“คงใช่” นอกจากไม่ปฏิเสธ ยังใช้ปลายนิ้วเกลี่ยแผ่วเบาบนริมฝีปากฉัน ราวกับอยากใช้สัมผัสนั้นเยียวยาอาการเห่อแดงให้หายสิ้นโดยไว
“ก็ขอให้ตอนที่โตขึ้นกว่านี้ เรายังอยู่ด้วยกันนะ” ฉันกล่าวขำ ๆ ทว่าแฝงความนัยเศร้าหม่นที่ทำให้คนฟังนิ่งงัน “ถึงจะดูหน้าไม่อายเกินไปหน่อย แต่เชื่อเหอะว่าไม่ใช่แค่เรื่องนี้หรอกที่เราอยากทำกับนาย มันยังมีอะไรอีกมากมายเลยที่อยากทำร่วมกับนายในอนาคต”
“...” การ์วินไม่พูด ไม่ถาม ไม่บีบคั้นคำตอบ เขาเพียงจับจ้อง เหมือนใช้การมองนั้นอ่านความรู้สึก เพียงครึ่งนาทีถึงเปลี่ยนมาใช้มือที่เคยสัมผัสริมฝีปากโอบกระชับร่างกายของฉัน จนท้ายที่สุดมันก็กลายเป็นอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นและปลอดภัย
เขาปล่อยให้การกระทำนี้แทนคำตอบ แทนการปลอบประโลม แทนความเข้าใจ และแทนการยืนยันว่า...เขาจะอยู่ข้าง ๆ ฉัน อยู่ด้วยกันกับฉัน ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหน
ต่อให้ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา แต่อ้อมกอดที่การ์วินมอบให้ มันพ
