เพลิงรักร้อนซ่อนรักร้าย

ตอนที่ 7

7

“รู้ไหมสาวน้อย ฉันเสียดายมากที่ที่นี่เป็นร้านอาหาร ถ้าเป็นที่อื่นนะ ฉันคงจะฉีกกระชากเสื้อผ้าของเธอออก แล้วเราสองคนก็คงจะ...”

ชายหนุ่มจับเอามือเล็กมาวางทาบบนร่างกายที่ขยายตัวอวดความใหญ่อลังการ ให้กระต่ายน้อยซึ่งตอนนี้หลงใหลในเพลิงเสน่หาที่เขามอบให้จนมิอาจต้านทานกฤษณาอันดำมืดมิด หากแม้ว่าเขาจะกระชากกางเกงตัวจิ๋วที่เธอสวมใส่อยู่โยนทิ้งไป แล้วกดฝังความแข็งแกร่งในช่องทางร้อนระอุ กระต่ายน้องก็คงไม่ขัดขืน แต่...ที่ทางมันไม่อำนวยให้ทำแบบนั้นน่ะซิ และเขาก็ยังไม่ปรารถนาจะทำอย่างนั้นในตอนนี้ด้วย คงจะทำได้เพียงแค่...

เคลื่อนริมฝีปากหนาร้อนขบทึ้งใบหูนุ่มสลับสอดแทรกปลายลิ้นในช่องหูเล็ก “พาเธอไปทัวร์สวรรค์เรียบร้อยแล้วละ แต่เมื่อมันทำไม่ได้ ก็ขอฉัน...” ปลายนิ้วยาวร้อนค่อยๆ เคลื่อนไปทีละนิด แต่หนักหน่วงและเร้าใจจากบั้นท้ายกลมกลึงเรื่อยไปบนผิวเนื้อเนียนนุ่ม คืบคลานตามปลีน่องกลมกลึงเรื่อยไปจนถึงต้นขาด้านในอย่างแผ่วเบา

แม้เวฬุกาจะพยายามบอกว่าไม่...แต่ใจและกายกลับรอคอย อย่างไม่รู้ตัว สองแขนกลมกลึงยกขึ้นโอบรัดรอบกายใหญ่ จิกทึ้งปลายเล็บแหลมคมบนต้นคอแกร่งสลับสอดแทรกเข้าไปพัวพันเส้นผมหนานุ่ม หน้าท้องแบนราบเรียบขมวดไหวเหมือนกับเกลียวคลื่นที่สาดซัดเข้าหาฝั่ง เมื่อเพลิงไฟร้อนผ่าวมาทาบบนกลีบดอกไม้แรกแย้มไม่ผลิบาน เสียงหวานๆ และแหบพร่าถึงกับหลุดออกมาจากลีบปากอวบอิ่มสีแดงสด โดยที่เจ้าตัวไม่สามารถจะสะกดกลั้นห้ามเอาไว้ได้

“คุณ...ยะ...อย่า...” ปากบอกว่าอย่า แต่กลับบดเบียดกายนุ่มนิ่มเข้าหา เนื้อตัวมันสั่นสะท้านวาบหวิวเหมือนกับต้นสนถูกกระแสลมพายุพัดจนไหวเอนลู่ไปตามกระแส แข้งขามันก็สั่นและอ่อนระทวย โชคดีว่าแขนเรียวยาวโอบรัดรอบกายใหญ่เป็นหลักพึ่งพิง

“หึหึ...อย่าช้าใช่ไหมสาวน้อย ได้ซิ” ปลายลิ้นสากระคายตวัดไล้เลียใบหู ซอกซอนไปใจกลางช่องเล็กๆ ขบกัดริมฝีปากไปตามลำคอระหงจนผิวเนื้อขาวนวลผ่องเหมือนกับไข่ปอกแดงระเรื่อขึ้น นัยน์ตาสีสนิมคมวาวพร้อมรอยยิ้มมุมปากอย่างพอใจที่สุด

ปลายนิ้วยาวใหญ่ขยับเพียงนิดทำให้ซิปค่อยๆ เคลื่อนตัวออก จนชุดที่เวฬุกาสวมใส่อยู่เริ่มเคลื่อนตัวลงให้ฝ่ามือใหญ่ได้คลึงเคล้นบีบนวดกายสาวอวบอิ่มนุ่มไปทุกสัดส่วนอย่างหนักหน่วง พอๆ กับปลายนิ้วยาวร้อนผ่าวเคลื่อนไหวบนกลีบดอกไม้อ่อนเยาว์อย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน

