คุณนาย นายอำเภอ

บทที่ 4 : ยิ่งใกล้ ยิ่งหวั่นไหว (4)

ยี่สิบนาทีต่อมา มามอเตอร์ไซค์คันเล็กก็มาจอดสนิทลงตรงหน้าตลาดสดเล็กๆ ของอำเภอผาตะวัน อิงครัตลงจากรถแล้วก็ต้องห่อไหล่เมื่อลมหนาวผ่านมากระทบผิวสวยเนียนละเอียดตลอดทางจนขนลุกซู่ไปทั่วทั้งตัว ดูเหมือนเธอจะคาดเดาอากาศที่นี่ผิดไป ทีแรกเธอคิดว่าในช่วงเช้าของปลายเดือนมกราคมอากาศที่นี่จะอุ่นจนออกไปทางร้อนเสียอีก เพราะผาตะวันขึ้นชื่อเรื่องไฟป่าแทบจะทุกปี แต่เมื่อมาสัมผัสกับตัวเองกลับพบว่าเช้าๆ แบบนี้อากาศหนาวเย็นไม่ต่างจากฤดูหนาวเลยสักนิด

“หนาวเหรอ”

ศรัณเอ่ยถามหลังจากถอดหมวกกันนอกให้เธอเสร็จแล้วพบว่าสาวน้อยยืนปากสั่นขาแข็งอยู่ที่เดิม ไม่ยอมก้าวเข้าไปเดินชมของในตลาด อิงครัตพยักหน้าน้อยๆ ยอมรับออกมาตรงๆ โดยไม่คิดจะปิดบัง ตอนแรกเธอคิดว่าเป็นแผนการของเขาที่อยากหลอกให้เธอมาตากลมหนาวเล่น แต่ดูจากสภาพของเขาตอนนี้ที่สวมเพียงเสื้อยืดสีขาวเนื้อผ้าบางเบากับกางเกงสแล็คพอดีตัวก็รู้ว่าเขาไม่ได้จะแกล้งเธอแต่อย่างใด

“โทษที ผมลืมบอกไปว่าในช่วงเช้าๆ อากาศที่ผาตะวันจะเย็นกว่าตอนกลางวันมาก พอดีผมชินกับอากาศที่นี่แล้ว ก็เลยลืมนึกไปว่าสาวเมืองกรุงร่างน้อยเอวบางอย่างคุณจะยังคงปรับตัวไม่ได้”

ศรัณบอกพลางลอบระบายยิ้มเอ็นดูใบหน้างามที่งอง้ำเหมือนกำลังโกรธเขาอยู่ สาบานได้ว่าเขาไม่ได้แกล้งเธอ แต่เป็นเพราะเขาลืมไปจริงๆ โลกนี้คงไม่มีใครอยากเอาคนที่ตัวเองแอบรักมานานมาทรมานให้เล่นแบบนี้หรอก เพราะถ้าหากเธอไม่สบายขึ้นมาคนที่ร้อนใจที่สุดก็คงหนีไม่พ้นเขา

“ผมมีวิธีทำให้หายหนาว”

“ทำยังไงคะ”

สาวน้อยเอียงคอถามด้วยความอยากรู้ เพราะคิดว่าเขาคงมีวิธีดีๆ แนะนำ เผื่อว่าในอนาคตเธอจะได้ไปปรับใช้บ้างหากต้องเผชิญกับความหนาวโดยเฉพาะเวลาที่ไปเมืองนอกที่มีอากาศติดลบ

ถ้าเป็นฉากหนึ่งของในละคร หากนางเอกเจอสถานการณ์คล้ายๆ กับที่เธอกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ พระเอกก็คงจะถอดเสื้อแจ็คเก็ตของตัวเองแล้วเอามาคลุมให้ด้วยความอ่อนโยน เพื่อสร้างความประทับใจให้กับนางเอกจนถึงขั้นทำให้นางเอกตกหลุมรักได้ ซึ่งแตกต่างจากเขาตอนนี้ที่นอกจากจะไม่มีเสื้อแจ็คเก็ตมาคลุมให้แล้วยังมีแต่ตัวเปล่า ห่างไกลจากฉากโรแมนติกในละครอย่างสิ้นเชิง

