“ผมดูแลเมย์ได้” มีหลายอย่างที่อยากพูด แต่สิ่งที่หลุดออกจากปากกลับเป็นประโยคทึ่มทื่อประโยคหนึ่ง... “ผมทำให้เมย์มีความสุขได้”
พูด...ทั้งที่ก็เห็นอยู่ตำตาว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้ปรารถนาให้ลูกของตัวเองมีความสุข แค่อยากบงการชีวิตเธอ เพราะคิดว่าตัวเองเป็นใหญ่สุดในบ้านเท่านั้น
ทว่าผมก็ยังพูด เป็นคำพูดที่กลั่นออกมาจากจิตใต้สำนึกของตัวเองอย่างแท้จริง
“...”
“ผมสัญญาว่าจะ...”
ตุ๊บ
คำพูดหนักแน่นอันโง่เขลาของผมดำเนินต่อไปเพียงครึ่งเดียวก็ต้องชะงัก เมื่อแรงอัดจากกำปั้นทรงพลังพุ่งตรงมายังกลางลำตัว
ผมทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าทันที ตามด้วยคุณพิชยะที่ย่อตัวลงแล้วยิ้มเย็น “ถ้ายังอยากเจอหน้าลูกสาวลุงอยู่ ไม่ยากเลย ก็แค่หัดเจียมเนื้อเจียมตัว”
“...” ขณะจุกเสียดจนแทบกระอักไอเป็นเลือด ผมมองเลยหัวไหล่ของท่านไป พบว่ารถคันที่เมย์ถูกลากขึ้นไปหายไปจากรัศมีสายตาแล้ว
อย่างน้อย เธอก็ไม่เห็นตอนผมถูกทำร้าย โล่งอกไปที...
