ตอนที่ 4 อวดดี
1739 Words
"คิดว่าฆ่าได้ก็ลองดู" ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอจะเอาปัญญาที่ไหนมาฆ่าเขาได้
"แต่ก่อนที่จะฆ่าฉัน ตอนนี้ฉันขอจัดการกับคนอวดดีแบบเธอก่อนแล้วกันนะ" พูดจบคามินก็จับสองขาเรียวสวยของอันนาแยกออกจากกันอีกครั้ง มือหนาเกี่ยวดึงแพนตี้ตัวน้อยไปด้านข้าง มืออีกข้างปลดเข็มขัดและกระดุมรูดซิปกางเกงของตัวเองลงลวกๆ ดึงเอาแก่นกายใหญ่ที่ตื่นตัวเต็มออกมาก่อนที่จะกระแทกแก่นกายใหญ่เข้าไปในช่องทางรักที่แสนคับแน่นอย่างรุนแรง ไร้การเล้าโลมเพื่อเปิดทาง
ปึก! สวบ!
"กรี๊ดดดดดด!" ด้วยความตกใจและความเจ็บปวดที่ได้รับ ทำให้เธอส่งเสียงกรีดร้องออกไปสุดเสียงอย่างไม่อาจจะกลั้นได้
"ถ้าไม่อยากเล่นหนังสดให้พวกลูกน้องฉันดูก็เงียบ"
"อึก! ฉันเจ็บ…"
แทนที่เขาจะเห็นใจ เขากับยิ่งกระแทกกระทั้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อตอนนี้อารมณ์ความต้องการกำลังพุ่งสูงบวกกับความโมโหที่เธอกล้ามาอวดดีกับเขา ทำให้เขายิ่งอยากจะเอาชนะเธอให้ได้
ปึก! ปั๊บๆๆ
"อื้อออ จะ...เจ็บ…" สุดจะทนไหวกับความเจ็บปวดที่ได้รับ จนต้องเอ่ยปากบอกเขาอีกครั้งเสียงแผ่ว เผื่อว่าเขาจะเห็นใจเธอบ้างสักนิดก็ยังดี
คามินไม่ได้ตอบอะไรนอกจากเอวสอบที่ขยับช้าลงเล็กน้อย ถ้าเธอไม่ดื้อและไม่ต่อต้านเขาเธอคงจะไม่เจ็บตัวแบบนี้ หรือไม่บางทีเขาอาจจะใจดีกับเธอก็ได้
"อ่าาาาส์~ แน่นฉิบ!" คามินกระแทกแก่นกายใหญ่เข้าออกช่องร่องรักด้วยอารมณ์ปรารถนาที่เต็มเปี่ยม
"อื้อ! เบาๆ ฉันเจ็บ!"
"ซี๊ดดด"
ตับๆๆ ตับๆๆ
สองมือเล็กเกาะไหล่ของเขาไว้แน่นพร้อมกับจิกเล็บลงกับไหล่เขาเพื่อระบายความเจ็บปวดที่ได้รับจากเขา
"อึก!! เจ็บ… ฉันเจ็บ" น้ำเสียงอ่อนแรงและร่างกายที่อ่อนแอตอนนี้มันเกินจะรับไหวแล้วจริงๆ เขามันใจร้ายที่สุด
ใครบอกว่าการมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งมันสุขสมอย่างมีความสุข สำหรับเธอแล้วมันมีแต่ความรุนแรงและโหดร้ายป่าเถื่อนเต็มไปหมด เธอไม่เห็นว่ามันจะมีความสุขอย่างที่ใครต่อใครเขาว่าเลยสักนิด ไม่มีเลย…
"อ่าาาส์~ เสียวไปทั้งลำเลยว่ะ" ความต้องการทางกามอารมณ์ที่กำลังเสียวซ่าน ไม่ได้ทำให้เขาเห็นใจเธอเลยสักนิด ยิ่งร่องรักเธอขมิบรัดตัวตนเขาแน่นเท่าไหร่ เขายิ่งเพิ่มแรงกระแทกเข้าใส่ไม่ยั้ง
"อ้ะ! ฉะ...ฉันไม่ไหวแล้ว เจ็บ…"
คามินที่เอาแต่กระแทกแก่นกายเข้าใส่ร่องรักของเธอไม่ได้ดูเลยว่าร่างบางที่มอบความสุขให้เขานั้นหมดสติไปแล้วด้วยความเจ็บปวดที่เกินจะรับไหว
ปึก! ปึกๆๆ
"อ่าาาาสส์!" เสียงพร่าครางกระเส่าอย่างสุขสมใจ เมื่อความต้องการที่มีถูกปลดปล่อยเข้าใส่ในร่องรักคับแน่นของเธอ
"ให้ตายสิวะ!" เสียงเข้มสบถเมื่อเพิ่งจะเห็นว่าร่างบางในอ้อมกอดหมดสติไปแล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ จากที่อารมณ์ดีที่ได้ปลดปล่อย แต่ก็ต้องมาอารมณ์เสียอีกครั้งเพราะเธอ
