บทที่ 19
1476 Words
บทที่ 19
"ผมยินดีรับฟังเรื่องที่คุณไม่สบายใจ คุณอยู่ที่นี่ได้ตามที่ใจคุณอยากอยู่เลยพะพิง เดี๋ยวผมจะให้แม่บ้านเอาอาหารมาให้คุณทุกมื้อและย้ำไม่ให้ใครเข้ามายุ่งในพื้นที่ส่วนตัวของคุณ"
"ขอบคุณค่ะท่านรอง" เมื่อเห็นคนที่คิดว่าเป็นเจ้ากรรมนายเวรของตัวเองมาตลอดช่วยเหลือตัวเองในครั้งนี้พะพิงก็เอ่ยขอบคุณด้วยความจริงใจ
"ผมขอตัว..."
"เดี๋ยว คุณไม่ควรไว้ใจใคร รวมทั้งคนในทีมของคุณด้วย" ถึงแม้ว่าร่างบางจะเคยบอกประมาณนี้กับแผ่นดินไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่ก็อดไม่ได้ที่บอกย้ำอีกครั้งเห็นแกที่เขาช่วยรับฟังในวันนี้
"..." หวังว่าของที่สั่งให้ลูกน้องส่งให้จะถึงมือของท่านรองเร็ว ๆ นี้นะ
'ธาร ธารธารา ไม่ได้โดนฆาตกรรมและมันไม่ใช่อุบัติเหตุ' ประโยคนี้วนเวียนอยู่ในหัวของพะพิงเป็นพัน ๆ รอบ หลังจากที่เข้าไปดูที่เกิดเหตุและขึ้นไปบนคอนโดของธาร ธารธารา เธอก็พบว่าเพื่อนสนิทไม่ได้ถูกฆาตกรรม หรือจะให้คิดว่าธารตกจากระเบียงลงไปเป็นเพราะอุบัติเหตุก็เป็นไปไม่ได้ ทุกสิ่งทุกอย่างคือธารจงใจกระโดดลงไปเองธารได้เตรียมการณ์ไว้ทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเพลงกล่อมใจ อาหารและเครื่องดื่มที่เขากินก่อนที่จะกระโดดลงไป ไหนจะจดหมายที่ถูกเขียนด้วยลายมือของเจ้าตัวเขียนสั้น ๆ ว่า ลาก่อน... ถ้าชาติหน้ามีจริงจะไม่ขอไว้ใจใครง่าย ๆ อีก และข้อความอีกแผ่นหนึ่งที่ธารเขียนถึงเธอมันถูกเก็บไว้ในหนังสือนิยายเล่มขาวนั่นแหละ
ถึงธารจะฆ่าตัวตายเองแต่อย่างไรพะพิงก็ไม่ปล่อยให้คนทรยศที่หักหลังเพื่อนของเธอลอยนวล และไปเสวยสุขกับทรัพย์สมบัติที่ธารสร้างมาด้วยความอยากลำบากหรอก เพราะว่าบนโลกนี้ล้วนมีเหตุและผลของมัน จุดจบของธารก็เป็นผลที่เกิดมาจากการไว้ใจคนรักกับเพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่ประถมอย่างอรวดีเหมือนกัน
"ธารไม่ต้องห่วง ที่เหลือพิงจะจัดการให้เอง" เปลือกตาบางหลับลงช้า ๆ เพื่อเรียบเรียงสิ่งต่าง ๆ ที่ต้องจะทำต่อจากนี้
มือบางจัดการส่งข้อความเรียกให้ลูกน้องไปรวมตัวกันที่ฐาน
/เจ้ หายไปไหนมาพวกเราติดต่อไม่ได้หนึ่งวันเต็ม ๆ / เป็นกันยาที่เริ่มพิมพ์มาถามด้วยความเป็นห่วง
"แค่มาหาที่เงียบ ๆ คิดอะไรนิดหน่อย"
