ลาออก
1109 Words
ศศิไม่คิดว่าประธานบริษัทจะเดินมาที่แผนกด้วยตัวเอง เธอมั่นใจว่าตัวเองทำงานได้ดีผิดพลาดน้อยมาก ท่านประธานคงไม่ได้มาตำหนิการทำงานของเธอหรอกนะ ทว่าประโยคที่เอ่ยถามกลับยิ่งทำให้เธองุนงงหนักเข้าไป
“กฤติกาลาออกแล้วค่ะ”
“ลาออก?” ไรอันขมวดคิ้ว ทำไมเขาไม่รู้เรื่องนี้เลย “ลาออกเมื่อไหร่กัน”
“คือน้องทำเรื่องลาออกไว้ตั้งแต่ต้นเดือนแล้วค่ะ แต่ทางบริษัทขอให้ทำงานให้ถึงสิ้นเดือน รับเงินเดือนงวดสุดท้ายแล้วก็ออกค่ะ”
‘รับเงินเดือนงวดสุดท้าย...นี่วันที่ห้าแล้ว เธอลาออกโดยไม่บอกเลย!แถมยังยื่นใบลาออกมาตั้งแต่เดือนที่แล้ว’
“ท่านประธานมีอะไรหรือเปล่าคะ” ศศิทำใจกล้าถามออกไป ถึงจะไม่ได้สนิทสนมกับกฤติกามากนัก แต่เท่าที่ผ่านมา กฤติกาทำงานได้ดี ผิดพลาดน้อยมากและไม่ค่อยมีปัญหากับเพื่อนร่วมงาน
“เอ่อ...ไม่มีอะไร” ไรอันพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ยัยเวอร์จิ้นจะอยู่หรือไปเกี่ยวอะไรกับเขาด้วยเล่า “เอ่อ...คุณพอรู้ไหมว่าทำไมเธอถึงลาออก มีปัญหาในที่ทำงานหรือเปล่า”
‘ถามแบบนี้คงดูดีเป็นเจ้านายใจดีหน่อยนะ’
“กฤติกาไม่มีปัญหาในที่ทำงานเลยค่ะ น้องให้เหตุผลว่าลาออกเพราะที่บ้านอยากให้กลับไปแต่งงานหรืออะไรนี่แหละค่ะ”
“แต่งงาน!แต่งกับใคร!”
“มะ..ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ รู้แค่เป็นคนที่พ่อจัดการให้”
จะบ้าตาย! แต่งงานทั้งที แต่งกับคนที่พ่อหาให้! หาผัวเองไม่ได้หรือไงกัน!
ศศิไม่เข้าใจว่าทำไมท่านประธานทำหน้าตกใจ แต่อีกฝ่ายไม่พูดอะไรอีกก็หมุนตัวเดินออกไป ทิ้งความงุนงงให้พนักงานทั้งแผนก
ไรอันเดินกลับมาทิ้งตัวนั่งที่เก้าอี้ในห้องทำงานของตัวเอง เขาเคาะปลายนิ้วกับโต๊ะทำงานอย่างครุ่นคิด แรกทีเดียวเขาแค่แปลกใจที่โทรไปแล้วหญิงสาวไม่รับโทรศัพท์ เขาคิดว่าเธอคงแง่งอนตามประสาผู้หญิง ก็คงเหมือนคนอื่นๆ ที่อยาก ‘จับ’ เขาโดยงัดทุกวิถีทางมาใช้ แต่พอเธอหายไปกลับเป็นเขาที่ ‘คิดถึง’ วันนี้เขายอมเป็นฝ่ายเดินมาหาเธอก่อน คิดว่าจะเซอร์ไพรส์หญิงสาวแต่กลายเป็นเขาถูกเซอร์ไพรส์เสียเอง
ยัยเวอร์จิ้นของเขาไปแต่งงานจริงๆเหรอ แล้วเรื่องของเรา..มันคืออะไร แค่เซ็กส์เหรอ? มันก็ควรเป็นแค่เรื่องเซ็กส์สินะ แต่ทำไม เขาไม่อยากให้จบแบบนี้และรู้สึกยอมไม่ได้ถ้าร่างเนียนนุ่มนั้นมีคนอื่นมาครอบครอง
เสียงประตูห้องเปิดออกรบกวนสมาธิของประธานหนุ่ม เขาเงยหน้าขึ้นมองเห็นร่างสุดเซ็กซี่ของไลลาเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม เลขาหน้าห้องวิ่งตามมาติดๆ
“ไรอันขา ไลลามารับไปกินมื้อเที่ยงค่ะ”
“ขอโทษค่ะ ดิฉันห้ามไม่ทันจริงๆ”
“ช่างเถอะ” เขาโบกมือไปมาคล้ายไม่ใส่ใจ เขาไม่ได้โง่และรู้ว่าไลลาต้องการสิ่งใด และเขาก็รำคาญผู้หญิงที่ตามตื้อเขาแบบนี้ด้วย
