บทที่ 8
1228 Words
บทที่ 8
"เฮ้อ เมื่อไหร่จะดูหมดเนี่ย" แผ่นดินเงยหน้าจากแฟ้มคดีที่กำลังอ่านอยู่ขึ้นมาดูรุ่นน้องที่กำลังบ่น เพราะตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมาพวกเขาเอาแต่ดูแฟ้มคดีนับร้อยแฟ้มที่ได้มาจากลูกน้องของท่านอนุรักษ์
"เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ" ตอนนี้แฟ้มที่ช่วยกันดูก็เหลืออีกไม่มากแล้ว
"โหพี่" นายตำรวจรุ่นน้องก็ยังคงไม่เลิกโอดครวญ "พี่ดินพี่ยังไม่เล่าเรื่องคดีปล้นเพชรที่เวนิสให้ผมฟังเลย"
"ก็ไม่มีอะไรมาก" เขาแค่โดนโจรแสบหลอกให้หนีลูกปืนด้วยเท่านั้นเอง
"ยิงกันสนั่นเมืองขนาดนั้น"
"หึ แค่มีโจรหลายกลุ่มก็เลยเกิดการปะทะกัน" แต่ตำรวจจับโจรไม่ได้สักคนเพราะพวกนั้นไม่ใช่โจรกิ๊กก๊อกที่ไม่รู้ทางหนีทีไล่
"อ๋อ" คนอยากรู้ร้องอ๋อ แต่คนเล่ารู้ว่ากวินภพไม่ได้อยากรู้แค่เรื่องนี้หรอก "พี่เจอโจรตัวแสบของพี่ด้วยใช่ไหม"
"..."
"เพราะตั้งแต่กลับมาจากงานพี่ก็ยิ้มตลอด" ยิ้มจนทำให้กวินต้องแอบกระซิบถามกับคุณแม่ของรุ่นพี่ว่ารุ่นพี่เป็นอะไร
"อืม"
"ว้าว โจรตัวน้อยกับนายตำรวจสินะ" เมื่อโดนรุ่นน้องแซวแผ่นดินเลยแกล้งทำเป็นอ่านเอกสารเหมือนเดิมแล้วไม่สนใจรุ่นน้องอีก
แต่เมื่อนึกถึงโจรตัวแสบคนนั้นแล้วเขาก็อดคันหยุบหยิบที่หัวใจไม่ได้ จูบหวาน ๆ ที่โดนขโมยก่อนเจ้าตัวจะจากไปยังหวานตราตึงใจอยู่เลย
"ยังไม่กลับกันอีกเหรอครับท่านรอง สารวัตร" อยู่ ๆ จ่าแช่มหนึ่งในลูกน้องของแผ่นดินก็เปิดประตูเข้ามาทักทาย
"ยัง ลืมของเหรอจ่า" กวินที่นั่งถัดออกไปถือโอกาสปิดแฟ้มคดีในมือแล้วคุยกับจ่าหนุ่ม
"ครับผมลืมโทรศัพท์ เลยกลับมาเอาครับ" จ่าหนุ่มตอบผู้เป็นนายอย่างเขิน ๆ ใคร ๆ ก็รู้ว่าจ่าแช่มขึ้นชื่อเรื่องขี้หลงขี้ลืมขนาดไหน
"ลืมอีกแล้วหรือจ่า"
"แหะ ๆ ผมพยายามนึกอยู่นานเลยครับท่านรองว่าเผลอเอาไปลืมไว้ที่ไหน" จ่าขี้ลืมใช้เวลานึกนานทีเดียวกว่าจะนึกออกว่าลืมเจ้าเครื่องมือสื่อสารไว้ที่ทำงาน
"งั้นผมกลับก่อนนะครับท่านรอง ท่านสารวัตร"
"หึ ขับรถกลับบ้านดี ๆ ล่ะจ่า"
"หิวข้าวยังพี่" หลังจากที่จ่าขี้ลืมกลับไปแล้วคนที่อยากอู้ก็หันมาถามรุ่นพี่
"อืม" เมื่อโดนถามคนที่นั่งอ่านแฟ้มคดีจนเลยเวลาทานข้าวมาหลายชั่วโมงก็รู้สึกหิวขึ้นมา
"ออกไปกินข้าวกันเถอะ"
"อืม" มือหนาปิดแฟ้มที่อ่านอยู่ ก่อนจะขนแฟ้มที่ยังไม่ได้อ่านบางส่วนเพื่อนำกลับบ้านด้วย
"โห พี่กะจะไม่นอนเลยใช่ไหมคืนนี้" จนรุ่นน้องอดแซวไม่ได้
"เอาเถอะมันจะได้เสร็จไว ๆ"
"ร้านนี้เด็ดมาก" ร่างสูงมองร้านอาหารตามสั่งที่รุ่นน้องพามา มันเป็นร้านอาหารขนาดไม่ใหญ่มาก แต่ลูกค้าหนาแน่นสมกับเป็นร้านเด็ดอย่างที่เจ้าตัวบอก
"ปกติคนเยอะแบบนี้เหรอ"
"ปกติไม่มีโต๊ะว่างเลยพี่"
"อ๋อ..."
