ได้ยินบ้างไหม
729 Words
ตอนที่ 4
เช้าวันอาทิตย์
ชญานนท์ที่ตื่นแต่เช้าก็รีบวิดีโอคลอหาพลอยชมพูด้วยความเป็นห่วง เธอไปเรียนไกลถึงเชียงใหม่ เพราะอยากอยู่ใกล้ ๆ คุณแม่ แต่ว่าเขากลับพาคุณแม่ของเธอมาทำงานที่โรงแรมเปิดใหม่ของเขา เลยทำให้พลอยชมพูต้องอยู่คนเดียว และชญานนท์ก็อยากชดเชยความผิดนี้อย่างเต็มที่ ค่าใช้จ่ายทุกอย่างเขาเป็นคนจัดการให้เธอทั้งหมด ชญานนท์ซื้อคอนโดเอาไว้ให้เผื่อว่าจิราภรจะไปพักวันเสาร์อาทิตย์แล้วอยู่กับลูก และบางทีพลอยชมพูก็กลับมานอนที่คอนโดบ้าง เพราะหอพักในมหาลัยคนนอกจะเข้าหอไม่ได้ และเขาก็ยังมีบัตรเครดิตวงเงินไม่จำกัดให้กับพลอยชมพูเอาไว้ใช้อีกด้วย
“สวัสดีค่ะพี่เบส” พลอยชมพูในชุดเสื้อชุดนอนเอ่ยเสียงเจื้อยแจ้วที่คุ้นหู ที่มาเฟียหนุ่มได้ยินกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อเสียงของเธอเลย ชญานนท์โบกมือให้เธอผ่านกล้อง
“สวัสดีครับน้องพลอย เป็นไงบ้างเด็กปีหนึ่งคณะแพทย์โดนรับน้องโหดมั้ยจ๊ะ” ชญานนท์ยิ้มกว้างทักทายเด็กสาว แล้วเอ่ยถามอย่างคุ้นเคย
“จะว่าโหดก็โหดเอาเรื่องอยู่นะคะ ต้องวิ่งขึ้นดอยสุเทพ พลอยเกือบตายแน่ะ...พี่เบส”
“น้องพลอยจะได้แข็งแรงไงครับ แล้วเรื่องอื่นมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
“ไม่มีอะไรมาหรอกค่ะ แค่โดนว๊ากเกือบทุกเย็นเลย”
“พี่ขอโทษนะ ที่ต้องให้คุณแม่มาช่วยงานที่โรงแรม พอดีโรงแรมเพิ่งจะเปิดตัวได้ไม่นาน คนก็ไม่ค่อยจะพอ”
“ไม่เป็นไรค่ะ..พี่เบส พลอยอยู่ได้ แค่นี้พี่ก็ให้พลอยมามากพอแล้ว ไหนจะคอนโดที่พลอยมาพักวันหยุดเสาร์อาทิตย์อีก แต่ว่าก็เหงาอยู่ดีแหละ มันไม่เหมือนอยู่บ้านเราเลย” ประโยคสุดท้ายเด็กสาวพูดเหมือนน้อยใจอะไรบางอย่าง
“พี่สัญญาว่าจะพาคุณแม่ไปเที่ยวหาน้องพลอยที่เชียงใหม่บ่อย ๆ นะครับ เรื่องคอนโดพี่ตั้งใจซื้อให้น้องพลอยตามสัญญาที่บอกไว้ไงจ๊ะ” ชญานนท์เคยบอกเอาไว้ว่าถ้าเธอสอบติดแพทย์เขาจะซื้อคอนโดให้เธออยู่ เพราะจะได้เป็นส่วนตัว
“ไม่เป็นไรค่ะพี่เบส เมื่อสองวันก่อนคุณแม่ก็มาหาพลอยที่นี่ บอกว่าเพิ่งไปทำบุญให้คุณพ่อที่บ้านสกลนครมา” เสียงพูดของเด็กสาวสะดุดตรงคำว่าพ่อ แล้วชญานนท์ก็เอ่ยถามต่อ
“อ๋อ แล้วคุณแม่อยู่กับน้องพลอยกี่คืนล่ะ”
“คุณแม่มาพักที่คอนโดได้สองคืนค่ะ” เด็กสาวพูดด้วยเสียงเศร้าเล็กน้อย
“เห็นน้าฝ้ายบอกว่าน้องพลอยโทรมาร้องไห้กับคุณแม่ทุกวันเลย”
“เอาจริงนะคะ เรื่องรับน้องคงไม่ทำให้พลอยถึงกับต้องร้องไห้หรอกค่ะ”
“แล้วเรื่องอะไรที่ทำให้น้องพลอยของพี่ต้องร้องไห้ขี้มูกโป่งทุกวันด้วยล่ะ..หึ” คำว่าของพี่ทำให้เด็กสาวเจ็บปวดใจเป็นที่สุด แต่งงานแล้วจะมาให้คำหวังกันอีกทำไม เด็กสาวพยายามปรับอารมณ์แล้วก็รีบกลบเกลื่อนด้วยเสียงหัวเราะออกไป
“บ้า!.. พี่เบสพลอยโตแล้วนะคะ จะมาร้องไห้ขี้มูกโป่งเหมือนตอนเด็ก ๆ ได้ยังไงกันเล่า” แล้วก็เหมือนว่าเธอมีน้ำตาซึมออกมาจริง ๆ แต่ชญานนท์ไม่ทันสังเกต จากนั้นเด็กสาวก็เงียบและหายจากจอไป
ชญานนท์ไม่เห็นพลอยชมพูก็พยายามเรียกเธอ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ เขามองเห็นแค่ภาพบนเพดานที่เธอหงายสมาร์ตโฟนขึ้นไปทิ้งไว้ตรงนั้น
“น้องพลอย ๆ ไปห้องน้ำเหรอ”
“......................” ยังไม่มีเสียงตอบรับจากเด็กสาว
แล้วจากนั้นเขาได้ยินเสียงของเด็กสาวดังแว่วมา แต่ว่ามันไม่ใช่เสียงปกติ
เขาพยายามตั้งใจฟังเสียงนั้นแล้วก็ได้ยินเสียงของพลอยชมพูสะอื้นร้องไห้โดยไม่ให้เขาเห็น
ชญานนท์พยายามเรียกเด็กสาว จนเธอเอาโทรศัพท์วางคว่ำหน้าลงไป
“น้องพลอย ๆ น้องพลอยครับ ใจเย็นนะครับ น้องพลอยมีอะไรเล่าให้พี่ฟังได้นะครับ” จากนั้นภาพก็ตัดไป
ชญานนท์พยายามโทรหาเธออีกครั้งแต่ว่าพลอยชมพูก็ไม่รับสายเขาอีกเลย
- Writer
