ตอนที่ 2 หน้าที่นางบำเรอ

1800 Words

สามวันต่อมา... "นายครับ เธอมาถึงแล้วครับ" "ดี! พาเข้ามา" ไม่เคยคิดมาก่อนว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างอันนาจะใจกล้าบ้าบิ่นขนาดนี้ ไม่คิดว่าเธอจะยอมมาเป็นนางบำเรอของเขาเลยสักนิด "ใจกล้ากว่าที่คิดนะ" ทันทีที่ลูกน้องพาอันนาเดินเข้ามา คามินก็เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ "..." อันนาทำเพียงแค่เงียบจ้องมองชายตรงหน้าด้วยแววตานิ่งเฉย ทั้งที่ในใจก็หวาดกลัวไม่น้อย "รู้ใช่ไหมว่าเธอมาที่นี่เพราะอะไร" เมื่อหญิงสาวร่างเล็กตรงหน้าไม่ยอมพูดกับเขา เขาจึงถามเข้าประเด็นทันที "รู้ค่ะ คุณจะให้ฉันทำอะไรก็รีบๆ พูดมาเถอะค่ะ" รู้ทั้งรู้ว่านางบำเรอต้องทำอะไร แต่ก็อดถามไม่ได้อยู่ดี ใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง เมื่อคามินเดินเข้าประชิดตัวดึงรั้งเอวคอดเข้าหาตัวเขา หมับ! "หึ! ก็เป็นงานง่ายๆ สบายๆ แค่นอนถ่างขาให้ฉันกระแทกก็พอ แค่นั้นแหละงานที่เธอต้องทำ" คามินกระซิบชิดใบหูทำเอาคนตัวเล็กในอ้อมกอดขนลุกซู่ไปทั้งตัว จากที่เคยคิดว่าตัดสินใจดีแล้ว แต่ตอนนี้กลับรู้สึกหวั่นใจกลัว หวังว่าเธอจะอยู่รอดปลอดภัยกลับไปหาพ่อเธอนะ "..." "หึๆ ถึงกับพูดไม่ออกเลยสินะ" มือหนากอดรั้งเอวคอดไว้แน่น อีกข้างก็ลูบไล้สะโพกงอนงามของอันนาไปมาไม่หยุด "นี่คุณ! หยุดนะ!" นี่มันอะไรกัน รู้หรอกว่าอยู่ในฐานะนางบำเรอ แต่นี่มันเกินไปไหมที่เขามาทำตัวรุ่มร่ามกับเธอแบบนี้ ทั้งที่อยู่ต่อหน้าลูกน้องของเขานับสิบคน "ลืมไปหรือเปล่าว่าเธอไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะต่อลองอะไรได้" น้ำเสียงไม่สบอารมณ์เอ่ยขึ้น เมื่อคนตัวเล็กในอ้อมกอดพยายามขืนตัวเองออกห่าง "มันจะเกินไปแล้วนะ!" "ไม่เกินไปหรอกคนสวย เพราะถึงยังไงพวกมันก็จะได้เห็นเรือนร่างเธออยู่ดี หึ" รอยยิ้มร้ายปรากฎบนใบหน้าหล่อคม "มะ...หมายความว่าไง" คำพูดของเขาทำเอาเธอแทบล้มทั้งยืน ที่เขาพูดมันหมายความว่ายังไงกัน เขาคงไม่ได้คิดที่จะส่งเธอให้ลูกน้องของเขาหรอกใช่ไหม "ก็หมายความว่า... นางบำเรออย่างเธอจะต้องทำตามที่ฉันบอกทุกอย่าง แม้กระทั่ง… ถ้าสั่งให้บำเรอพวกมันด้วยเธอก็ต้องทำ" คามินปรายตามองไปทางลูกน้องของตัวเองด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ "จำไว้ให้ขึ้นใจ ว่านางบำเรออย่างเธอไม่มีสิทธิ์ต่อรองอะไรทั้งนั้น" เขาพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะผลักคนตัวเล็กในอ้อมกอดออกอย่างแรง พรึ่บ! "อ้ะ! โอ๊ย!" ร่างบางที่ไม่ทันได้ตั้งตัวล้มลงกับพื้นจนศีรษะกระแทกกับพื้นแข็งๆ อย่างแรง ทำให้เธอต้องส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ของเหลวสีแดงเข้มไหลซึมออกมาจากข้างขมับเล็กช้าๆ โดยที่เจ้าของการกระทำก็ได้แต่ยืนมองนิ่งๆ ไม่ได้ตกใจอะไรที่เห็นเธอได้รับบาดเจ็บ "ไปเตรียมที่พักให้เธอ แล้วก็จัดการด้วย ฉันยังไม่อยากให้ใครมาตายในบ้านฉัน" คามินหันไปสั่งแม่บ้านเสียงเข้มก่อนจะเดินแยกออกมาทันที เขาไม่ใช่คนใจร้ายใจดำขนาดที่จะปล่อยให้เธอเลือดไหลหมดตัวตรงนี้หรอกนะ ที่พักสำหรับอันนาคือห้องคนใช้ด้านหลังคฤหาสน์หลังใหญ่ นางบำเรออย่างเธอคงไม่มีสิทธิ์อะไร