มือหนาดันร่างบางที่หมดสติซบลงที่ไหล่เขาออกห่าง ก่อนจะจัดการใช้มือข้างหนึ่งแต่งกายให้ตัวเองอย่างลวกๆ มืออีกข้างโอบประคองคนหมดสติไว้มั่น ก่อนจะอุ้มคนไร้สติขึ้นมาบนห้องนอนตัวเอง ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องให้เธอขึ้นมานอนบนเตียงเดียวกับเขา ทั้งๆ ที่เขาสามารถทิ้งเธอให้นอนหมดสติในห้องครัวเหมือนเดิมก็ได้
วันต่อมา…
"ถ้าตื่นแล้วก็กลับไปห้องเธอซะ อย่ามาทำตัวสบายบนเตียงฉัน"
เพียงแค่ลืมตาตื่นยังไม่ทันที่อันนาจะได้เอื้อนเอ่ยอะไรออกมา เสียงปีศาจร้ายที่เธอคุ้นเคยดีก็ดังขึ้นทันที
"ถ้ารังเกียจฉันขนาดนั้นก็ควรทิ้งฉันให้นอนที่ห้องครัวสิ ไม่เห็นต้องลำบากพาฉันขึ้นมานอนบนเตียงคุณแบบนี้เลย" อันนาตอบกลับเสียงเรียบ พยุงร่างกายอันบอบช้ำลุกจากที่นอนของเขา ก่อนจะเดินไปที่ประตูห้องอย่างเชื่องช้า
"ปากดี! เก่งให้ได้ตลอดนะ"
ปัง!
เสียงประตูปิดลงอย่างแรงด้วยฝีมือของอันนา ทำให้ลูกน้องคนสนิทของคามินที่กำลังจะเดินมาตามเจ้านายหนุ่มของเขาถึงกับชะงัก
"เอ่อ... ผมว่าคุณดูไม่โอเคนะครับ" เจมส์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสภาพร่างกายที่ดูไร้เรี่ยวแรงของอันนา ไหนจะใบหน้าที่ซีดเซียวนั่นอีก ผู้หญิงตัวเล็กๆ แบบเธอจะต้องมาเป็นนางบำเรอสวาทของเจ้านายเขา เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้จริงๆ
"ฉันไม่เป็นไร ขอตัวนะคะ" พูดจบอันนาก็เดินลงบันไดไปอย่างเชื่องช้า
"นายแม่ง… ไม่สงสารเธอบ้างหรือไงกันวะ" เจมส์สบถเบาๆ ถึงจะอยากช่วยแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะทุกคนที่นี่มีหน้าที่ทำตามคำสั่งเท่านั้น
"มึงสงสารตัวเองก่อนดีไหม" คามินที่เดินออกมาได้ยินเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ
"นะ…นาย คือ...ผมขอโทษครับ" เสียงเข้มของคามินเอ่ยขึ้น ทำให้เจมส์ถึงกับลนลาน เพราะเผลอนินทาผู้เป็นนายไปทั้งที่ยืนอยู่หน้าห้อง
คามินปรายตามองก่อนจะเดินนำหน้าลูกน้องคนสนิทลงไปด้านล่าง เพื่อทานมื้อเช้าอย่างปกติเช่นทุกวัน
"แล้วเรื่องที่ให้ไปจัดการถึงไหนแล้ว" เสียงเข้มเอ่ยถามถึงความคืบหน้าของงานที่สั่งให้ไปจัดการ
"เรียบร้อยครับนาย รอแค่รายละเอียดจากนายครับ"
"งั้นมึงไปตามมันมาพบกูที่โกดัง เดี๋ยวกูจะคุยเอง" การส่งของครั้งต่อไปสำคัญและอันตรายมาก ในหัวของเขามีแผนการเต็มไปหมด เพราะฉะนั้นงานนี้ต้องมีคนทำแทนเขา เพราะงานนี้เป็นงานใหญ่ เขาต้องการคนคุมงานแทนและสามารถต่อลองกับลูกค้าได้
"ครับนาย"
"แล้วอันนาไปไหน ทำไมไม่เห็นมาช่วยแม่บ้านทำงาน" น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยถามขึ้น เมื่อไม่เห็นคนอวดดีเข้ามาช่วยงานแม่บ้านตามหน้าที่ นี่เธอคิดจะเล่นสงครามประสาทกับเขาหรือไงกัน
"เอ่อ… แม่บ้านบอกว่าเธอไม่สบายครับนาย" เจมส์ที่เพิ่งได้รับรายงานจากแม่บ้านเอ่ยขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ
คามินลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารเดินตรงไปที่ห้องพักของอันนาทันทีด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา ไม่รู้ว่าเธอจะเจอกับอะไรบ้าง แต่ที่แน่ๆ ดูจากท่าทางของคามินแล้วคงไม่ใช่เรื่องดี
แกร๊ก!
