บทที่ 1
1457 Words
บทที่ 1
บรรยากาศในผับหรูคลาคล่ำไปด้วยผู้คนมีชื่อเสียงมากมายทั้งดาราที่พบเห็นตามป้ายโฆษณา หรือนักร้องที่มีเพลงฮิตติดท็อปชาร์ต นักธุรกิจไฟแรงที่เห็นบ่อยครั้งในหน้าข่าวธุรกิจ ไฮโซเซเลบในหน้าข่าวสังคม ด้านบนสงบหน่อยก็จะรับแขก vvip จะรับพวกนักการเมืองหรือคนมีสีเสียเป็นส่วนใหญ่ทางผับมีห้องใหญ่ไว้คอยบริการคนที่อยากได้ความเป็นส่วนตัว
แต่ในผับนี้ค่อนข้างมีความเป็นส่วนตัวอยู่แล้ว แน่นอนว่าไม่มีนักข่าวเข้ามาวุ่นวายให้เป็นข่าวกวนใจในวันถัดไปแน่นอน เพื่อให้ความสบายใจต่อผู้ที่เข้ามาใช้บริการ แลกกับค่าเมมเบอร์ที่ราคาสูงถึงหกหลักต่อเดือน
ร่างงดงามนั่งอยู่ในมุมหนึ่งของชั้นสองโซนที่เป็นเคาน์เตอร์บาร์ ดวงตาคู่สวยจับจ้องไปที่ร่างสูงสง่าของนายตำรวจยศใหญ่ระดับรองผู้กำกับซึ่งเป็นเป้าหมายล่าสุดที่เขาตามสืบมาสักพักหนึ่งแล้ว
ร่างสูงของนายตำรวจหนุ่มหน้าตาคมคายอยู่ในชุดสบาย ๆ กางเกงยีนส์สีเข้มกับเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนพอดีกับหุ่นที่มีมัดกร้ามพอเหมาะเพราะเจ้าตัวออกกำลังกายอยู่เป็นประจำ เขากำลังนั่งดื่มเหล้าและพูดคุยเรื่องทั่วไปอยู่กับคู่หูที่ลุยงานเคียงบ่าเคียงไหล่มาด้วยกัน
วันนี้เป็นวันศุกร์ที่ผับจัดธีมให้พนักงานในร้านใส่ชุดแฟนตาซีและหน้ากากครึ่งหน้า
เมื่อสังเกตว่าเป้าหมายเริ่มเมาได้ที่แล้วร่างเพรียวในชุดกี่เพ้าก็หยิบหน้ากากสีแดงประดับขนนกสีเดียวกันขึ้นมาสวมก่อนจะเดินช้า ๆ เข้าไปหาเป้าหมาย
"คุณลูกค้ารับอะไรเพิ่มไหมคะ" มือบางสะบัดกี่เพ้าที่ผ่าจนเห็นขาอ่อนไปข้าง ๆ ก่อนจะทิ้งก้นอวบลงนั่งบนตักของนายตำรวจหนุ่ม
"หึ ๆ ดูเหมือนวันนี้ท่านรองจะไม่เหงา ผมขอตัวลงไปหาอะไรสนุก ๆ ที่ชั้นล่างก่อนนะครับ" พูดจบสารวัตรกวินภพก็รุกหนีลูกพี่เพื่อลงไปหาอะไรทำที่ชั้นล่างทันที
"เดี๋ยวก่อนไอ้กวิน"
"โชคดีนะพี่ คืนนี้ผมก็อยากได้คนนอนเป็นเพื่อนเหมือนกัน"
"ตะ..."