“ไรอันขา ไลลาจองโต๊ะสำหรับมื้อเที่ยงไว้แล้ว เราไปกินข้าวกันค่ะ” ไลลาเดินมาหมายจะนั่งที่ตักของไรอัน แต่ชายหนุ่มลุกพรวดขึ้นก่อนทำเอาดาราสาวหน้าเจือนไปทันที
“คุณวิไลช่วยสืบประวัติพนักงานที่ลาออกไปแล้วได้ไหมครับ”
“คะ?” เลขาหน้าห้องแปลกใจกับคำสั่งของท่านประธานแต่ก็พยักหน้ารับ “ได้ค่ะ ไม่มีปัญหาค่ะ”
“ดีครับ ผมอยากรู้ทุกเรื่องของผู้หญิงที่ชื่อกฤติกา....ได้เรื่องยังไงโทรรายงานผมได้ทันที” เขาบอกชื่อนามสกุลของยัยเวอร์จิ้นไป เลขาคนเก่งฟังครั้งเดียวก็จำได้ ผงกศีรษะรับคำสั่งแล้วหมุนตัวเดินออกไป
ดาราสาวอ้าปากค้างที่เห็นประธานหนุ่มไม่สนใจเธอสักนิด ร่างสูงกำลังจะก้าวออกไปแต่ชะงักที่ประตูห้องแล้วหันกลับมามองด้วยสายตาเย็นชา
“ผมไม่ชอบให้คนนอกวุ่นวายในห้องทำงานของผม และผมคิดว่าคุณคงเข้าใจดีว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับคุณ ไม่ต้องพยายามทำอะไรทั้งสิ้น ความอดทนของผมมีขีดจำกัด ถ้าคุณไม่เดินออกจากชีวิตผมไปดีๆ ก็อย่าหาว่าผมใจร้ายก็แล้วกัน”
ไลลารู้ว่าคนอย่างไรอัน โจนส์ เป็นคนพูดจริงทำจริง ถ้าเธอไม่รีบออกไปก็เห็นทีว่าอาจถูกรปภ.ของบริษัทหิ้วออกไป คราวนี้คงยิ่งกว่าเป็นข่าวแน่ ดาราสาวถอนหายใจเบาๆ มองท่าทีเปลี่ยนไปของผู้ชายตรงหน้าแล้วก็ยิ้มจริงใจให้
“คุณมีคนที่ชอบแล้ว”
“หือ?” ไรอันแปลกใจกับประโยคของไลลา “คุณหมายถึงเรื่องอะไร”
“ท่าทางคุณมันฟ้อง คุณมีคนในใจแล้วแน่ๆ” ไลลายักไหล่ ถึงจะคว้าผู้ชายคนนี้ไม่ได้ เธอก็ยังมีเป้าหมายอื่น “ขอให้คุณโชคดีนะคะ”
ดาราสาวเดินออกไปแล้ว แต่ไรอันยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขาทบทวนประโยคที่ได้ยินแล้วก็หัวเราะออกมา
นี่เขาคง...ชอบยัยเวอร์จิ้นนั้นเข้าให้แล้วสินะ คนที่ไม่ต้องพยายามทำอะไรมากมายแต่กลับคว้าหัวใจเขาไปได้อย่างง่ายดาย
และที่สำคัญกำลังจะไปแต่งงานกับผู้ชายอื่น!
....
“ไปเอิ้นน้องมาหน่อย เพิ่นมาหาน้อง”
คนเป็นแม่สั่งลูกชายคนโตที่ยืนหน้ายุ่ง มองชายหนุ่มสวมสูทเรียบกริบยังกับออกมาจากช่องยูทูป รายการแฟชั่นวีคที่ลูกสาวขอบดูนักหนา
“บอกทางผมก็ได้ครับ ผมเดินไปเองได้”
ไรอันพูดอย่างสุภาพ แม้ภาพลักษณ์เขาคือนักธุรกิจผู้เย็นชา แต่เขาเองก็โตมาโดยแม่คนไทยเลี้ยงดู เรื่องพวกนี้ไม่ยากและไม่ฝืนใจเขาเลยสักนิด แถมยังชอบด้วย อาจเพราะเป็นลูกคนเดียวเลยแอบอิจฉาคนที่เติบโตในครอบครัวใหญ่ที่มีพี่น้องล้อมหน้าล้อมหลังอย่างนี้
“ไปด้วยกันนี่แหละ” พี่ชายคนโตพูดแล้วพยักหน้าให้เดินตาม “ไม่ไกลหรอก ยัยดาวลูกไก่ดูแลแปลงดอกดาวเรืองอยู่ใกล้ๆ นี่แหละ”
“ครับ”
“แล้วนี่น้องสาวผมทำอะไรไว้หรือเปล่า เจ้านายอย่างคุณเลยต้องมาตามถึงบ้านนอกคอกนาอย่างนี้”
“เปล่าครับ คุณกฤติกาทำงานได้ดีเยี่ยมมาก”
- Writer
