Malakas ang pagkabog ng dibdib ko ngayon. Yung tipong parang lalabas na ang puso ko sa dibdib ko dahil sa sobrang kaba. Pinagpapawisan pa ako kahit na air conditioned naman ang kwarto na to.
Hanggang sa maya-maya pa ay napalaki ang mata ko at lihim akong napa singhap nang maramdaman ko an biglang gumalaw ang kama na kinahihigaan ko. Napalunok pa ang laway ko at idagdag pa na ang gulo-gulo ngayon ng isip ko.
“Sweetie, I know you are still up,”wika nang isang pamilyar na boses mula sa may likuran ko. At dahil nakatagilid ako ngayon sa pagkakahiga ko kaya hindi ko siya nakikita pero alam kong si Pierce siya.
Hindi ko alam kung paano ako nakapunta dito sa kwarto na ‘to. Actually, hindi ko nga alam kung ano ba ang itsura ng buong silid dahil medyo madilim ang paligid saka tanging dim na ilaw
