แสงแดดยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านสีขาวเข้ามา ปลุกให้สองร่างที่นอนกอดก่ายกันตื่นฟื้นขึ้นจากนิทรา อินทัชลืมตาขึ้นเป็นคนแรก เขาเอียงหน้ามองภรรยาที่ยังนอนหลับตาพริ้ม ศีรษะทุยหนุนแขนเขาทั้งคืน รวมถึงแขนเรียวที่พาดอยู่บนเอวทำให้อินทัชขยับไปไหนไม่ได้
“คุณอลิษา”
เจ้าของชื่นไม่ยอมปริปากตอบ แต่ลูกตาหลังเปลือกตาสีน้ำนมกลับกลิ้งไปมา ดูได้ไม่ยากว่าอลิษาแค่แกล้งกลับ
“คุณ”
“อืม เรียกลิษาเหมือนเมื่อคืนสิคะ” คนที่แกล้งหลับต่อรอง “อย่าทำห่างเหินเหมือนเมื่อคืนไม่ใช่เรื่องจริงสิ”
“ผมเปล่า ก็แค่...ทำตัวไม่ถูก” เขาตอบเสียงอึกอักไม่มั่นใจ
อลิษาลืมตา เธอยกศีรษะขึ้นจากท่อนแขนสามี ดวงตาใสแจ๋วมองอินทัชด้วยสายตาล้อเลียน
“ไม่ใช่ว่าต้องเป็นลิษาเหรอคะที่ต้องทำตัวไม่ถูก”
“คุณอลิษา”
“คุณหมอก็แค่ทำตัวเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือมีภรรยาเป็นตัวเป็นตนแล้ว และภรรยาคนนี้ก็อยากให้คุณหมอเรียกลิษาว่าลิษาก็พอค่ะ” อลิษาเอ่ยอย่างเอาแต
