“พี่ลิษาคะ คุณไตรภพมาขอพบค่ะ”
“อะไรนะ!” อลิษาเบิกตากว้าง “นี่เขายังอยู่เหรอ?”
“พี่ลิษา ลูกค้าคนสำคัญนะคะนั่น” มะปรางอมยิ้มน้อย ๆ ระหว่างที่พูด คนเป็นพี่เลยยกมือขึ้นทำท่าจะเขกหัวน้องกลางอากาศสักที
มันน่าตีจริง ๆ เด็กคนนี้ รู้ว่าเธอรำคาญไตรภพแค่ไหนก็มาแหย่อยู่ได้
“ก็เห็นหายไปตั้งหลายเดือน พี่คิดว่าจะไม่กลับมาแล้ว” อลิษาบ่นอุบด้วยความเสียดาย แต่สุดท้ายร่างเพรียวบางก็จำต้องลุกขึ้นเพราะเลี่ยงไม่ได้
ลูกค้าคนสำคัญ ท่องไว้ ลูกค้าคนสำคัญ
“มะปรางให้คุณไตรภพรออยู่ในห้องรับรองแขกนะคะ”
“ทำไมไม่ช่วยพี่หน่อยหึ๊ มะปราง บอกว่าพี่ติดงานก็ได้” ผู้บริหารสาวทำหน้าปูเลี่ยน บ่งบอกว่าไม่อยากเจออีกฝ่ายมากแค่ไหน
“พี่ลิษาก็รู้ว่าต่อให้มะปรางบอกแบบนั้น คุณเขาก็จะรอจนกว่าจะได้เจอพี่อยู่ดี”
“เฮ้อออ”
อลิษาถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เธอหลับตาลงตั้งสติ และเมื่อดวงตาเปิดขึ้นใบหน้าซังกะตายก็หายไป แทนที่ด้วยรอยยิ้ม
