"ถ้ายังไงพรุ่งนี้ไปเช็คที่โรงพยาบาลอีกรอบนะครับ" พี่หมอกุ้งย้ำอีกรอบ โดยที่ดาราชายหันมองบรรดาญาติๆ และเหลียวมองฉันเป็นจุดสุดท้าย
"ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ" คุณยายฉีกยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา "พวกเธอก็ไปได้แล้ว จะมาห้อมล้อมอะไรนักหนา ไม่ต้องห่วงเรื่องพินัยกรรมหรอกนะฉันพูดคำไหนคำนั้น" คุณยายบอกบรรดาลูกสาวที่ปั้นหน้ายิ้มให้ดาราชาย ลูกสาวทั้งสามยิ้มเจื่อนและพากันเดินออกไป
"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" พี่หมอกุ้งเหลือบมองนาฬิกาที่บ่งบอกว่าน่าจะถึงเวลาเข้าเวร
"จ้ะ" คุณยายพยักหน้ารับ ฉันจึงเดินออกมาส่งพี่หมอเหมือนเช่นเคย
"คุณบัลลังก์ฟื้นแล้วจากนี้หนูดีคงกลับไปทำงานเหมือนเดิมแล้วใช่ไหม?" พี่หมอกุ้งเอ่ยขึ้นระหว่างที่เรากำลังเดินไปที่รถ และตอนนี้มันฉุกละหุกกระทั่งฉันตั้งรับไม่ทัน
"คงจะเป็นแบบนั้นแหละค่ะ" ฉันยิ้มอ่อนให้พี่หมอกุ้ง คิดแล้วก็น่าใจหายหลายเดือนที่ผ่านมาฉันชินกับการดูแลร่างของวิญญาณตัวป
