สัมผัสรัก

สัมผัสรัก 4 เฉย

('ทำไมขี้เซาจัง ถึงเวลาไปดูแลร่างฉันแล้ว') เสียงนี้ดังเข้ามาในโสตประสาทการได้ยินของฉัน แต่ฉันเหนื่อยไง รู้สึกเพลียคงจะใกล้ถึงวันนั้นของเดือนแล้วแน่เลย

('นี่ ฉันรู้ว่าเธอได้ยิน ตื่น ๆ') ทำไมฟ้าช่างโหดร้าย ส่งวิญญาณตนนี้มาให้ฉันรู้จักนะ

('เธอกำลังว่าฉันใช่ไหม')

'ฉันเกลียดนาย ได้ยินไหมฉันเกลียดนาย' ฉันว่าเขาในใจยังคงหลับตาดังเดิม

('คนอย่างฉันคนชอบทั่วประเทศ มีแต่เธอนั่นแหละยัยเต่าล้านปี ยัยคนไม่มีความรู้สึกคนหล่อ ๆ อยู่ตรงหน้าแทนที่จะกรี๊ดดันวางท่าเฉยเมย')

'ฉันจำได้ว่านาฬิกาปลุกยังไม่ดัง แสดงว่ายังไม่ถึงเวลาตื่น นี่นาย...' ฉันลืมตาขึ้นกะจะใส่เขาเต็ม ๆ ที่บังอาจมารบกวนเวลานอนอันมีค่าของฉัน

แต่แล้วทุกอย่างก็ต้องหยุดชะงัก! เมื่อฉันลืมตาขึ้นเห็นใบหน้าคมจ่อชิดที่ใบหน้าของฉัน

ตึก ตัก ตึก ตัก! เสียงจังหวะหัวใจของฉันมันเต้นแรงผิดปกติ ใบหน้าร้อนผ่าวทุกอย่างรอบตัวของฉันเหมือนหยุดนิ่ง สายตาสองคู่จ้องมองกัน ใบหน้าของดาราชายตัวร้ายในจอค่อยๆเลื่อนขยับเข้าประชิดใบหน้าฉัน ปากหนากำลังจะประกบริมฝีปากของฉัน

ฟุบ! เหมือนมีบางอย่างแทรกผ่านตัวของฉันไป สติของฉันเริ่มกลับคืนมาแล้วสิ่งที่เคลื่อนผ่านก็คือวิญญาณของนายบัลลังก์นั่นเอง

'ฉันเกือบจะจูบกับวิญญาณเหรอเนี่ย? ตั้งแต่เกิดมาริมฝีปากของฉันไม่เคยมีใครได้สัมผัสเลยนะ'

('อย่าบอกนะว่าเต่าล้านปีแบบเธอยังไม่เคยมีแฟน') เสียงนี้ดังขึ้น ทำให้ฉันนึกขึ้นได้ว่าการคิดในใจไม่ได้ปลอดภัยอย่างที่เคยเป็นมา

"มันเรื่องของฉันไหม แล้วก็เลิกเรียกฉันว่าเต่าล้านปีด้วย!" ฉันโวยวายเพราะเริ่มจะไม่พอใจกับสิ่งที่นายบัลลังก์เอ่ยเรียก เต่าล้านปีบ้าอะไร ฉันแค่ไม่ชอบละครทีวี ฉันกลายเป็นเต่าเลยหรือไง

('ฉันไม่เลิก เธออะมันเต่าล้านปี เฉิ่มเชยเป็นที่สุดเห็นแล้วไม่สะดุดตาสะกิดใจสักนิด ไม่เหมือนบรรดาผู้หญิงของฉันที่มองทีไรก็รู้สึกอยากขึ้นเตียงด้วยทุกที') เขาพูดหน้าตาเฉย ละเลยความรู้สึกของฉันที่ฟังแล้วรู้สึกจี๊ดที่หัวใจ ฉันรู้ว่าที่เขาพูดมันเรื่องจริง แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเอาฉันมาว่า ฉันจะเฉิ่มจะเชยแล้วจะทำไม ก็ฉันสวยใสในแบบของฉัน ฉันสวยธรรมชาติไร้เครื่องสำอางหนา ๆ ที่ต้องคอยโบกตลอดเวลา

โรงพยาบาล...