/เจ้อย่าหายไปแบบนี้อีกนะพวกเราเป็นห่วง/ ไม่แปลกที่พวกลูกน้องในทีมจะเป็นห่วงพะพิงเพราะปกติถ้าพะพิงหายตัวไปเจ้าตัวจะบอกพิกัดสุดท้ายและธุระที่จะไปจัดการให้กับลูกน้องในทีมฟังเสมอ แต่รอบนี้เธอเลือกปิดสัญญาณติดตามตัวตั้งแต่ที่คอนโดของธารและหายจากการติดต่อไปหนึ่งวันเต็ม ๆ
"อืม"
ก่อนออกจากบ้านของแผ่นดินหญิงสาวไม่ลืมที่จะเขียนโน้ตทิ้งไว้ให้เจ้าของบ้าน และบอกไว้ในโน้ตว่าจะมาใช้บริการใหม่เร็ว ๆ นี้
"กันยาเก่งกล้า"
"ครับเจ้" เมื่อมาถึงฐานพะพิงก็พบว่าลูกน้องทั้งสามคนมานั่งรอเธออยู่นานแล้ว ไม่ก็รอเธอตั้งแต่เมื่อวาน
"บินไปอเมริกาแล้วไปหาคนนี้ตามที่อยู่นี้ บอกกับเขาว่าธารส่งให้มาดูแล" มือบางส่งซองเอกสารสีน้ำตาลที่หยิบมาจากคอนโดของเพื่อสนิทให้กับกันยา
"ให้พวกผมอยู่ที่นั่นนานแค่ไหน"
"จนกว่าพิงจะบอกให้กลับ แต่พวกนายต้องดูแลเขาจนกว่าจะจบสัญญาอยู่แล้ว" ความลับนี้ของธารทำให้พะพิงแปลกใจไม่น้อย และถ้าคนอื่นรู้เรื่องอาจจะทำให้เรื่องนี้ยากกว่าที่คิด "อันนี้บัตรไม่จำกัดวงเงินพวกนายสามารถกดเงินสดหรือรูดใช้ได้ตามสะดวก ขอแค่ไปถึงแล้วพาเธอย้ายที่อยู่ทันที ส่วนที่อยู่ผมจะให้ไอเซยาห์จัดการให้เขาอาจจะอยู่กับพวกนายด้วยถ้าไม่มีภารกิจ" เดี๋ยวเรื่องนี้เธอจะโทรไปคุยกับไออีกที
"ภัทรตอนนี้ซันซัสอยู่ที่ไหน" เรื่องขู่คนพะพิงไม่ถนัดจำเป็นต้องให้คนน่ากลัวอย่างซันช่วยเพื่อจะได้ไม่เปลืองแรง
"เมื่อวันก่อนไปฟัดกับริวที่ฝั่งนู้นมาครับ วันนี้เขากำลังพักผ่อนอย่างสบายใจอยู่เชียงราย" กัดไม่ปล่อยจริง ๆ สินะซันน่ะอะไรจะแค้นหนักหนาก็ไม่รู้
"เตรียมตัวบินไปหาซันกันเถอะ ส่วนเธอสองคนหาไฟท์บินที่เร็วที่สุดแล้วบินไปเลย"
"รับทราบครับ/ค่ะ"
"ว่าแต่ของที่บอกให้ส่งไปให้ท่านรองส่งไปหรือยัง"
"ส่งไปแล้วค่ะน่าจะถึงมือเมื่อเช้า" ถือว่าของขอบคุณส่งถึงแล้วสินะ ต่อไปก็ขึ้นอยู่กับท่านรองแล้วแหละว่าจะทำอย่างไงต่อ
"เออ เจ้ป๋าเจ้บอกให้ไปพบที่ร้านเดิมนะ ตอนบ่ายสอง" ป๋าคงเห็นข่าวของธารแล้วเป็นแน่เลยถึงเรียกให้เขาไปพบ
"สวัสดีคนสวย" เมื่อเปิดประตูร้านกาแฟเจ้าประจำที่ป๋ามักนัดเจอกัน พะพิงก็เห็นร่างคุ้นตานั่งรออยู่ที่โต๊ะประจำ
"สวัสดีป๋า" คนสวยด้วยรอยยิ้ม แต่แววตายังคงไม่สดใสเหมือนเดิม เธออยู่ต่อหน้าป๋าไม่จำเป็นต้องเข้มแข็ง ถึงต่อให้เธอปั้นรอยยิ้มอย่างไรป๋าก็ดูออกทุกที
"หายไปไหนมา"
"ไปหาที่เงียบ ๆ คิดอะไรบางอย่างมาค่ะ” เมื่อป๋าได้รับคำตอบก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะส่งแก้วโกโก้ร้อนมาให้ "ขอบคุณคค่ะ"