มือหนาเปิดประตูเข้ามาภายในห้องนอนเล็กๆ ก่อนจะเดินตรงไปที่ร่างบางที่นอนอยู่บนที่นอนเล็กแล้วกระชากแขนเธอขึ้นจากที่นอนอย่างแรง
"ลุกขึ้น! อย่ามาทำสำออยและคิดจะอู้งาน"
อันนาสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจปรือตาที่หนักอึ้งขึ้นมองเจ้าของการกระทำที่ป่าเถื่อนด้วยความยากลำบาก
"ใครอนุญาตให้เธอพัก ลุกขึ้นไปทำงาน" สีหน้าซีดเซียวของเธอไม่ได้ทำให้เขาเห็นใจเลยสักนิดเดียว
อันนาเบือนหน้าหนีเพราะกลัวว่าน้ำตาจะไหลลงมาให้เขาสมเพชเอาได้ ก่อนจะพยายามพยุงตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ตอนนี้เธออ่อนแอมากจริงๆ
เขามันใจร้าย เขามันไม่มีหัวใจ เขามันไม่ใช่คน เขามันคือปีศาจร้าย!
พรึ่บ!
ยังไม่ทันที่อันนาจะได้ก้าวเดินออกจากห้องสติอันน้อยนิดของเธอก็ดับวูบไปอีกครั้ง ยังดีที่คามินรับร่างบางที่หมดสติไปต่อหน้าได้ทันไม่งั้นมีหวังได้แผลเพิ่มแน่ๆ
"บ้าเอ้ย!" เสียงเข้มสบถอย่างหัวเสีย อุ้มร่างบางไว้ในอ้อมกอดและพาเดินขึ้นมาบนห้องตัวเอง ก่อนจะเอ่ยสั่งลูกน้องคนสนิทเสียงเข้ม
"ตามหมอให้กูด้วย"
"ได้ครับนาย" เจมส์ขานรับแล้วรีบไปทำตามคำสั่งทันที ไม่รู้ว่าคามินจะรู้ตัวไหมว่าท่าทางของเขาแสดงออกชัดเจนมากว่าเป็นห่วงอันนา
คามินวางร่างบางในอ้อมแขนแกร่งลงบนที่นอนตัวเองอย่างเบามือ มือหนายกขึ้นแตะหน้าผากมนเบาๆ เพื่อวัดอุณหภูมิในร่างกายเธอ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เวลาผ่านไปเพียงครึ่งชั่วโมงก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนจะถูกเปิดเข้ามาทันทีโดยไม่รอคำอนุญาต
"นายครับ หมอมาแล้วครับ"
"ตรวจให้ละเอียด" คามินเอ่ยขึ้นเสียงเรียบเมื่อลูกร้องคนสนิทพาหมอเข้ามาในห้อง
"เอ่อ... หมอขอความเป็นส่วนตัวสักครู่ได้ไหมครับ" คามินและเจมส์เดินออกมาเงียบๆ เพื่อให้หมอได้ตรวจดูอาการของเธออย่างละเอียดถี่ถ้วน
ผ่านไปกว่าสิบนาทีหลังจากที่หมอตรวจดูอาการของอันนาอย่างละเอียดเท่าที่จะทำได้ เพราะถ้าจะให้ละเอียดกว่านี้คงต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลอีกทีกับเครื่องมือที่ทันสมัยครบครัน
"คนไข้มีอาการอ่อนเพลียและมีไข้ขึ้นสูงนะครับ ที่สำคัญช่วงนี้งดการมีเพศสัมพันธ์ก่อนสักระยะนะครับ จากการตรวจดูพบว่าอวัยวะเพศของเธอฉีกขาดเล็กน้อย" หมออธิบายอาการของเธอให้เขาฟังตามรายละเอียดที่จดบันทึกไว้
คามินหันมองร่างบางบนเตียงด้วยสายตายากจะคาดเดา ก่อนจะพยักหน้าให้หมออย่างเข้าใจ
"ส่วนยาหมอจัดไว้ให้แล้ว ให้กินตามที่หมอสั่งเป็นเวลาจนกว่าจะหาย ถ้าไม่ดีขึ้นควรพาไปโรงพยาบาลครับ"
"..." คามินพยักหน้ารับเบาๆ อย่างเข้าใจ
"งั้นหมอขอตัวนะครับ"
หลังจากที่คุณหมอเดินออกจากห้องไป ร่างสูงก็นั่งลงบนเตียงข้างคนอวดดี สายตาคมจ้องมองร่างบางที่หลับไม่ได้สติบนเตียงอยู่แบบนั้นเนิ่นนาน ไม่รู้ว่าเขานั่งมองเธออยู่แบบนี้นานแค่ไหน แต่รู้ตัวอีกทีนัดสำคัญที่เขานัดกับลูกค้าไว้ต้องถูกเลื่อนออกไปก่อนอย่างไม่มีเหตุผล…
- Writer
