“ไหน ๆ วันนี้ก็เป็นวันดี เราว่าเราคงต้องเอาเรื่องคะแนนไปบอกท่านสักหน่อยแล้ว” ยามกล่าวถึงใครสักคนที่ผมไม่รู้จัก แววตาของเธอฉายความเศร้าหมองเพียงเล็กน้อย ทว่าครู่เดียวก็จางหายไป...ทำเอาผมสับสนเล็กน้อยว่าเธอเผยอารมณ์อ่อนแอนั่นออกมาเอง หรือเป็นผมที่ตาฝาดไป แต่ถ้าถามผม ผมก็คงภาวนาให้เป็นอย่างหลังมากกว่า “...แน่นอนว่าไม่ใช่พ่อแน่”
ไม่ปล่อยให้เคลือบแคลงนานเมย์ก็เฉลยรวดเร็วทันใจ ก่อนละสายตาจากไอศกรีมที่พร่องลงไปเพียงเล็กน้อย “ไปกับเรานะ เราอยากแนะนำนายให้ท่านรู้จัก”
ผมควรถามเธอว่าท่านคนนั้นที่เธอกล่าวถึงคือใคร ท่านอยู่ไกลไหม ใช้เวลาเดินทางนานเท่าไหร่ แต่ในครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้มเจิดจ้ายิ่งกว่าดวงตะวันในตอนนี้ รอยยิ้มที่คอยเยียวยาจิตใจ รอยยิ้มที่ทำให้ผมมีความสุขทุกครั้งเมื่อได้มอง ผมพลันลืมทุกอย่างจนหมดสิ้น รู้อีกทีก็พยักหน้าตอบรับเธอโดยไม่หยุดคิดแม้เพียงเสี้ยววินาที
ผมจะทำยังไงกับความรู้สึกบ้า ๆ