"ธารฆ่าตัวตาย"
"ป๋าก็คิดแบบนั้นใช่ไหม" ป๋าก็เป็นอีกคนหนึ่งที่รู้จักธาร ธารธาราดีเพราะในระยะหนึ่งธารก็มีป๋าคอยสั่งสอน "พิงพยายามหาคำตอบอย่างอื่นแล้วมันไม่มีความเป็นไปได้เลย แต่พอจะหาเหตุผลว่าทำไมธารถึงต้องฆ่าตัวตายก็หาไม่ได้อยู่ดี"
"เราแค่ไม่อยากเชื่อต่างหากล่ะเด็กน้อย คนที่รู้จักธารดีที่สุดก็คือเรา ตอนนี้เราควรเลิกโทษตัวเองก่อน" ใช่ป๋าพูดถูกตอนนี้เธอกำลังโทษตัวเองอยู่ หากเธอใส่ใจเพื่อนสนิทของตัวเองให้มากกว่านี้ธารอาจไม่มีจุดจบแบบนี้ "คดีของธารถูกสรุปแล้วและกำลังจะแถลงปิดคดี" เพราะเห็นข่าวของธารเมื่อวานท่านอนุรักษ์จึงให้ลูกน้องไปสืบดูว่าคดีเป็นอย่างไร และเมื่อเช้าก็ได้รับรายงานว่าทางนั้นกำลังจะปิดคดีแล้ว
"หึ ไวจริง ๆ " บางทีการที่คดีธรรมดาแบบนี้ถูกสั่งให้ปิดไวก็น่าสงสัยเหมือนกัน
"ป๋า นึกว่าแกจะไปแหกอกคนรักกับเพื่อนสนิทอีกคนของธารเสียแล้ว" ป๋าก็เดาได้ใกล้เคียงนั่นแหละหากเขาอายุน้อยกว่านี้สักสองสามปีคงไปลงมือจัดการสองคนนั้นด้วยตัวเองแล้ว
"ทำแบบนั้นนอกจากเจ็บมือก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร สู้ให้พวกมันไม่ได้อะไรสักอย่างจากธารดีกว่า" เขารู้ว่าธารรักเด่นคุณมาก รักมาจนอยากสร้างครอบครัวแสนสุขด้วย และก็รักและไว้ใจอรวดีมากเช่นกัน ถ้าให้เดาในพินัยกรรมของธารธาราคงยกทรัพย์สินเกือบทั้งหมดให้กับเด่นคุณดูแล "ถึงธารจะฆ่าตัวตายเองต้นเหตุคงหนีไม่พ้นสองคนนี้"
"เฮ้อ อย่างไงก็เบามือหน่อยก็แล้วกัน" สรุปที่ป๋าเรียกเขามาพบก็เพื่อไม่ให้เขาลงมือหนักใช่ไหม "อีกฝ่ายเขาเป็นลูกสาวคนเดียวของนายตำรวจใหญ่นะอย่าลืม"
"ป๋ากลัวพิงเดือดร้อนเหรอ" อันนี้แกล้งแซวปะป๋าไปหนึ่งที "หรือเกรงใจเพื่อนร่วมรุ่น"
"เอาเถอะป๋าสบายใจได้พิงไม่ฆ่าพวกเขาหรอกแล้วก็ไม่ทำร้ายผู้หญิงกันด้วย แต่กฎแห่งกรรมคงจะทำหน้าที่เร็วหน่อย"
"ฟังแบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย" ท่านอนุรักษ์ได้แต่ส่ายศีรษะให้กับความคิดของลูกสาวบุญธรรม
"ป๋าเถอะดูแลตัวเองด้วย ช่วงนี้ริวมันคงไม่เคลื่อนไหวอีกสักพัก หรือไม่ก็ข้ามมากบดานแถวนี้"
"ระดับป๋าแล้วไม่ต้องห่วง บอกไอ้หนุ่มตาสวยนั่นด้วยว่าขอบใจมาก"
"แล้วจะบอกให้ พิงของตัวก่อนนะป๋าพอดีต้องรีบบินไปเชียงราย" ไปลากคอ เอ่ยไปรับไอ้หนุ่มตาสวยของป๋านั่นแหละ
"เดินทางปลอดภัย"
- Writer