ทั้งที่มีเนื้อผ้าบางเบานุ่มนิ่มปกปิดอยู่ แต่ก็ไม่สามารถขวางกั้นปลายนิ้วเพชฌฆาตลากไล้สอดแทรกไปเปิดแยกสองกลีบดอกไม้ยังไม่แรกแย้มผลิบาน จนสาวน้อยใต้ร่างถึงกับสะท้านไหวด้วยไฟพิศวาสที่อาบล้น หลุดเสียงร้องครวญครางหวานแผ่วพลิ้วดังมาจากกลีบปากอวบอิ่มเห่อบวมแดงเพราะแรงจูบอันหนักหน่วงและเอาแต่ใจ

“อยากให้ฉันทำอย่างนี้ไหมเวฬุกา...กระต่ายน้อยของฉัน”

ปลายนิ้วยาวร้อนผ่าวเคลื่อนไหวคลึงเคล้นเวียนวนสะกิดเกสรดอกไม้สลับลากไล้สอดแทรกไปภายในโถรังผึ้งระอุร้อนอย่างช้าๆ เพียงแค่ได้พานพบกับเยื่อใยบางๆ บ่งบอกว่าสาวเจ้ายังไม่เคยถูกภมรตัวใดบุกรุกให้มีราคีคาว ตอกย้ำซ้ำให้รู้ว่าเข้าใจไม่ผิด ชายหนุ่มถึงกับยิ้มหน้าระรื่นอิ่มเอมเปรมฤทัยในสิ่งที่ได้ล่วงรู้ ปลายนิ้วยาวใหญ่ตวัดไล้อย่างอ่อนโยนให้สมกับความจริงที่ได้รับรู้ ขยับเคลื่อนไหวให้ความสุขแก่เวฬุกาอย่างหนักหน่วง แต่คงความอ่อนโยนไว้ทุกครั้ง

“คุณ...ดะ...ได้โปรด...”  

ลูกไฟร้อนผ่าวไหววูบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า สะโพกกลมกลึงสะบัดส่ายยามคลื่นความร้อนผ่าวมันเคลื่อนไหวอยู่ในเรือนกาย เธออยากหลีกหนีไป แต่พอมันห่างหายไปเหมือนกับความอบอุ่นจะจางหายไปด้วย เลยต้องรีบผวาตามติดอย่างคนควบคุมตัวเองไม่ได้ ริมฝีปากอวบอิ่มนุ่มทาบจุมพิตไปบนวงหน้าแข็งกระด้าง บดเบียดกับกลีบปากหนาร้อนผ่าว อ้อนวอนขอให้ชายหนุ่มช่วยคลายความทรมานระคนสุขสมเสียที

“ต้องการอะไรล่ะกระต่ายน้อย อย่างนี้ใช่ไหม” ถามเสียงนุ่มทุ้มและแหบพร่า เคลื่อนไหวปลายนิ้วปลุกเร้าความต้องการให้เวฬุกาจนสาวน้อยถึงกับหายใจรัวเร็วและถี่กระชั้นขึ้น ริมฝีปากหนาคลึงเคล้นทาบทับเพราะต้องการสะกดกลั้นเสียงร้องของอีกฝ่ายยามเขาทำให้เธอนั้นรับรู้ถึงความสุขจนแทบจะสำลัก ร่างกายเหมือนจะลอยได้ แถมยังล้อมด้วยกรอบเกร็ดสายรุ้งสีสวยอีกต่างหาก

เรือนกายสาวตอบรับอยู่ทำให้ชายหนุ่มถึงกับหายใจแบบติดๆ ขัดๆ ไม่ใช่น้อย เพราะความหิวกระหายที่ถูกปลุกให้ลุกโชนเหมือนกับเปลวไฟกำลังลุกไหม้จนเขาเองก็เกือบจะระงับเอาไว้ไม่ได้

‘เบาๆ หน่อยซิกระต่ายน้อย เดี๋ยวฉันทนไม่ไหว ปอกลอกหนังกระต่ายกัดกินเธอตรงนี้แล้วเธอจะแย่เอาได้นะ’

กรามหนาขบกัดบดเบียดจนแก้มตอบนูนขึ้นสันยามต้องระงับอารมณ์ ผ่อนลมหายใจออกจากปอดช้าๆ ถึงเขาจะปรารถนาในกายสาวมากเพียงใดก็จำต้องข่มกลั้นเอาไว้จนเส้นเอ็นถึงกับผุดตามร่างกาย ลมหายใจหอบแรงและเร็วจนกล้ามเนื้อไหวกระเพื่อม แต่ยังไม่หยุดมือที่ปลุกเร้าให้หญิงสาวคุ้นเคยกับสัมผัสซึ่งเขาบรรจงมอบให้และตักตวงกลับคืนอย่างเท่าเทียมกัน