('ยัยเต่านี่เธอจะไม่พูดกับฉันเลยใช่ไหม') เสียงของนายบัลลังค์ยังคงดังขึ้นมาเรื่อย ๆ ใช่แล้ว ฉันไม่สนใจเขาตั้งแต่ที่เขาว่าฉันเมื่อเช้านี้ หลังจากนั้นฉันก็เลือกที่จะเพิกเฉย ทำเป็นไม่เห็นไม่คุย ฉันมาดูแลร่างของเขาก็จริงแต่ไม่ได้สนใจวิญญาณของเขาไง ร่างหนาที่นอนนิ่งหลับใหลเหมือนคนนอนหลับไปเฉย ๆ พี่หมอกุ้งบอกว่าอีกสองเดือนเขาถึงจะออกจากโรงพยาบาลและกลับไปรักษาตัวที่บ้านได้ ฉันภาวนาในใจอยากจะให้เขาฟื้นขึ้นมาในเวลาสองเดือนนี้ เพราะฉันไม่อยากจะเอาตัวเองไปคลุกคลีกับบุคคลอื่นมากจนเกินไป

ไม่ชอบสร้างสัมพันธ์มากนัก

('เธอคิดว่าตัวเองสำคัญมากหรือไงถึงได้ทำเมินฉัน ฉันไปหาคนที่มองเห็นฉันแบบที่เธอเห็นก็ได้ คิดว่าง้อหรือไงยัยเต่า') จากนั้นเขาก็หายไปทันใด หึ ถูกเลี้ยงมาแบบไหนกันนะ ถึงได้ไม่แคร์ความรู้สึกของคนอื่นบ้างเลย

สามวันต่อมา...

ฉันยังคงอยู่ดูแลร่างของนายบัลลังก์ตลอด ขนย้ายข้าวของบางส่วนมาไว้ที่โรงพยาบาล เพื่อที่จะได้ไม่ต้องไป ๆ มา ๆ เพราะคุณยายของดาราชายไม่อยากให้ฉันห่างจากหลานชายของเขา ท่านบอกว่ากลัวคนจะปองร้ายหลานชายของท่าน ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าจะมีไหมคนที่คิดร้ายแบบนั้น

ตั้งแต่วันนั้นดาราชายเขาก็หายไปเลย สงสัยคงจะเจอคนที่มองเห็นเขาได้เเล้วมั้ง มันก็เหงา ๆ ดีนะที่เขาไม่โผล่มาให้ฉันเห็น ส่วนวิญญาณตนอื่นฉันก็ยังคงเห็นดังเดิม แต่พวกเขาไม่สามารถส่งเสียงให้ฉันได้ยินได้

"นายนอนนานไปแล้วนะ ทำไมไม่ตื่นขึ้นมาล่ะ ไม่คิดถึงงานและสาว ๆ ของนายหรือไง ฉันไม่อยากจะดูแลนายตลอดไปหรอกนะ" ฉันพึมพำกับร่างหนาที่หลับใหลระหว่างที่ฉันทำกายภาพบำบัดเพื่อให้ร่างกายของเขาได้ขยับเขยื้อน

เอาจริงคือฉันก็พูดแบบนี้ทุกวันตั้งแต่เริ่มดูแลเขานั่นแหละ

('ขอโทษได้ไหม') เสียงทุ้มที่ห่างหายไปสามวันกระซิบที่ข้างหูของฉันอย่างแผ่วเบาขณะที่ฉันเคลิ้มหลับข้างเตียงของเจ้าของเสียง

('ยกโทษให้ความปากหมาของฉันเถอะนะ ฉันคุยกับใครไม่ได้เลย ไม่มีใครเห็นฉันสักคน') เขายังคงพูดต่อโดยที่ฉันลืมตาฟังเขาเงียบ ๆ คงจะไม่มีใครแล้วสินะถึงกลับมาหาฉัน

('ยัยเต่า ฉันขอโทษ...นี่เธอเป็นคนแรกเลยนะที่ฉันขอโทษอะ')

'ฉันคงต้องภูมิใจสินะ' ฉันว่าในใจและเหล่สายตามองเขา

('ใช่สิ เธอต้องดีใจที่ดาราดังอย่างฉันขอโทษเธอ ตกลงยกโทษให้ฉันนะ') เขาโผล่หน้ามาข้างฉัน สีหน้าและท่าทางของเขากำลังรอลุ้นคำตอบ ฉันก็ไม่ได้โกรธอะไรเขามากมายหรอกนะ เข้าใจว่ามันคงจะปรับตัวยากที่จู่ ๆ ต้องออกจากร่าง

'อืม'

('เย้ ขอบคุณนะยัยเต่า') ดาราชายโผเข้ากอดฉัน แต่เขาก็ผ่านร่างของฉันไป หึ ไม่เข้าใจหรือไงว่าตัวเองเป็นวิญญาณ

('ลืมไป กอดไม่ได้') เขายิ้มเจื่อน

'ช่วยเลิกเรียกฉันว่ายัยเต่าด้วยนะ ฉันมีชื่อ' บอกเขาในใจ คือฉันไม่โอเคกับสรรพนามนี้จริง ๆ

('ไม่ได้ ชื่อนี้แหละฉันชอบ')

'แต่ฉันไม่ชอบ'

('แต่ฉันชอบไง')

'เฮ้อ' ขี้เกียจที่จะเถียงต่อ จึงเลือกที่จะปล่อยเลยตามเลย หลังจากที่เหงาหงอยมาสามวันจากนี้คงจะวุ่นวายเหมือนเดิมสินะ

เอ๊ะ! หรือจะมากกว่าเดิม?