"เพื่อนคุณไปแล้ว" เสียงหวานกระซิบที่ข้างหูส่งผลให้ท่านรองสืบสวนรู้สึกจักจี้
"ลงไปนั่งตรงนั้นไหม" มือหนาทำท่าจะอุ้มร่างบางลงไปนั่งข้างกันดี ๆ แต่ติดที่ดวงตาคู่สวยมองเขาด้วยแววตาออดอ้อน ส่งผลให้หัวใจคนถูกมองเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็น มือบางจึงดึงมือหนาไปวางแหมะอยู่บนสะโพกอวบ
"จะใจร้ายไล่อิงอิงลงไปนั่งตรงนั้นจริงเหรอคะ"
"เฮ้อ ฉันไม่ได้เรียกใช้บริการเด็กนะ"
"ที่นี่ก็ไม่มีเด็กให้บริการนะคะ ที่เรียกกันมาส่วนมากก็เป็นพวกนายหน้า หรือ โมเดลลิ่งหากันมาให้ทั้งนั้น" พะพิงพูดเรื่องจริง ถึงผับนี้จะมีบริการแทบทุกอย่างแต่ไม่บริการสิ่งผิดกฎหมาย แต่ที่มีเล็ดลอดเข้ามาก็เพราะเจ้าของผับทำแกล้งปิดตาข้างหนึ่งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นตราบใดที่ไม่สร้างความเดือดร้อนมาให้แก่ผับ
"พูดเหมือนเป็นเจ้าของผับ" ตาคมดุหรี่มองอย่างจับผิดมือหนาก็ประคองคนบนตักให้มั่นคงขึ้น
"หึ ๆ ดูคุณจะระแวงนะ แต่มันเป็นกฎของที่นี่ห้ามพนักงานทุกคนขายบริการในที่ทำงาน แต่ถ้าตกลงกันแล้วไปต่อข้างนอกก็เป็นเรื่องของพนักงาน"
"แล้วเธอไม่ต้องทำงานเหรอ" แผ่นดินสงสัยพรางมาไปรอบ ๆ ก็พบว่าพนักงานที่นี่แต่งตัวคล้าย ๆ กับร่างบางบนตักกำลังเดินเสิร์ฟเครื่องดื่มอยู่ทั่วทั้งชั้น
"วันนี้ไม่ใช่เวรฉัน ฉันแค่มาทำพาสไทม์แทนเพื่อนแค่สามชั่วโมง" ไม่พูดเปล่าร่างบางยังเอามือเรียวแสนซุกซนลูบอกแกร่งอย่างถือวิสาสะ ทำให้เจ้าของอกต้องจับมือซุกซนนั้นเอาไว้ "ฉันทำงานเสร็จแล้ว และอยากได้คนนอนเป็นเพื่อนคืนนี้"
"หึ เธออายุเท่าไหร่" เมื่อโดนร่างบางยั่วยวนนายตำรวจหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะหลงใหลสายตาคู่สวยกับกลิ่นหอมอ่อน ๆ คงเป็นกลิ่นเฉพาะตัวของเด็กเสิร์ฟคนนี้
"อิงบรรลุนิติภาวะแล้วนะ" ร่างบางแกล้งทำเสียงงอน "ไม่งั้นเขาคงไม่รับอิงเข้าทำงานหรอก" อีกข้อคือผับนี้ไม่รับคนที่อายุต่ำกว่า 20 ปีเข้าทำงาน
"อืม เธอคิดเท่าไหร่" เขาถามพรางก้มลงสูดกลิ่นหอมที่ซอกคอระหง
"จุ ๆ อิงไม่ได้ขาย อิงแค่หาเพื่อนนอน" แม่เสือสายพูดก่อนจะงับลงบนใบหูแข็งพอให้เกิดความสยิว แต่ใจจริงอยากจะกัดให้เต็มแรงเพราะหมันไส้ ก่อนจะส่งยิ้มหวานไปให้เป้าหมายอีกหนึ่งทีเมื่อสัมผัสถึงบางอย่างที่กำลังตื่นตัวอยู่ใต้กางเกง
"ฮึ่ม เธออย่ายั่วให้มากนัก เดี๋ยวเธอจะลำบากเอง"
"ลำบากอย่างไรเหรอคะ" ใบหน้างดงามภายใต้หน้ากากสีแดงแกล้งเอียงคออย่างใสซื่อ ผิดกับก้นอวบที่แกล้งบดเบียดบางสิ่งที่กำลังตื่นตัวอยู่
"หึ เธอจะไปเปลี่ยนชุดหรือเอาของก่อนไหม" มือหนาบีบสะโพกอวบแรง ๆ หนึ่งทีเพราะรู้สึกมันเขี้ยวร่างขี้ยั่วบนตัก
