สัมผัสรัก

สัมผัสรัก 7 ห่วง

'นายโอเคไหม' สื่อสารผ่านการคิดในใจกับวิญญาณที่ยืนมองร่างตัวเองอยู่ ภายในห้องมีแค่ฉันและเขา

หลังจากที่ฉันทานข้าวเสร็จฉันก็รีบขึ้นมาหาเขา โดยข้ออ้างที่ว่าต้องเช็ดตัวให้ร่างที่นอนหลับใหล ส่วนคุณยายท่านก็ว่าจะไปนอนพัก คุณชานนท์เขาเพิ่งกลับเมื่อครู่หลังจากที่มาดูอาการพี่ชายต่างพ่อ

('เรื่องอะไร') เขาตอบคำถามแต่ไม่หันมามองฉัน

'ทุกเรื่องไง'

('ไม่') เขาตอบห้วน ๆ ซึ่งคงจะเป็นเรื่องจริงที่ว่าเขาไม่โอเค

'เอาน่า แม่นายเขาอาจจะไม่ว่างจริง ๆ นั่นแหละ'

('เดี๋ยวนะ! ฉันว่าเธอคงจะกำลังเข้าใจผิด ที่ฉันไม่โอเคคือเรื่องเข้าร่างไม่ได้ ทั้งที่ฉันพยายามตลอด ซึ่งมันคือสิ่งที่คนอย่างฉันกำลังจะรับไม่ได้! บางทีฉันก็อยากจะตายไปซะ เพราะฉันขี้เกียจที่จะพยายามโดยไม่เห็นแม้ความสำเร็จ') ดาราชายคนดังรีบหันมาจ้องหน้าฉันพร้อมกับอธิบายเหตุผลคำว่าไม่ของเขา

'เอ้า แล้วเรื่องแม่นาย?' ทำหน้าสงสัย ก็ฉันเห็นเขามีสีหน้าไม่ดีตั้งแต่เริ่มเห็นน้องชายต่างพ่อ ใครต่อใครก็ต้องไม่พอใจกันทั้งนั้นแหละที่แม่ให้ความสนใจอีกคนจนอีกคนโดนมองข้าม

('ฉันมียายที่เลี้ยงดูทะนุถนอมมาอย่างดี แค่ความรักที่ยายมีให้ฉันมันก็มากพอแล้ว ทำไมฉันต้องไปไขว่คว้าวิ่งตามความรักที่ไม่มีวันได้รับ และอีกอย่างที่สำคัญ...เธอคงลืมไปแล้วใช่ไหมยัยเต่า') เขาจ้องหน้าฉันแบบจริงจังและค่อย ๆ ขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ฉันเรื่อย ๆ เหลืออีกแค่คืบเดียวเท่านั้น! ใบหน้าของเราจะติดกัน

ทำไม? ทำไมเป็นแบบนี้ ทำไมหัวใจของฉันถึงแต้นแรงแทบจะทะลุแบบนี้ล่ะ

ลืมอะไร! ตกลงฉันลืมอะไรไปฉันคิดไม่ออกจริง ๆ

"ละ ลืมอะไร ฉันคิดไม่ออกหรอก!" รีบเปล่งเสียงพูดเมื่อคนตรงหน้าทำท่าคล้ายจะจูบฉัน

('หึ นี่เธอตื่นเต้นใช่ไหม เธอคงกำลังคิดว่าฉันจะจูบเธอ') เขายิ้มร้าย

'หรือไม่จริง' ฉันรีบถกเถียง

('จริง แต่ฉันเป็นวิญญาณฉันจะจูบเธอได้ไงล่ะ')

'เออจริง งั้นฉันลืมอะไร' เฉไฉเปลี่ยนเรื่อง ฉันใจเต้นแรงจริง ๆ ฉันจะให้เขารู้ไม่ได้ ไม่งั้นคนหลงตัวเองแบบเขาคงจะดีใจเวอร์ที่ทำให้คนแบบฉันมีความรู้สึก

('ก็เธอมันยัยเต่าไง เลยลืมว่าฉันคือดาราดังที่สาว ๆ ต่างคลั่งไคล้ สาวคนไหนก็อยากจะแนบชิดทั้งนั้น ซึ่งฉันไม่จำเป็นต้องเรียกร้องหาความรักจากคนที่ทำหน้าที่เพียงแค่เบ่งฉันออกมาแล้วทอดทิ้งด้วยซ้ำ') แล้วเขาก็หยิบยกความดังมาทับถมความทุกข์ที่ฉันคิดว่าเขาทุกข์ใจหนักหนา

'นายไม่ต้องฝืนก็ได้นะ ระบายกับฉันได้ยังไงซะฉันก็ไม่บอกใครอยู่แล้ว' ฉันเสนอตัวเพราะคิดว่าเขาอาจจะแสร้งร่าเริงเพื่อปกปิดความทุกข์ไว้ในใจเพียงคนเดียว

('เฮ้อ เธอคงจะไม่เชื่อแต่ที่ฉันพูดคือเรื่องจริง ตอนเด็ก ๆ ฉันอาจจะต้องการความรักจากคนที่ขึ้นชื่อว่าแม่และพ่อ แต่เมื่อโตมาโลกก็สอนให้ฉันได้เรียนรู้การอยู่คนเดียว ฉันเข้าวงการเพราะอยากอวดความสามารถและความหล่อ ไม่ใช่เข้าเพราะต้องการให้เขาทั้งสองหันมาสนใจ ทีนี้เข้าใจหรือยังยัยเต่า')

'เข้าใจก็ได้' รีบตอบรับเพราะไม่อยากจะฟังความหลงรูปลักษณ์ของเขา คนอะไรหลงตัวเองที่สุด

('คนขี้ลืมแบบเธอ ถ้าฉันเข้าร่างได้เธอจะลืมฉันไหม') จู่ ๆ เขาก็มีสีหน้าจริงจัง

นั่นสิ คำถามนี้ทำไมฉันไม่เคยคิดนะ ถ้าเขาฟื้นเขาจะจำกันได้ไหม ในเมื่อตลอดเวลาที่ผ่านเขาเข้ามาสร้างเรื่องให้หัวใจของฉันว้าวุ่นตลอดเวลา แล้วถ้าวันหนึ่งเขาหายไปฉันจะรู้สึกยังไงนะ

'ฉันไม่ลืมอะไรง่าย ๆ ขนาดนั้นหรอก แล้วนายล่ะจะลืมฉันไหม' ฉันไม่ใช่คนความจำสั้นถ้าหากฉันได้ตั้งใจสนใจอะไรแล้ว ฉันจะจดจำไว้ตลอด เพียงแต่ว่าหากเรื่องไหนที่ฉันไม่สนใจฉันจะไม่จำ

('ฉันจะใช้หัวใจจดจำเธอไว้ ถ้าหากฉันฟื้นฉันสัญญาว่าฉันต้องจำเธอได้') ไม่คาดคิดสักนิดว่าเขาจะพูดประโยคนี้ออกมา ประโยคที่ทำให้คนที่ไม่เคยรู้จักความรักใจเต้นแรงได้เพียงนี้

'นายพูดเหมือนบทละครที่พระเอกบอกรักนางเอก'

('ฉันไม่เคยเป็นพระเอก ฉันเคยเป็นแต่ตัวร้าย ฉันไม่เคยรักใครนอกจากยาย แต่ฉันคิดว่าฉัน...กำลังรักเธอ')