินยืนสาละวนอยู่กับการช่วยปลดเสื้อลาหู่บนตัวนายอำเภอหนุ่มที่เต็มไปด้วยอ้วกส่งกลิ่นตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ
“อิงเมา”
ศรัณตอบเสียงเรียบมองร่างอรชรด้วยความรู้สึกกังวลใจอยู่ลึกๆ ทว่าพอหันไปมองแม่สาวลาหู่ตัวต้นเรื่องแววตาอ่อนโยนอบอุ่นก็แปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวขึ้นมาทันที
“คุณอิงเมา!”
เทิดไททวนคำก่อนจะปรายสายตาคมมองโต๊ะตรงหน้าซึ่งตอนนี้มีไหสาโทวางอยู่ก็เข้าใจสถานการณ์ทันที
“นายอำเภอเปลี่ยนเสื้อตัวใหม่เถอะนะคะ เดี๋ยวตัวนี้บัวรินจะซักให้เอง ไว้แห้งแล้วจะไปคืนให้ที่อำเภอค่ะ”
“เดี๋ยวผมช่วยครับท่าน”
เมื่อเห็นว่าการเปลี่ยนเสื้อตัวใหม่เป็นไปด้วยความยากลำบาก เพราะมีสาวน้อยนอนหนุนตักอยู่ เทิดไทเลยอาสามาช่วยอีกแรง พร้อมเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ท่านปล่อยให้คุณหนูอิงดื่