"ไม่คะ เดี๋ยวค่อยมาเก็บพรุ่งนี้"
"งั้นจะไปที่ไหนดี"
"โรงแรมที่อยู่ถัดจากที่นี่ไปสองซอย" เมื่อได้ที่หมายร่างสูงก็อุ้มคนขี้ขี้ยั่วออกไปจากผับทันที
พะพิงแอบมองรอยยิ้มทรงเสน่ห์ของเป้าหมายคนนี้ด้วยหัวใจที่เต้นไม่ค่อยเป็นจังหวะนัก ก็อย่างที่ลูกน้องในทีมแซวนั่นแหละเธอค่อนข้างถูกใจเป้าหมายคนนี้ มีเหยื่อไม่กี่คนหรอกที่เธออยากนอนด้วยนะ
ถึงเจ้าหล่อนจะชอบเล่นสนุกแต่ก็ใช่ว่าจะนอนกับใครง่าย ๆ บางภารกิจก็มีเปลืองเนื้อเปลืองตัวบ้างแต่ก็มีขอบเขตของมัน
"เธอชื่ออะไรนะ" ร่างสูงกระซิบถามเสียงพร่าเมื่อจัดการเรื่องห้องพักเสร็จก็อุ้มคนขี้ยั่วเข้าเอวแล้วเดินตามพนักงานโรงแรมที่อำนวยความสะดวกพาขึ้นไปส่งที่ห้อง
"อิงอิงค่ะ คุณล่ะ"
"ไม่ใช่ว่าเธอรู้อยู่แล้วหรือ" เขาถามอย่างรู้ทัน
"ใช่ อิงอิงรู้จักเมมเบอร์ทุกคน แต่คุณจะตามน้ำไปหน่อยไม่ได้เหรอ" ผับมีมาตรฐานอะนะ พนักงานทุกคนต้องรู้จักเมมเบอร์ทั้งหมดเพื่อที่จะได้เลือกบริการอย่างเหมาะสม
"หึหึ เธอขี้เล่นนะ" เป็นสิ่งถัดมาที่แผ่นดินรู้สึกว่าทำให้ผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์เพิ่มขึ้นมาอีกนอกจากดวงตาคู่สวยคู่นั้น
"อิงก็ชอบเล่นจริง ๆ นั่นแหละ" คนขี้เล่นอดที่จะยอมรับไม่ได้ไหม
"ขอบใจ" เมื่อพนักงานเปิดประตูห้องให้แล้วก็นำคีย์การ์ดไปวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง ก่อนจะขอตัวออกไป "เธอถอดหน้ากากไหม" มือหนาทำท่าจะปลดหน้ากากออก แต่ถูกมือบางจับไว้ก่อน
"ถอดอย่างอื่นดีกว่า ใส่หน้ากากแบบนี้ก็ตื่นเต้นดีคุณไม่เห็นด้วยเหรอ" ทางตำรวจหนุ่มไม่รู้ว่ากำลังถูกมอมเมาด้วยกลิ่นหอมหวานเฉพาะตัวของร่างเพรียวตรงหน้า หรือเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่นั่งดื่มกับกวินมาตั้งแต่หัวค่ำ เพราะไม่ว่าเจ้าหล่อนจะว่าอะไรเขาก็รู้สึกเห็นด้วยไปหมด
"มันมีซิบด้านหลังนะ" เมื่อมือบางลงมือปลดเข็มขัดให้ร่างที่สูงกว่าก็เอ่ยบอกให้คนที่กำลังหาวิธีถอดกี่เพ้าฟัง
"เธอสวย" คนพูดเอ่ยอย่างหลงใหลเมื่อจัดการถอดกี่เพ้าชุดนั้นออกจากร่างงดงามจนเหลือเพียงชุดชั้นในลายลูกไม้สีดำ
"หึ ใคร ๆ ก็พูดแบบนั้น...แต่น่าเสียดาย" เจ้าหล่อนพูดเช่นนั้นก่อนที่ร่างหนาจะล้มตัวลงสู่พื้นห้อง ใจจริงเธออยากเล่นกับนายตำรวจหนุ่มมากกว่านี้ไม่อยากให้เกิดเรื่องกวนใจในภายหลังจึงหยุดอยู่แค่นี้จะดีกว่า “ยานอนหลับตัวนี้ออกฤทธิ์เร็วเหมือนกันแฮะ”
ร่างเพรียวจัดการสวมเสื้อผ้าให้ตัวเองจนเรียบร้อย แล้วจึงจัดการลากร่างหนาของนายตำรวจขึ้นไปนอนบนเตียงจากนั้นก็จัดการจัดฉากให้อีกคนจำไม่มีวันลืม
- Writer