นอกจากก้มหน้ารับกรรม สงสัยเมื่อชาติที่แล้วเธอกับเขาคงทำกรรมต่อกันไว้เยอะ ชาตินี้เลยต้องมาชดใช้กรรมนั้นร่วมกับเขาอีกครั้ง "ขอบคุณนะคะ" อันนาเอ่ยขอบคุณแม่บ้านที่ช่วยกันทำแผลและจัดเตรียมห้องพักให้เธอ "ไม่เป็นไรค่ะ มีอะไรขาดเหลือก็บอกได้นะคะ" แม่บ้านวัยกลางคนเอ่ยอย่างเป็นมิตร สงสารสาวน้อยคนนี้นักที่ต้องมาตกนรกทั้งเป็นแบบนี้ "ค่ะ" อันนาพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มบาง แม้จะเป็นการฝืนยิ้มแต่ก็พยายามยิ้มตอบออกไป "ตอนเย็นนายเรียกพบนะคะ อย่าไปสายนะถ้าไม่อยากโดนนายดุเอา" ก่อนจะเดินออกไปแม่บ้านคนเดินก็เอ่ยทิ้งท้ายไว้ เพื่อบอกให้อันนาเตรียมตัว เขาคงจะเรียกไปทำหน้าที่นางบำเรอสินะ เธอไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าขนาดนี้มาก่อนเลยสักครั้ง แต่ในเมื่อเลือกไม่ได้ก็ต้องยอมก้มหน้ารับกรรม เพราะนี่คือสิ่งที่เธอตัดสินใจเองเพื่อไม่ให้คนเป็นพ่อต้องมาลำบากเพราะความสุขสบายของเธอ ก๊อก ก๊อก ก๊อก "เข้ามา" "มาเร็วดีนี่ แต่ก็ดีแล้วล่ะ จะได้มีเวลาเล่นกับเธอนานๆ" เมื่อเห็นคนที่เปิดประตูเข้ามารอยยิ้มร้ายก็ปรากฎขึ้นทันที "..." "พ่อเธอไม่เคยสอนหรือไง ผู้ใหญ่พูดด้วยทำไม่ไม่พูด!" น้ำเสียงไม่พอใจของคามินไม่ได้ทำให้อันนารู้สึกหวาดกลัวเลยสักนิด เพราะตั้งแต่ที่ก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้ นั่นหมายความว่าเธอต้องยอมรับมันได้ทุกอย่าง แม้ตอนแรกจะหวาดกลัวอยู่ไม่น้อยก็ตาม "คุณจะทำอะไรก็รีบๆ ทำเถอะค่ะ" "หึ! ถอดเสื้อผ้าออก" "…" อันนายืนนิ่งไม่ได้ทำตามที่เขาสั่ง "เดี๋ยวนี้!" "…" ถึงอย่างนั้นอันนาก็ยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง "อย่าให้ฉันต้องโมโห" น้ำเสียงกดต่ำทำให้ร่างบางค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าด้วยความเชื่องช้า จนคนที่กำลังมองอยู่ถึงกับไม่พอใจ เดินเข้ากระชากร่างบางเข้าหาตัวก่อนจะฉีกกระชากเสื้อผ้าของเธออย่างไร้ความปรานี แควก!! คามินฉีกกระชากชุดที่เธอใส่อยู่จนขาดวิน มือหนารั้งต้นคอของเธอเข้ามาประกบปากจูบด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว หงุดหงิดกับการกระทำที่เชื่องช้าของเธอ "อื้อ!!" อันนาเบิกตาโพลงพยายามดิ้นให้หลุดจากสัมผัสรุนแรงของเขา แต่ก็ไร้ประโยชน์ เมื่อยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งพันธนาการเธอแน่นขึ้น มือหนาลูบไล้ไปตามเรือนร่างอันแสนเย้ายวนใจ บีบเค้นหน้าอกอวบใหญ่อย่างจาบจ้วงป่าเถื่อนและรุนแรง ก่อนจะถอนจูบออกให้เธอได้พักหายใจ เปลี่ยนมาซุกไซร้ซอกคอขาวเนียน ริมฝีปากหยักได้รูปดูดเม้มไปตามลำคอระหงจนเกิดรอยแดง พร้อมกับฝากรอยฟันคมไว้หลายจุด พรึ่บ! ตุบ! ร่างบางถูกผลักให้ล้มลงกับที่นอนอย่างแรง คามินรีบจัดการเสื้อผ้าตัวเองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตามขึ้นมาทาบทับร่างบางที่นอนนิ่งไม่คิดจะขัดขืน "อย่าตายก่อนล่ะ เพราะของฉันมันใหญ่และคงจะใหญ่กว่าผู้ชายทุกคนที่เธอเคยผ่านมาด้วย" คำพูดหยาบคายหลุดออกมาจากปากของเจ้าของการกระทำที่หยาบโลนที่ไม่ต่างจากคำพูด สวบ! ปึก! คามินกระแทกแก่นกายใหญ่สวนเข้าไปในร่องรักของคนตัวเล็กอย่างรุนแรง กัดฟันแน่นด้วยความรู้สึกคับแน่นจนแทบขยับต่อไม่ได้ ก่อนจะรีบก้มลงมองที่จุดเชื่อมต่อแล้วขยับดึงแก่นกายตัวเองออกช้าๆ จนเห็นคราบเลือดที่ติดอยู่บนแก่นกายแล้วถึงกับชะงัก "อึก!…" แม้จะเจ็บปวดแค่ไหนแต่อันนาก็ไม่คิดจะร้องขอความเห็นใจจากเขา ได้แต่เม้มปากตัวเองไว้แน่นไม่ให้ส่งเสียงร้องออกไป ปล่อยน้ำตาไหลอาบลงมาข่มเสียงร้องไว้อย่างเจ็บปวด "ซี๊ดดด!! แน่นฉิบ" ความคิดที่ว่าเธอคงผ่านผู้ชายมาหลายคนถูกลบล้างด้วยหยาดเลือดที่ชโลมแก่นกายใหญ่ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกผิดเลยสักนิดเดียวที่ทำรุนแรงกับเธอ "ทนให้ได้ตลอดแล้วกันนะ อ่าาส์" เขารู้ว่าเธอเจ็บ แต่เธอไม่คิดจะส่งเสียงร้องขอความเห็นใจจากเขาเลยสักนิด นั่นยิ่งเพิ่มความไม่พอใจให้เขามากขึ้น ที่ต้องมาเจอคนอวดดีแบบนี้ ปึก! ปั๊บๆๆ คามินกระแทกเอวสอบเข้าออกช่องทางรักที่แสนคับแน่นอย่างรุนแรง โดยไม่สนใจร่างบางที่นอนร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือดเลยสักนิด "ซี๊ดดด อ่าส์! แน่นไปหมด" "ฮึก…" มีเพียงเสียงสะอื้นและหยาดน้ำตา ไม่มีแม้แต่เสียงครางที่คามินอยากได้ยิน ปั๊บๆๆๆ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นห้องนอนหรูของเขาอย่างต่อเนื่อง เมื่อคนตัวโตขยับสะโพกสอบกระแทกกระทั้นเข้าใส่รัวๆ "อ่าาส์~ เก่งเหมือนกันนี่ ซี๊ด!" ไม่คิดว่าเธอจะใจแข็งและมีความอดทนได้มากถึงเพียงนี้ อันนาหลับตาลงไม่อยากมองภาพที่เป็นเหมือนฝันร้ายนี้ ความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้าใส่มันเหมือนกับว่าร่างกายจะแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ "เจ็บ… ฮึก! จะ…เจ็บ" สุดท้ายเธอก็ฝืนความเจ็บปวดที่มีไม่ไหว น้ำเสียงแหบแห้งเบาหวิวเอ่ยออกมาด้วยความทรมาน "หึ นึกว่าจะแน่" เมื่อได้ยินคนตัวเล็กที่อวดดีเอ่ยปากว่าเจ็บ ก็ทำให้เขายกยิ้มอย่างเย้ยหยัน ไม่ได้ผ่อนแรงที่กระทำอยู่ลงเลยสักนิด สะโพกยังคงทำหน้าที่กระแทกกระทั้นแก่นกายใหญ่เขาออกในร่องรักคับแน่น รับรู้ได้ถึงการบีบรัดจากภายในพร้อมกับร่างบางที่เกร็งกระตุกเฮือกขึ้นมา เมื่อรับรู้ได้ถึงร่างกายที่เกร็งกระตุกคามินกระแทกเข้าใส่ไม่ยั้ง "อ่าาาส์!" สายธารน้ำกามสีขาวขุ่นผสมหยาดเลือดบริสุทธิ์ถูกปลดปล่อยเข้าใส่ในช่องทางรักที่แสนคับแน่นอย่างไม่ได้ตั้งใจ เพราะความคับแน่นจากภายในทำให้เขาดึงตัวตนของตัวเองออกไม่ทัน ร่างบางที่ใบหน้าอาบไปด้วยหยาดน้ำตา ร่างกายกระตุกเบาๆ หลังจากที่เจ้าของการกระทำป่าเถื่อนถอดถอนตัวตนของตัวเองออกไป "เสร็จหน้าที่ของเธอแล้วก็ออกไปซะ อ้อ! แล้วก็อย่าลืมหายากินด้วยล่ะ ท้องขึ้นมาฉันฆ่าทิ้งทั้งแม่ทั้งลูก" พูดจบร่างสูงที่ได้ปลดปล่อยออกมาจนรู้สึกสบายตัวก็เดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างสบายอารมณ์ อันนาพยุงร่างกายอันบอบช้ำก้าวลงจากเตียงนอนด้วยขาที่สั่นเทาและอ่อนแรง เก็บเสื้อผ้าตัวเองที่ถูกเขาฉีกขาดจนไม่เหลือชิ้นดี ก่อนจะหยิบเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของเขาที่ตกอยู่ข้างๆ กันมาสวมใส่อย่างถือวิสาสะ เพราะเสื้อผ้าของเธอนั้นใส่ไม่ได้แล้ว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more