บทที่ 4 ใครกล้าทำร้ายคู่หมั้นคุณธาม
เพราะฉะนั้นอย่าพึ่งยอมแพ้นะพระพาย แกต้องรอด!
“โอ๊ย!” ดูท่าฉันน่าจะเอาชีวิตมาทิ้งไว้สวนส้มนี้เสียแล้ว
“คุณพระพาย นะ น่าจะหลงทางหลังจากพลัดหลงกับฉันค่ะ ดิฉันขอโทษนะคะ” เสียงตอบตะกุกตะกักยิ่งทำเอาคนที่พึ่งประชุมเสร็จมีอารมณ์กรุ่นขึ้นมา
“ตั้งแต่ตอนไหน” ปวริชถามสีหน้าเป็นกังวล เหลือบมองใบหน้าเรียบนิ่งของเจ้านายแม้จะไม่พูดอะไรแต่เขาเดาออกว่ากำลังไม่พอใจอยู่แน่ๆ “แล้วพวกคุณไม่ตามหา?”
“ขะ ขอโทษค่ะ วันนี้เป็นวันหยุดของทางไร่พนักงานวันนี้น้อยกว่าวันปกติค่ะ กว่าลูกค้าคนสุดท้ายจะออกจากสวนก็มืดแล้วทางเรานึกว่าคุณเขาจะออกมาได้ค่ะ”
“ไล่เธอออก” น้ำเสียงนิ่งๆ เรียกความตกใจของพนักงานเกือบสิบชีวิตได้เป็นอย่างดี
“อย่าไล่ดิฉันออกเลยนะคะท่าน ฉันขอโทษจริงๆ ค่ะ”
“ถอยไปครับ” ผู้ช่วยคนสนิทยกมือขวางคนที่กำลังตั้งท่าจะไปอ้อนวอนเจ้านายทันที
“มัวยืนทำซากอะไร ปกติดูแลลูกค้ากั