ขายาวก้าวตามรุ่นน้องเข้าไปในร้านแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นร่างบางแสนคุ้นเคย? ที่เจอกันล่าสุดเมื่อสามอาทิตย์ก่อนกำลังนั่งคุยกับหนุ่มต่างชาติอยู่ในร้าน
"พี่ดิน มองใครอยู่น่ะ" กวินที่เห็นว่าคู่หูไม่เดินไปสักทีเลยเดินมาตาม แล้วก็พบว่ารุ่นพี่กำลังยืนมองใครบางคนอยู่ "ถูกใจเหรอพี่ ตาถึงนะเนี่ย" เมื่อเห็นว่าคนที่รุ่นพี่มองเป็นใครจึงเอ่ยแซว
"รู้จักเหรอ" คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างสงสัยว่าทำไมกวินภพถึงรู้จักโจรตัวแสบ
"ก็เจ้าของผับที่เราเป็นสมาชิกไง"
"ฮะ!" ถึงว่าทำไมตอนเขาไปขอดูกล้องวงจรปิดถึงไม่ได้เบาะแสอะไร ที่แท้โจรนั่นเป็นเจ้าของผับนี่เอง
"เขาชื่อพะพิง ดูดีใช่ไหม" แผ่นดินไม่เถียงว่าร่างบางนั้นดูดี แต่ทำไมถึงต้องแกล้งเป็นโจร เอ๊ะ หรือเปิดกิจการบังหน้า
"พะพิง?"
"ใช่ ถ้าพี่จะจีบตอนไปผับผมพาไปหาก็ได้นะ แต่ตอนนี้ไปกินข้าวเถอะผมหิวไส้จะขาดแล้ว"
"อืม" เมื่อรู้ว่ายัยโจรแสบนั่นเป็นใครแผ่นดินก็เลิกสนใจไปก่อน ไว้ค่อยคิดบัญชีทีหลัง ตอนนี้เขาสบายใจแล้วไปกินข้าวเย็นดีกว่า
วันนี้มันวันซวยหรือเมืองไทยมันแคบหรืออย่างไร ทำไมคนที่บังเอิญเจอกันที่เวนิสถึงมายืนอยู่ที่หน้าผับของหล่อนได้ราวกับมารอหล่อนโดยเฉพาะ
"แหม ไม่คิดว่าคุณจะถูกใจฉันขนาดนี้" เมื่อร่างเพรียวพยายามจะเดินเข้าผับแบบแกล้งทำเป็นไม่เห็นนายตำรวจหนุ่ม แต่ชายหนุ่มกลับเดินเข้ามาขวางไว...เลยอดที่จะกล่าวยียวนเขาไม่ไหว
"หึ" ร่างสูงถึงกับแสยะยิ้ม
"คุณตำรวจว่างงานเหรอคะถึงมาที่นี่เวลานี้" พะพิงพอเดาได้ว่านายตำรวจตรงหน้า น่าจะรู้แล้วว่าเขาเป็นเจ้าของผับแห่งนี้
"พอดีจะมาจับโจรรูดทรัพย์น่ะครับ"
"โอ๊ะ! โจรใจกล้าที่ไหนถึงกล้ามาล้วงคองูเห่ากันคะ" ท่าทางตกใจที่แกล้งแสร้งทำ ทำให้คิ้วเข้มของใครบางคนถึงกับกระตุก "ว่าแต่คุณตำรวจเคยมาขอดูกล้องวงจรปิดรอบหนึ่งแล้วนี่คะ" พนักงานในร้านรายงานเขามาแบบนั้นซึ่งก็เป็นไปตามคาด
"ครับ"
"แล้วเจอคนร้ายไหม" คนร้ายแกล้งทำถามทั้ง ๆ ที่แอบขำอยู่ในใจเพราะจำท่าทางหัวเสียของนายตำรวจในวันนั้นได้เป็นอย่างดี
"ครับ วันนี้เลยจะมาจับโจร" ร่างสูงจงใจย้ำคำว่าโจรแล้วมองมาที่พะพิง
"หึ ที่นี่มีโจรให้จับด้วยเหรอคะ" โจรแสบแกล้งเอียงศีรษะนิด ๆ อย่างสงสัย
"มีสิยืนอยู่นี่ไง" ไม่พูดเปล่ามือหนายังจับข้อมือบางไว้
"กล่าวหากันมีหลักฐานเหรอคะ ฉันฟ้องกลับได้น้าคุณตำรวจ" คนหัวหมอมีหรือจะยอมโดนจับง่าย ๆ
"เหอะ"
"เอาเถอะจะมาจับฉัน วันนี้ไม่จับผมใส่กุญแจมือเหรอคะ" ปกติถ้าเจอหน้ากันคนตัวใหญ่จะจับเขาใส่กุญแจมือทุกรอบไม่ใช่แค่มาจับข้อมือเขาไว้อย่างวันนี้
"ไร้ประโยชน์"
"ฉลาดนี่คุณ" ที่ไม่ใช้วิธีเดิม
"ผมมีวิธีที่ดีกว่านั้น" กุญแจมือแบบสายเคเบิ้ลไทร์ถูกหยิบออกมาตอนที่พะพิงไม่ทันตั้งตัวทำให้ข้อมือขาวทั้งสองข้างถูกนายตำรวจหนุ่มจับล็อกอย่างรวดเร็ว
"นี่คุณ!!"
"หึ ไปเที่ยวโรงพักกันเถอะ" เมื่อเห็นสีหน้าตื่น ๆ ของพะพิงนายตำรวจหนุ่มจึงเผยรอยยิ้มพึงพอใจออกมา
"คุณจับฉันข้อหาอะไรไม่ทราบ" ถึงจะบอกว่าพาไปเที่ยวโรงพักก็เถอะ
"ลักทรัพย์ หลอกลวงเจ้าพนักงาน"
"ไหนหลักฐาน" ต้องมีหลักฐานก่อนไหมถึงจะจับกันได้น่ะ
- Writer