แต่แล้วดวงตากลมโตก็ต้องเบิกกว้างด้วยความตกใจ…หัวใจดวงน้อยเต้นแรง เมื่อสิ่งที่เขาทำตอนนี้อยู่เหนือความคาดหมายเอาไว้มาก และเห็นจะมากกว่าฉากโรแมนติกที่เธอกำลังคิดเสียด้วยซ้ำ

“นะ…นายอำเภอ”

อิงครัตเรียกอีกฝ่ายเสียงหลง ทั้งตกใจ ตื่นเต้น และอายปนกันไปหมด เมื่อร่างอรชรของเธอถูกดึงเข้าหาแผงอกกว้างด้วยความรวดเร็ว ไม่ให้ได้ตั้งตัว ก่อนที่แขนใหญ่ทั้งสองข้างจะสวมกอดเธอเอาไว้แน่น เป็นการสื่อสารทางกายที่ไม่จำเป็นต้องอธิบายให้มากความ

“อยู่นิ่งๆ ผมจะทำให้คุณหายหนาวเอง”

เสียงทุ้มดุคนตัวเล็กที่พยายามจะดิ้นรนหนีออกจากอ้อมกอดของเขา ขณะที่เขาพยายามถ่ายทอดไออุ่นจากตัวไปมาสู่เธอ โดยที่ไม่สนว่าจะมีใครมองเห็นหรือไม่

“นายอำเภอทำอะไรค่ะ เดี๋ยวมีคนมาเห็น”

ศรัณคลี่ยิ้มออกมาบางๆ ด้วยความเอ็นดู เมื่อได้ยินเสียงอู้อี้ของคนในอ้อมกอดซึ่งกำลังฝังใบหน้างดงามไว้กับอกกว้างไม่กล้าสู้หน้าผู้คน

“เช้ามืดแบบนี้ไม่มีใครผ่านไปมาเห็นหรอก จะมีก็แต่พ่อค้าแม่ค้าในตลาด แต่ก็อยู่ห่างจากที่นี่ไปตั้งไกล ไม่มีใครเห็นอยู่แล้ว”

เสียงทุ้มนุ่มบอกกับคนในอ้อมกอดเพื่อให้เธอคลายกังวล และดูเหมือนว่าจะได้ผล อิงครัตยอมอยู่นิ่งๆ ในอ้อมกอดพลางซุกใบหน้างามกับอกกว้างเพื่อหาไออุ่น ขณะเดียวกันหัวใจดวงน้อยก็รัวเป็นกลองแทบจะทะลุออกจากอก เธอยืนแช่อยู่ในอ้อมกอดของเขาพักใหญ่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาบอกเจ้าของอ้อมกอดอันแสนจะอบอุ่นและปลอดภัยเบาๆ

“พอแล้วค่ะ…ฉันหายหนาวแล้ว”

อิงครัตบอกด้วยน้ำเสียงสั่นน้อยๆ ใช้มือเล็กดันอกกว้างออกห่างเมื่อร่างกายอบอุ่นขึ้นมากแล้ว

‘ขืนอยู่นานกว่านี้มีหวังละลายในอ้อมกอดของเขาแน่เลย…ยายอิง’

“แน่ใจนะว่าหายหนาวแล้วจริงๆ”

ศรัณเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มแฝงไปด้วยความห่วงใย ไม่น่าเชื่อว่าแค่ได้กอดร่างนุ่มนิ่มหอมกรุ่นจะสร้างความปั่นป่วนให้หัวใจและร่างกายของเขาได้ขนาดนี้ อันที่จริงเขาอยากทำมากกว่ากอดแต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ต้องหักห้ามใจ เพราะไม่อยากถูกมองเป็นคนไม่ดีในสายตาของคู่หมั้นสาว

อิงครัตพยักหน้าแทนคำตอบ ชายหนุ่มเลยยอมคลายอ้อมกอดปล่อยเธอให้เป็นอิสระ แต่กระนั้นก็มิวายคว้ามือเล็กเดินจูงเข้าไปในตลาดราวกับกลัวเธอจะหนีห่าง

สาวน้อยรู้สึกเขินอายกับการกระทำของนายอำเภอหนุ่มที่ทำเหมือนเธอเป็นเด็กน้อยที่ต้องให้ผู้ใหญ่เดินจูงมือตลอดเวลา แต่ทว่ากลับไม่คิดจะดึงมือหนีเพราะลึกๆ แล้วรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก