'ก๊อกๆๆ' เสียงเคาะประตูห้องนอนของปักษ์ดังขึ้นระหว่างที่พริมพิจิกากำลังบรรจงเช็ดแผลที่บริเวณฝ่ามืออย่างเบามือ
"เดี๋ยวฉันไปเปิดเองค่ะ“ คนตัวโตชักสีหน้าหงุดหงิดในขณะที่ร่างบางลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู
"แม่เพิ่งจะส่งแขกกลับบ้านหมด ตาปักษ์เป็นยังไงบ้างลูก" คุณปักษิณาเดินตรงเข้ามาหาบุตรชายที่นั่งทำหน้าบึ้งตึงอยู่บนโซฟาด้วยความเป็นห่วง
"ไกลหัวใจครับแม่ แผลแค่นี้เอง" ชายหนุ่มรีบพันแผลที่มือของตนเองก่อนที่ผู้เป็นมารดาจะเห็นและเอาแต่บ่นเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา
"เมื่อไหร่แกจะเลิกโวยวายเพราะเรื่องนี้ซะที เรื่องมันผ่านมาจะสิบปีแล้วทำไมยังไม่เลิกอาฆาตแค้นเขาอีก" นางตัดพ้อบุตรชายด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย แม้เหตุการณ์เช่นนี้จะไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยครั้งทว่าผู้เป็นมารดาก็ย่อมไม่อยากเห็นบุตรชายมีความรู้สึกอาฆาตแค้นใดๆในใจ
"ผมสัญญาว่าผมจะอาฆาตแค้นครับ" ปักษ์พูดเสียงเรียบในขณะที่สายตาจ้องมองไปยังพริมพิจิกาซึ่งกำลั