“ค่ะ...ค่ะ...” เวฬุกาไม่รู้หรอกว่าตัวเองตอบอะไรไป เพราะตอนนี้ในสมองขาวโพลน ศีรษะทุยสะบัดส่ายเบาๆ อย่างคนที่สติไม่อยู่กับตัว จนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเสียงแหบพร่าที่ดังอยู่บนผิวกายด้วยตอนนี้ชุดซึ่งเธอสวมใส่ถอยร่นลงไปให้ชายหนุ่มได้เห็นผิวกายแท้ๆ ขาวนวลเนียนผุดผาดในกรวยผ้าลูกไม้สีหวานบางเบาจนปกปิดสิ่งได้ไม่มิดนั้นเรียกชื่อเธออย่างถูกต้อง

“ช่วย...ช่วยกระต่ายด้วย” ถ้ายังเหลือสติอยู่บ้าง เวฬุกาคงจะอายกับสิ่งที่ขอ และน้ำเสียงหวานแหบพร่าบ่งบอกถึงอารมณ์ปรารถนาที่เอ่อล้นท่วมท้นกายา ลมหายใจหอบแรงเร็ว สะโพกกลมกลึงขยับสะบัดส่ายตามติดมือใหญ่ที่ทำให้เธอสยิวซ่านวาบหวิวลอยละล่องไปในท้องฟ้าสีคราม ลำตัวกลมกลึงแอ่นโค้ง สองมือโอบรัดรอบกายใหญ่ สอดแทรกปลายนิ้วพัวพันกับเส้นผมหนานุ่ม กดรั้งให้ศีรษะทุยแนบชิดกับทับทิมผลน้อยที่ผลิบานอยู่ในอุ้งปากหนาร้อนผ่าว ดูดดื่มความหวานผ่านเนื้อผ้าบางเบา

เสียงหวานเริ่มหลุดลอดออกจากกลีบปากอวบอิ่ม ทำให้ชายหนุ่มรู้ว่ากระต่ายน้อยยังไม่เคยมือชายกำลังจะถึงฝั่งปรารถนาเบื้องต้นที่เขาจัดมอบให้เป็นของขวัญชุดเล็กของการได้พบเจอตัวเป็นๆ อย่างใกล้ชิดสนิทแนบ จากเคยได้แต่เห็นผ่านรูปและมองเห็นเพียงแค่ไกลๆ

‘ได้ซิสาวน้อย’ ริมฝีปากหนาร้อนขยับเคลื่อนไปประทับจุมพิตหวานแผดร้อนปลุกเร้าอารมณ์กระต่ายน้อยให้กระเจิดกระเจิง พอๆ กับการเคลื่อนไหวทางร่างกายบางเบาเนิบนาบ ก่อนจะหนักหน่วงรัวเร็วและถี่กระชั้นขึ้น ส่งเธอให้ล่องลอยไปสู่ความเวิ้งว้างของเวหาแต่สุขสมใจ

เวฬุกาสั่นสะท้านด้วยเพลิงไฟที่วิ่งไหลจากศีรษะจรดปลายเท้า สองมือจิกไปบนแผ่นหลังกว้าง ขยับกายเบาหวิวเหมือนกับขนนกลอยไปตามกระแสลมแรง ก่อนจะแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยกับความอุ่นวาบ บางส่วนไหลออกจากส่วนลี้ลับซึ่งตอนนี้มีคนบุกรุกและจับต้องอย่างเป็นเจ้าของอย่างจาบจ้วงเสียแล้ว เรือนกายกลมกลึงอ่อนระทวยเอนอิงกายใหญ่ ลมหายใจหอบสะท้านจนปทุมถันกระเพื่อมไหว ดวงตากลมโตหลับพริ้ม เรียกเรี่ยวแรงและพละกำลังที่เหือดหายไปให้กลับมาสู่ปรกติ

ชายหนุ่มฉวยโอกาสยิ้มในวงหน้าแต่ไม่ใช่ดวงตา แขนแกร่งข้างหนึ่งโอบรัดกายนุ่มนิ่มหอมกรุ่น อีกมือหยิบจับเสื้อผ้าของอีกฝ่ายให้เข้าที่เข้าทาง แม้จะไม่ประสาเพลิงสวาท ทว่าเวฬุกาก็ร้อนแรงจนเขาคิดว่าถ้าหากได้ไปนอนบนเตียงนอนเขาคงจะได้รับแต่ความสุขจนลืมวันลืมคืนเลยทีเดียว แต่ก็ไม่นานนี้ด้วยที่เขาจะได้ขย้ำย่ำยีหญิงสาวบนเตียงนอนก่อน ส่งสภาพยับเยินกลับให้ผู้เป็นพ่อที่รักลูกดุจดังดวงตาดวงใจต้องเจ็บจนกระอักเลือด แค่คิดก็อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆ จริงๆ