"เอาเป็นว่า ถ้าตาเมฆหายเป็นปกติ หนูดีจะกลับไปทำงานต่อหรือจะอยู่กับยายก็ได้นะจ๊ะ" คุณยายพูดขึ้นเพราะฉันกำลังพูดกับท่านถึงเรื่องการว่าจ้างฉัน
"หนูจะกลับไปทำงานต่อค่ะ" ฉันบอกถึงความตั้งใจ
วันนี้ฉันและคุณยายพาดาราชายไปพบหมอตามนัด และผลตรวจออกมาว่าสมองไม่ได้กระเทือนจนทำให้จำอะไรไม่ได้ แต่อาจจะใช้เวลาในการฟื้นตัวสักพักเพราะเขาหลับไปหลายเดือน และการดูแลเขาระหว่างที่รอให้ฟื้นตัวก็คือหน้าที่ของฉัน ซึ่งคุณยายท่านมอบให้ แต่ฉันไม่อยากจะทำหรอก
เพราะฉันเบื่อหน้าของคนขี้เก๊ก
"แบบนี้ยายคงจะคิดถึงหนูมาก" แล้วท่านก็ทำหน้าเศร้า และมันก็ได้ผลเพราะมันสะกิดใจของฉันเต็มๆ
"ถ้าคุณยายไม่ว่าอะไรหนูจะแวะมาหาบ่อยๆนะคะ"
"ถ้าเรื่องงานมันเป็นความต้องการของหนูยายก็คงจะขัดไม่ได้ เอาเป็นว่ารอตาเมฆหายแล้วเราค่อยคุยกันอีกทีนะจ๊ะ"
"แบบนั้นก็ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นหนูขอไปดูคุณเมฆก่อนนะคะว่าเขาตื่นหรือยัง"
จากนั้นฉันก็เดิน
